หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 237

บทที่237 ตาบอด

“ง่ายๆอย่างนี้เลยหรอ” อวี๋ซือซือไม่เชื่อ ถ้าหากว่านัดฉูเจ๋อหยางได้ง่ายขนาดนั้น จะมีข่าวลือได้อย่างไรว่านัดฉูเจ๋อหยางยากยิ่งกว่าปีนขึ้นท้องฟ้า

ตอนนี้ฉูเจ๋อหยางไม่ได้เป็นทนายความกระจอกๆเหมือนเมื่อก่อน ทำไมถึงเนื้อหอมในสายตาคนอื่นกันนัก จนถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่เข้าใจ ฉูเจ๋อหยางจับพลัดจับผลูมาเป็นแบบนี้ได้อย่างไร

เฉกเช่นไข่มุกยามค่ำคืน จับล้างฝุ่นออกหน่อยก็เปล่งประกายชวนให้คนหลงใหล

กำแพงของฉูเจ๋อหยางนั้นลึกล้ำยิ่งกว่าอะไร ปิดซ่อนอยู่นานเพิ่งจะเผยออกมาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น แต่ว่าลึกๆแล้วเป็นเช่นไร คาดว่าไม่มีทางที่จะเปิดเผยให้รู้ทั้งหมดหรอก

รุ่ยรุ่ยเห็นอวี๋ซือซือพอได้ยินคำพูดนี้ก็หยุดนิ่งกะทันหัน เขาก็เริ่มคิดฟุ้งซ่าน อดไม่ได้ที่จะยื่นมือโบกไปมาตรงหน้าเธออยู่หลายครั้ง “คุณป้าคิดอะไรอยู่ครับ”

อวี๋ซือซือเพิ่งจะรู้ตัวว่าตัวเองเหม่อลอยจึงรีบรวบรวมสติโดยไวและแสร้งทำว่าไม่เป็นไร “เหอเหอ ไม่เป็นอะไรนี่ รุ่ยรุ่ยเธอมีวิธีไม่ใช่รึ บอกป้ามาสิว่ายังไง”

“ก็ง่ายๆ คราวที่แล้วผมโทรหาเขา เขาบอกว่าถ้าวันหลังมีเรืองอะไรบอกเขาได้” รุ่ยรุ่ยกระพริบตาอย่างเดียงสา พร้อมตอบอย่างเป็นธรรมชาติ

อวี๋ซือซือเม้มปากไว้ มันไม่ใช่เรื่องง่าย พวกเขาเป็นพ่อลูกกัน สวรรค์คงดลบันดาลให้มีสิ่งที่หักห้ามใจไม่ได้ เธอเปิดประตูรถออก และวางเขาลงตรงที่นั่งผู้โดยสาร “อื้อ ได้ เธอโทร จะใช้โทรศัพท์ป้าไหม”

รุ่ยรุ่ยใช้สายตาที่บ่งบอกว่า “คุณป้านี่โง่รึเปล่า” แบบน่ารักๆมองดูอวี๋ซือซือ “คุณป้า ผมก็มีโทรศัพท์”

“...” อวี๋ซือซือไม่ได้ปฏิเสธอะไร เธอส่งสายตาแสดงความเจ็บปวดให้กับรุ่ยรุ่ย หลังจากนั้นก็ปิดประตูลง ไม่ได้ เธอต้องตั้งสติข้างนอกสักพักก่อน ไม่อย่างนั้นความดันคงจะพุ่งขึ้นถึง180

รุ่ยรุ่ยยักไหล่อย่างไม่เข้าใจ เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกจากเป้ของเขา ค้นหาหมายเลขโทรศัพท์ของฉูเจ๋อหยาง ปรับเบาะนั่งในรถให้เข้าที่ จากนั้นก็รอเสียงรอสาย

---ตู๊ด---ตู๊ด---ตู๊ด

โทรศัพท์ดังอยู่นานกว่าจะมีคนรับ

“ปู้ติงรึ” เสียงลุ่มลึกของฉูเจ๋อหยางดังลอดออกมาจากโทรศัพท์ ที่จริงแล้วเมื่อฉูเจ๋อหยางเห็นเบอร์ที่โทรเข้ามาก็รู้สึกแปลกใจ มีภาพเจ้าน่ารักตัวน้อยปรากฏขึ้นในหัวสมองทันที

ใจเขารู้สึกหงุดหงิดอยู่บ้างเมื่อนึกถึงว่าพ่อแม่ของเด็กน้อยคนนี้คงจะทะเลาะกัน ทำให้เขาน้อยใจอีกรึเปล่า เขารอจนตั้งสติได้จึงรับสาย

“ลุงฉูตอนนี้คุณลุงว่างรึเปล่าครับ” รุ่ยรุ่ยถามด้วยเสียงอ่อนเสียงหวาน

ฉูเจ๋อหยางจ้องเอกสารสำคัญในมือ พลางยื่นมือออกไปปิดเอาไว้ จากนั้นก็ตอบนิ่งๆ “อื้อ ว่างอยู่”

“ถ้าอย่างนั้นเราเจอกันได้ไหมครับ ที่เคเอฟซีในเมืองได้รึเปล่า” รุ่ยรุ่ยปากพูดอย่างไม่ได้ใส่ใจอะไร แต่มือน้อยๆนั้นกำโทรศัพท์ด้วยความประหม่า เขากลัวว่าฉูเจ๋อหยางจะปฏิเสธ

ฉูเจ๋อหยางที่ปลายสายตอบรับในทันที แต่กลับพูดว่า “หนูอยู่ไหน ลุงจะไปรับ”

เจอกันน่ะได้ แต่เขาต้องไปรับ เจ้าเด็กนั่นเพิ่งจะห้าขวบเองไม่ใช่หรอ ออกมาคนเดียวเดี๋ยวเกิดเป็นอะไรไป

“ลุงฉูลุงไม่ต้องมาหรอกครับ ผมเรียกแท๊กซี่ไปได้ ไว้ถึงแล้วค่อยคุยกันนะครับ ผมไม่มีสัญญาณแล้ว เจอกันครับลุง” รุ่ยรุ่ยไม่รอให้ฉูเจ๋อหยางปฏิเสธ เขารีบวางสายทันที ก่อนจะสูดลมหายใจลึกๆและจับที่หน้าอกตัวเอง