หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 240

บทที่240 ความรู้สึกของคนเป็นพ่อ

ฉูเจ๋อหยางขมวดคิ้วแน่นยิ่งกว่าเดิม ในโลกนี้ยังมีพ่อที่เลวร้ายขนาดนี้อยู่ คนเช่นนี้ไม่สมควรที่จะเป็นพ่อคน ไม่มีคุณสมบัติของการเป็นสามีที่มีความรับผิดชอบ

เขาอดเห็นใจแม่ที่ไม่เคยได้เจอกันของปู้ติงไม่ได้ ผู้หญิงตัวคนเดียวเลี้ยงลูกคนเติบโต สามีเป็นคนประเภทไหนกันที่ไม่สนใจไยดี ช่างน่าสมเพศ

เขาจ้องใบหน้าอันขาวนวล ไม่รู้ว่าทำไม ในใจถึงรู้สึกสงสาร “จะไปเมื่อไหร่”

“น่าจะอีกสัปดาห์หนึ่งครับ” รุ่ยรุ่ยจ้องไปที่ปลายเท้า เป็นเวลาครู่หนึ่งที่เขารู้สึกเหมือนกับว่าพ่อต้องกายกมือขึ้นมาเพื่อสัมผัสเขา

เขาน่าจะคิดไปเอง

ตอนนั้นเองก็มีคนเคาะประตู หลินไห่นำชุดเด็กของเคเอฟซีเข้ามาให้ เขาเห็นทนายฉูนั่งนิ่งอยู่กับเจ้าตัวเล็ก บรรยากาศระหว่างทั้งคู่ช่างดูเป็นกันเอง เมื่อเห็นแล้วก็แอบคิดไปอยู่ครู่หนึ่งว่าช่างเหมือนพ่อลูกกำลังคุยกัน

หลินไห่รู้สึกงงตัวเองว่ามีความคิดนี้แวบเข้ามาในหัวได้อย่างไร ไม่น่าใช่หรอก เขาวางถุงไว้บนโต๊ะและพูดด้วยความสัตย์ซื่อว่า “ทนายฉู ซื้อมาแล้วนะครับ”

“อื้อ ออกไปเถอะ” ตอนที่ฉูเจ๋อหยางพูดกับหลินไห่เหมือนกับเป็นคนละคนที่เย็นชา

ความแตกต่างนี้มันทำให้หลินไห่อยากจะร้องไห้ เขาพูดไว้อย่างไร เขาคอยติดตามเจ้านายด้วยความซื่อสัตย์ขยันอดทน ทำไมยังสู้เด็กน้อยแค่นี้ไม่ได้เลย

ปวดใจ ได้แต่ออกไปเลียแผลตัวเอง

“คลิก” เสียงหนึ่ง ประตูห้องทำงานถูกปิดลงอย่างนุ่มนวล

ฉูเจ๋อหยางพูดกับรุ่ยรุ่ยเสียงเขาอ่อนลงอย่างไม่รู้ตัว “ทานสิ”

“อื้อ ขอบคุณครับลุงฉู” รุ่ยรุ่ยมองดูอาหารบนโต๊ะ ตาเป็นประกาย ว้าว มีหลายอย่างที่แม่ห้าม รสชาตที่โหยหามานาน

ฉูเจ๋อหยางเห็นว่ารุ่ยรุ่ยหิวโซ แต่เวลาทานกับทานอย่างเรียบร้อย แถมอาหารพวกนี้ล้วนเป็นของโปรดเขาทั้งนั้น เห็นได้ว่าแม่ของเขาก็สอนมารยาทในการรับประทานอาหารให้เขาได้ไม่เลวเหมือนกันนะ

เขาดูปู้ติงทานเคเอฟซีด้วยความพึงพอใจเงียบๆ

ถึงรุ่ยรุ่ยอยากจะทานอีกสักหน่อย แต่เมื่อถึงสภาพร่างกายของตัวเอง เขาก็ไม่กล้าทำตามใจตัวเองจนเกินไป แต่ว่ากระเพาะของเขาใหญ่แค่นี้ กินนิดเดียวก็อิ่มแล้ว ได้แต่มองดูอาหารที่เหลือที่ยังไม่ได้แตะต้อง

เขาอดไม่ได้ที่จะเหลียวไปมองชายที่จิบกาแฟอยู่เป็นครั้งคราว เขาถามด้วยเสียงเบาๆ “ลุงฉูไม่ทานหน่อยหรอครับ มันอร่อยมากเลยนะ”

“อื้อ ลุงไม่ทาน” เขาไม่ชอบอาหารขยะ ไม่เหมือนใครบางคนที่ชอบอาหารแบบนี้….

ฉูเจ๋อหยางรู้สึกหดหู่ เรื่องเล็กๆน้อยๆในวันนี้ทำให้เขาคิดถึงเวยเวยอยู่หลายต่อหลายรอบ คนที่หนีไปก็คือหล่อน ทำไมเขาจะต้องคิดถึงผู้หญิงใจร้ายคนนั้นด้วย

รุ่ยรุ่ยไม่รู้ว่าฉูเจ๋อหยางกำลังคิดเรื่องอะไร เขาพูดอย่างเสียดาย “หรอ ถ้าอย่างนั้นที่เหลือผมขอห่อกลับไปได้ไหมครับ”

แม่บอกว่าทานอาหารเหลือทิ้งเป็นเรื่องไม่ควรทำ ช่างน่าเสียดายที่ต้องทิ้งอาหารที่ยังไม่ได้แตะต้องพวกนี้ ให้เขาเอากลับไปยังจะดีกว่า

“เธอจะกลับแล้วหรอ” คิ้วฉูเจ๋อหยางคลายออกขณะที่มองเด็กน้อย

รุ่ยุร่ยพยักหน้ารับคำ “ใช่ครับ เย็นแล้วผมต้องกลับแล้ว ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวแม่จะเป็นห่วง”