หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 236

บทที่236 รีบ “ความเสี่ยง”

สถานะอวี๋ซือซือตอนนี้ก็คือแฟนเก่าของรุ่ยรุ่ย สายตาเธอส่องประกายไปที่เขา “ที่รัก ที่รักอยากไปเที่ยวไหนจ๊ะ”

“ผมอยากออกไปกับคุณป้าตามลำพังครับ” รุ่ยรุ่ยพูดอย่างเอียงอาย เขากระพริบตาถี่ก่อนที่จะก้มศีรษะลง

อวี๋ซือซือแปลกใจว่าเกิดอะไรขึ้น ก็เพิ่งจะปฏิเสธเธอไปไม่ใช่หรอ ทำไมจู่ๆถึงอยากจะออกไปกับเธอตามลำพัง แม้แต่เวยเวยก็ไม่อยากให้ไปด้วย “ตัวน่ารัก อยากออกไปกับป้าตามลำพังจริงๆหรอ”

รุ่ยรุ่ยลังเลสักพัก ก่อนที่จะผงกศีรษะอย่างรวดเร็ว “อื้อ”

เป้ยฉ่ายเวยยังไม่ค่อยเข้าใจ รุ่ยรุ่ยมีเรื่องอะไรถึงอยากจะออกไปกับอวี๋ซือซือแค่สองคนแล้วทิ้งแม่ไว้

อวี๋ซือซือซึ่งทีแรกยังไม่เข้าใจแต่จู่ๆก็เข้าใจความหมายของรุ่ยรุ่ย แต่ว่าการออกไปตามลำพังนี่ เธอต้องแบบรับ “ความเสี่ยง” ที่ยิ่งใหญ่เลยนะ “รุ่ยรุ่ยเอ๋ย เรารออีกหน่อยดีไหม”

“อ้อ…” เสียงรุ่ยรุ่ยอ่อยลงทันที

แววตาเป้ยฉ่ายเวยยิ่งฉงนสงสัย เธอลูบหัวรุ่ยรุ่ยพร้อมถามว่า “เป็นอะไรรุ่ยรุ่ย หนูอยากไปไหนลูก คุณป้าไม่ว่าง เดี๋ยวแม่พาไปเองก็ได้นะ”

อวี๋ซือซือเม้มปากแน่น เธออดไม่ได้ที่จะแอบตอบในใจ ถ้ารู้ว่าเจ้าลูกชายตัวดีอยากจะเจอพ่อของเขาล่ะก็ ไม่รู้ว่าหล่อนจะยังยิ้มออกอยู่ไหม

เธอรู้ความหมายของรุ่ยรุ่ยแล้ว จึงไม่ได้รีบตกปากรับคำ ยังไงตอนนี้ก็เป็นช่วงเวลาที่ค่อนข้างตึงเครียด ถ้าหากว่าฉูเจ๋อหยางจับได้และจับตัวรุ่ยรุ่ยเอาไว้ เธอคงได้โดนเวยเวยฆ่าตายแน่

“ไม่เป็นไรครับ ผมแค่นึกขึ้นได้ว่าครั้งก่อนคุณป้าบอกว่าจะพาผมไป…” รุ่ยรุ่ยพูดครึ่งๆกลางๆพลางจ้องหน้าอวี๋ซือซือและลังเลที่จะพูดให้จบประโยค

อวี๋ซือซือถลึงตา เธอแสยะยิ้มใส่เขาพร้อมบีบใบหน้าน้อยๆ

พวกเขาใช้ภาษาที่เข้าใจกันอยู่เพียงสองคน “อุ้ย ป้านึกขึ้นได้ว่าไม่มีธุระอะไรแล้ว คราวที่แล้วเธอบอกว่าอยากจะได้หนังสือเล่มนั้นไม่ใช่รึ วันนี้ป้าจะพาเธอไปซื้อก็แล้วกัน”

“คุณป้าอย่าฝืนใจเลย” รุ่ยรุ่ยหัวเราะหึหึ ท่าทางทำไร้เดียงสา

“ไม่ลำบากอะไรเลย” อวี๋ซือซือหัวเราะพร้อมยืดตัวขึ้นเล็กน้อย ในใจนี่แทบจะร้องไห้แล้ว เด็กน้อยนี่ร้ายนัก เธอหวนนึกถึงครั้งก่อนที่เธอแอบพารุ่ยรุ่ยแอบเวยเวยไปคาราโอเกะ ก็ดูเหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรนี่

แต่เมื่อเธอนึกถึงสถาพร่างกายของรุ่ยรุ่ยตอนนี้เธอก็ลังเล ครั้งนั้นโชคดีที่ร่างกายรุ่ยรุ่ยไม่ได้เป็นอะไร แต่ถ้าหากว่าเวยเวยรู้เรื่องเข้าล่ะก็ เธอไม่รอดแน่ ได้เลิกคบกันแน่

เป้ยฉ่ายเวยไม่เข้าใจว่าผู้ใหญ่กับเด็กน้อยพูดเรื่องอะไรกัน เธอถามด้วยความสงสัย “พวกเธอสองคนไม่ได้มีอะไรปิดบังฉันใช่ไหม ซื้อหนังสืออะไร ทำไมฉันไปด้วยไม่ได้”

ทำไมรู้สึกเหมือนพวกเขามีความลับอะไรสักอย่าง และเป็นเรื่องที่ไม่ต้องการให้เธอรู้

“เปล่า” ทั้งคู่ตอบพร้อมประสานเสียงกัน จากนั้นก็มองหน้ากัน และอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

เป้ยฉ่ายเวยเห็นเช่นนั้นก็ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ “ออกไปก็ได้ แต่ว่าอย่าเกินหกโมงนะ อย่าลืมว่าเย็นนี้ต้องทานข้าวกับลุงโฮ”

“ทราบแล้วครับแม่” รุ่ยรุ่ยตอบเสียงหวาน

อวี๋ซือซือทิ้งท้ายอีกคำ “อย่าลืม ฉันก็ไปด้วย”

ทานข้าว จะได้หาเรื่องคุย อีกอย่างจะได้ช่วยเวยเวยดูสภาพที่พักและอะไรต่างๆ

“รับทราบ พวกเธอไปซื้อของ ฉันจะไปจ่ายตลาด” เป้ยฉ่ายเวยเก็บของเสร็จเรียบร้อยพอดี