หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 244

บทที่ 244 หาเรื่องตายเองจะถอยกลับก็ไม่ได้แล้ว

เมื่อฉูเจ๋อหยางมองมา ถังฉีตงจึงทำท่ายอมจำนน “อย่ามองแบบนั้น จางเจิ้งกวางคงกำลังสร้างเรื่องอีกแน่”

เฮ้อ เมื่อคิดไปถึงหญิงสาวที่คอยแต่จะหาเรื่อง เขาก็ปวดหัวเสียหนึบขึ้นมา เรื่องโทรศัพท์พังมันเรื่องเล็กๆ แต่ทำให้อาเจ๋อโกรธเข้าจริงๆเนี่ย เขาก็ไม่รู้จะสามารถปกป้องเธอได้ไหม

ถึงอย่างไรอาเจ๋อก็มีชื่อเสียงในด้านร้ายลึก ไม่สามารถเอาชนะเขาได้หรอก รอให้เปลี่ยนโทรศัพท์ก่อนคงจะต้องเตือนเธอจริงๆจังๆแล้ว

“นายก็รู้ว่าที่ฉันต้องการ ไม่ใช่แค่ให้มันติดคุก” เสียงเรียบๆของฉูเจ๋อหยางลอยเข้ามาในหูของพวกเขา จนทำให้ขนลุกซู่ในทันที

เวทนาก็แต่จางเจิ้งกวางที่งานเข้าอีกครั้ง เพลิงโกรธของอาเจ๋อสุมไปที่เขาทั้งหมด ไม่ต้องเดาเลยว่าชีวิตในตะรางของเขาจะมี ‘สีสัน’ มากแค่ไหนกัน

“ได้ นายต้องการระดับไหน”

นัยน์ตาของฉูเจ๋อหยางลุ่มลึก เสียงทุ้มในลำคอพูดขึ้นด้วยเสียงที่ไม่เบาเกินไปและไม่หนักเกินไป “ไม่ต้องมากเกินไปหรอก แค่ให้มันได้รับโทษจำคุกตลอดชีวิตก็พอแล้ว”

ข้างในนั้นมีแต่พวกหัวไม้ป่าเถื่อน ถึงอย่างไรจางเจิ้งกวางก็ถือว่าเป็นคุณชายที่ผิวพรรณดี ถ้าถูกส่งเข้าไปในนั้น คาดว่าไม่กี่วันคงถูกทารุณจนไม่เหลือชิ้นดี ยิ่งในนั้นไม่มีผู้หญิง ผู้ชายผิวขาวอีกทั้งหุ่นแบบบางอย่างจางเจิ้งกวางก็คงไม่รอดแน่

แบบนั้นจางเจิ้งกวางคงเป็นที่ต้องการของคนพวกนั้นมากแน่ๆ เมื่อลองคิดภาพเหล่านั้นดู ช่องทางตรงนั้นของเจี่ยงเสี่ยวเล่อก็ขมิบไปด้วย ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าแบบนี้มันไม่ถูก เมื่อเงยหน้าขึ้น ก็สบเข้ากับสายตาที่มองมาพอดี ใบหน้าของเขาแดงเถือกทั้งยังพูดขึ้นเสียงดังว่า “มองอะไร อยากมีเรื่องหรอ!”

“คนดี อย่าเสียงดัง” เฉียวเจิ้นหลีลูบผมเขาเหมือนลูบขนแมว

“............” เจี่ยงเสี่ยวเล่อตัวแข็งทื่อ แยกเขี้ยวใส่เฉียวเจิ้นหลี “ไอ้บ้าตาย อยากตายหรือไงถึงได้กล้าเอามือมาแตะต้องฉัน ฉันบอกแล้วไม่ใช่หรอ ว่าถ้ายังมาแตะต้องฉันอีกฉันจะฆ่านาย!”

ยังไม่ทันที่เจี่ยงเสี่ยวเล่อจะได้ประทุษร้ายเฉียวเจิ้นหลี เสียงเย็นยะเยือกก็ทำให้เขากลัวจนยอมกลับไปนั่งนิ่งๆแต่โดยดี

“เจี่ยงรอง นายอยากกลับไปฝึกใหม่ที่กองทัพไหม”

“ไม่” เจี่ยงเสี่ยวเล่อไม่กล้างอแงแล้ว ใครใช้ให้เอาอำนาจหน้าที่มาข่มขู่กันล่ะ ตำแหน่งของฉูเจ๋อหยางสูงกว่าเขาอีก ถ้าสั่งให้เขากลับไปจริงๆ เขาต้องถูกจับตัวกลับไปแน่ๆ ถึงตอนนั้นก็คงถูกจับฝึกเอาเป็นเอาตายแน่ ทนรอให้คลื่นลมสงบกว่านี้ดีกว่า

“เรื่องที่เหลือค่อยคุยกันทางโทรศัพท์ก็แล้วกัน” เฉียวเจิ้นหลี่รู้ว่าฉูเจ๋อหยางในเวลานี้อารมณ์ไม่ดี คนตัวเล็กข้างกายนี่ยังปากหาเรื่องอีก เขาพากลับไปก่อนดีกว่า ไม่อย่างนั้นคงได้พ่นอะไรออกมาอีกแน่

เขายังไม่อยากไปหาอีกคนที่กองทัพหรอกนะ มันต้องไม่สะดวกมากแน่ๆ

ถังฉีตงมองสองคนนั้นเดินออกไป ที่ตัวเองยังอยู่ตรงนี้ไม่ใช่ว่าจะเป็นการหาเรื่องใส่ตัวหรอ แบบนั้นเขาจึงลุกขึ้นยืนเตรียมที่จะเดินออกไปด้วย

“อาเจ๋อ ฉันมีธุระที่ต้องทำงั้นฉันไปก่อนแล้วกัน”

เขาเดินออกมาได้ไม่นาน ก็มีเสียงเย็นๆลอยตามมาจากด้านหลัง “ดูแลผู้หญิงของนายให้ดี อย่าให้ฉันต้องจัดการแทน”

คงจะโกรธจริงๆ ถังฉีตงเชื่อว่าฉูเจ๋อหยางจะทำเรื่องพวกนั้นแน่ๆ อย่างไรซะครั้งนี้เธอก็ทำเกินไปจริงๆ เขาถอนหายใจออกมาหนักๆ “ฉันเข้าใจแล้ว ฉันจะดูเธอดีๆ”

ฉูเจ๋อหยางไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา ถือว่าเขายอมรับกับคำพูดของถังฉีตง

หลังจากที่อวี๋ซือซือส่งรูปพวกนั้นไปก็หัวเราะอย่างสะใจอยู่เบาๆ แค่ลองคิดภาพฉูเจ๋อหยางเห็นภาพพวกนั้น เธอก็รู้สึกดีสุดๆไปเลย

ไม่รู้ว่าถังฉีตงจะให้เขาเห็นรูปเมื่อไหร่ อย่างเดียวที่เสียดายก็คืออดได้เห็นฉูเจ๋อหยางระเบิดอารมณ์กับตาตัวเอง

รุ่ยรุ่ยดูทีวีอยู่ แต่หางตาก็เหลือบมองอวี๋ซือซือที่เหมือนผู้ป่วยทางจิตอาการกำเริบ หัวเราะกุมท้องจนตัวโยนอยู่คนเดียว “คุณป้า เป็นอะไรไปครับ?”

อวี๋ซือซือรู้สึกได้เลยว่าชีวิตต่อจากนี้ต้องมืดมนแน่ๆ ดังนั้นจึงรีบหยิบมือถือขึ้นมาโทรหาถังฉีตง ถ้ายังเหลือความโชคดีเอาไว้สักนิด ถ้าพวกเขาไม่ได้อยู่ด้วยกัน ก็อาจจะมีโอกาสได้กู้รูปพวกนั้นคืนกลับมาใช่ไหม?

แต่เมื่อเธอโทรไป เสียงที่ตอบกลับมาดันเป็นเสียงข้อความตอบกลับอัตโนมัติ

‘หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาติดต่อใหม่ในภายหลัง’

ปกติถังฉีตงไม่ปิดเครื่องหนิ เธอเพิ่งจะส่งรูปไปเองนะทำไมปิดเครื่องไปล่ะ นี่แปลว่าฉูเจ๋อหยางเห็นรูปพวกนั้นแล้วหรือเปล่า อาจจะโกรธจนเขวี้ยงโทรศัพท์ถังฉีตงทิ้งแบบนี้หรอ

ยิ่งอวี๋ซือซือคิดก็ยิ่งไม่นิ่งนอนใจ

เมื่อเป้ยฉ่ายเวยออกมาจากครัวก็เห็นสีหน้าหมดอาลัยตายอยากของอวี๋ซือซือ จึงถามรุ่ยรุ่ยที่อยู่ข้างๆด้วยความสงสัย “คุณป้าเป็นอะไรไป”

รุ่ยรุ่ยกระพริบตาปริบๆอย่างไม่รู้ไม่ชี้พูดว่า “ผมก็ไม่รู้ครับ คุณป้านั่งเหม่ออยู่แบบนั้นได้สักพักแล้ว”

เขาช่วยเท่าที่ช่วยได้เหมือนกัน ใครให้คุณป้าทำอะไรโดยไม่คิดกัน ใช้โทรศัพท์ของคุณแม่ส่งรูปไปก็ได้นี่นา

“ซือซือเธอเป็นอะไรไป” เป้ยฉ่ายเวยคิดว่าเธอมีเรื่องอะไร จึงถามด้วยความเป็นห่วง

อวี๋ซือซือมีสติขึ้นมาทันที จับมือของเป้ยฉ่ายเวยเขย่าแรงๆพูดว่า “เวยเวย ฉันจะตายแล้ว ต้องตายแน่ๆ”

เธอดีใจแค่ช่วงเวลาหนึ่ง แต่ผลที่ได้มันช่างหนักหนาเหลือเกิน

เป้ยฉ่ายเวยที่ถูกเขย่าแรงๆก็รู้สึกเวียนหัวนิดหน่อย มึนงงไปหมด “ซือซือตกลงมีเรื่องอะไร เธอบอกมาก่อนฉันถึงจะหาทางช่วยได้”