หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 239

บทที่239 ความรู้สึกไม่น่าพลาด

เมื่อกลับถึงห้องทำงานฉูเจ๋อหยาง รุ่ยรุ่ยไม่ได้เพิ่งมาเป็นครั้งแรก

แต่กลุ่มทนายวุ่นวายกันอยู่ที่ด้านนอก เมื่อเห็นทนายใหญ่ฉูของพวกเขาเดินเข้ามา และยังอุ้มเจ้าตัวน้อยเข้ามาอย่างมาดแมน ปากของพวกเขาก็ไม่หยุดซุบซิบ

บางคนไม่สามารถควบคุมอารมณ์ได้ ถึงขนาดอุทานออกมาและเอามือปิดปาก

ไอ้ย่ะ พระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตกแล้ว ทนายฉูกลายเป็นคนอ่อนโยนขึ้นมาแล้ว โลกจะแตกวันนี้แล้วใช่ไหม

รอให้ฉูเจ๋อหยางพารุ่ยรุ่ยเข้าไปในออฟฟิต ทุกคนก็เม้าส์กันอย่างดุเดือด

เสียงหัวเราะคิดคักดังขึ้น ไม่เหมือนทนายมาดเข้มเลยสักนิด กลุ่มเม้าส์เริ่มการนินทาอย่างจริงจัง

“พระเจ้าช่วย เมื่อกี๊พวกเธอเห็นท่าทางของทนายฉูไหม ภูเขาน้ำแข็งละลายแล้ว ดอกไม้ผลิบาน”

“ฉันก็เห็น จะว่าไปทนายฉูของเรายิ้มแล้วก็หล่อดีเหมือนกันนะ ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นยิ้มเลยสักนิด”

“นี่พวกเธอไม่ได้สังเกตกันหรอ! ทนายฉูอุ้มเด็กเข้ามานะ เด็กนะ แถมยังดูเป็นกันเองมากๆอีกด้วย แหมก็เด็กนี่นา”

คนที่พูดคำนี้ออกมาใช้ไม้เคาะกระดาน ราวกับจะบอกทุกคนว่าอนาคตของทุกคนขึ้นอยู่กับสิ่งนี้

“เด็ก...ไม่ใช่ลูกของทนายฉูใช่ไหม”

“เหอะ อย่าพูดจาไร้สาระ ถ้าหากว่าทนายฉูมีลูกโตขนาดนี้ ฉันจะไปโดดตึกชั้นสิบเก้า” แฟนคลับคนหนึ่งของทนายฉูพูดราวกับว่านั่นเป็นวันอวสานของโลก

ทุกคนรอบตัวพากันโห่ ไม่มีใครสนใจเธอ กระโดดชั้นสิบเก้าหรอ เจ็บปวดซะเหลือเกิน

“ฉันไม่เชื่อหรอก ถ้าหากว่าทนายฉูมีลูกชายโตขนาดนี้แล้วคุณหนูฉิงจะไม่ระเบิดน่ะ อาจจะเป็นแค่ลูกเพื่อนก็ได้”

“ใช่ จริง ฉันจำเด็กน้อยคนนั้นได้ ดูเหมือนว่า เหมือนจะมากับ….” ผู้หญิงที่กำลังพูดนึกไม่ออก แต่ว่าแต่ว่าเธอจำเด็กน้อยนั่นได้แม่นมาก

เด็กทั่วไปมีทรงผมที่คล้ายๆกัน แต่ผมทรงเปรี้ยวจี๊ดของเด็กคนนี้ทำให้เธอจำได้ไม่มีวันลืม

“พวกเราอย่าเพิ่งเดามั่วไป เด็กคนนั้นเป็นลูกของญาติซือซือ” หลูเสี่ยวหยาโพล่งออกมาสยบข่าวลือ วันนั้นเธอก็อยู่ด้วย ดังนั้นถึงได้พอรู้เรื่องอยู่บ้าง

เพราะคำพูดของหลูเสี่ยวหยานั้น พวกเขาจึงไม่ต้องถกกันต่อ

จนกระทั่งหลินไห่ออกมาจากห้องทำงานเพื่อพูดกับพวกเขา “อย่าลืมเรื่องที่ทนายฉูบอก ที่นี่เป็นสำนักงานทนายความไม่ใช่สำนักพิมพ์นิตยสารบันเทิง เวลางานสนใจแต่หน้าที่ของตัวเอง เลิกงานแล้วอยากทำอะไรก็ไม่มีใครว่า”

คนพวกนั้นพอถูกหลินไห่ดุก็แตกกระจายไปคนละทิศทาง ท้ายที่สุดแล้วภาพลักษณ์อันศักดิ์สิทธิ์ของทนายฉูก็ยังคงอยู่ในใจของพวกเขา

หลูเสี่ยวยากลับเข้าห้องทำงานของตนเอง เธอพ่นลมหายใจออกจากปากเล็กน้อย นานแล้วที่เธอไม่ได้เจอเวยเวย แม้แต่ซือซือก็ไม่ได้มาทำงานที่ชั้นบน ราวกับว่าทั้งสองคนนั้นหายไปซะเฉยๆ

มีแต่เธอเท่านั้นที่จำได้ คนอื่นๆไม่มีใครพูดถึงชื่อนั้นอีก แม้แต่หลวี่อารหรานก็ค่อยๆเลือนหายไป ถ้าหากว่าเวยเวยกลับมาทำงานตอนนี้ก็ไม่ถูกรังแกแน่นอน