หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 238

บทที่238 ภูเขาน้ำแข็งละลาย

รุ่ยรุ่ยเข้าประตูไป ทุกคนหันมาเหลือบมองเป็นตาเดียว ครู่เดียวเขาก็มองเห็นฉูเจ๋อหยางซึ่งนั่งอยู่ริมหน้าต่าง เขาเผลอยกมือขึ้นสยายผม จากนั้นก็สำรวจความเรียบร้อยเสื้อผ้าของตัวเอง ตรวจสอบว่าไม่มีอะไรผิดพลาด

จากนั้นก็สูดหายใจลึกๆ และก้าวไปหาเขา

“ลุงฉูให้คุณลุงรอนานแล้ว”

ฉูเจ๋อหยางตอบอื้อคำหนึ่ง สายตาเขาจ้องไปที่แก้มซาลาเปาของรุ่ยรุ่ย เขาจำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่เจอหน้าของเขาไม่ได้ขาวอย่างนี้ น่าจะเพราะเป็นผลจากการที่พ่อแม่ไร้ความผิดชอบแน่ ถึงได้กลายเป็นแบบนี้

รุ่ยรุ่ยถูกฉูเจ๋อหยางจ้องจนเขม็งจนรู้สึกเขิน แม้ว่าแป้งจะหนาแค่ไหนก็ไม่สามารถบดบังสีแดงบนแก้มของเขาได้ “ลุงฉู ผมรบกวนลุงรึเปล่าครับ”

“เปล่านี่” เขาหยุดจ้อง เสียงเจี๊ยวจ๊าวรอบๆตัวทำให้เขาขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว เขาไม่ชอบสถานที่ที่เสียงดังเกินไป ถ้าหากว่าไม่ใช่เพราะว่าต้องรอเด็กน้อยคนนี้ เขาไม่มีทางมาที่แบบนี้เด็ดขาด

“โว้ ผู้ชายคนนั้นหล่ออะ”

“เด็กนั่นไม่ใช่ลูกเขาใช่ไหม เท่ห์ระเบิด สองคนยืนอยู่ด้วยกัน คิ้วท์มากอ่ะ”

“ใช่แล้ว หน้าตาก็ละม้ายคล้ายกัน ใจฉันสั่นไปหมดแล้ว”

พวกเขาคล้ายกันรึ ฉูเจ๋อหยางบังเอิญได้ยินบทสนทนานั้น ตาเขาลอยไปที่หน้าเจ้าซาลาเปาน้อย จางนั้นก็หันไปจ้องตาดำตาขาวของตัวเอง

ยากที่จะเจอเด็กที่กล้าหาญเช่นนี้

เมื่อได้กลิ่นไก่ทอดลอยมา รุ่ยรุ่ยที่ “หิวโหย” มาเป็นเวลานอนก็ลูบท้องตัวเอง เขาพูดอย่างน่าสงสาร “ลุงฉู ผมหิวแล้ว”

ยังไงก็ตาม “พ่อตัวแสบ” ก็เป็นพ่อของเขา ขอกินเคเอฟซีมื้อหนึ่งก็คงจะไม่มากเกินไป

ฉูเจ๋อหยางคิดว่าปู้ติงคงจะหิวจนต้องหนีออกมา ใจเขาจึงเริ่มประณามผู้ปกครองที่ไร้ยางอาย เขาถามด้วยเสียงอ่อนโยน “อื้อ ลุงจะพาไปทานข้าวนะ”

ในสายตาฉูเจ๋อหยาง เคเอฟซีจัดว่าเป็นอาหารขยะ ไม่เหมาะสำหรับเด็กกำลังโต

“ลุงฉู ผมอยากกินมันบด กับปีกไก่” รุ่ยรุ่ยกระพริบตาปริบๆพร้อมพูดด้วยเสียงไร้เดียงสา

อย่ากินเคเอฟซี เขาจะมาทำไมที่นี่ พักนี้แม่เข้มงวดมาก คุณป้าเอากลับมาทีไรก็แอบเก็บเอาไปหมด เขไม่ได้กินมันบดมานานแล้ว

เขาน่าสงสารมากเห็นไหม

“ของพวกนี้เธอไม่ควรทาน ลุงจะพาไปทานข้าว” ฉูเจ๋อหยางไม่เห็นด้วย เขายังมีหลายเรื่องที่ต้องทำ แต่ก็ทนไม่ได้เพราะเด็กน้อยคนนี้ เขายอมละทิ้งทุกเรื่องและไปยังสถานที่ที่ตัวเองไม่ชอบเพื่อรอเขา

นี่เป็นเรื่องที่ท้าทายเขาอย่างมาก

“คุณลุง ผมหิว…” รุ่ยรุ่ยพูดพร้อมเบะปาก ดวงตาทั้งคู่ฝ้าฟางไปไปหนึ่งชั้น

ฉูเจ๋อหยางเห็นดวงตาคู่นั้นของรุ่ยรุ่ยช่างเหมือนเป้ยฉ่ายเวย เขาเหม่ออีกเป็นครั้งที่สอง เขาไม่รู้ว่าทำไมเมื่อตอนที่อยู่กับเด็กน้อยที่ไม่ได้มีความสัมพันธ์ใดๆกับเป้ยฉ่ายเวยแต่กลับทำให้นึกถึงเงาของเป้ยฉ่ายเวยได้ถึงสองหรือสามครั้ง

“ปีนี้เธอห้าขวบจริงๆหรอ” เขาไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงถามประโยคนี้ออกไป ใจมันสั่งให้เขาพูดสิ่งที่คิดนี้ออกไป