หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 245

บทที่ 245 ไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว

“ฉัน.....” อวีซือซือพูดถึงแค่ตรงนี้ ทันใดนั้นก็รู้ตัว เพื่อนสนิทที่เป็นหนึ่งในตัวเอกก็อยู่ในรูปนั้นด้วยนี่นา เธอไม่พูดดีกว่า

“เอ่อ ไม่มีอะไร ฉันแค่อยากถามว่าเมื่อไหร่จะได้กินข้าว”

“ทำเสร็จแล้ว แต่ซือซือเธอแน่ใจนะ......” เป้ยฉ่ายเวยพูดยังไม่ทันจบ

อวี๋ซือซือก็ดึงมือรุ่ยรุ่ยเข้าไปทางห้องทานอาหารแล้ว เดินไปพร้อมกับพูดไปว่า “หิวจะตายแล้ว กินข้าวกันๆ”

เป้ยฉ่ายเวยเวยมองแผ่นหลังของเพื่อนสนิทอย่างงงงวย ทำไมถึงได้รู้สึกเหมือนซือซือจะหลบตาเธอตอนพูดนะ ไม่ใช่ว่าก่อเรื่องอะไรอีกนะ

เมื่อได้กินข้าว เรื่องหนักใจของอวีซือซือก็ค่อยๆหายไป เป้ยฉ่ายเวยจะเก็บจานแต่ก็ถูกหลี่จื่อเชียนห้ามเอาไว้ “เธอทำอาหารแล้ว ที่เหลือให้คนใช้จัดการเถอะ”

เป้ยฉ่ายเวยก้มมองรุ่ยรุ่ยที่เริ่มจะง่วงนอนแล้ว เธอก็ไม่ดึงดันที่จะทำต่อ พยักหน้าพูดขึ้นว่า “งั้นก็คงต้องรบกวนพวกเขาแล้วล่ะ วันนี้รุ่ยรุ่ยคงจะเล่นจนเหนื่อย เดี๋ยวฉันพาลูกไปนอนก่อนนะ”

“อืม” หลี่จื่อเชียนตอบกลับเสียงอบอุ่น สายตาอ่อนโยนมองตามร่างของเป้ยฉ่ายเวยที่อุ้มรุ่ยรุ่ยขึ้นไปข้างบน

อันที่จริงชีวิตที่มีความสุขแสนเรียบง่ายแบบนี้ก็ไม่เลวเลย มันทำให้หัวใจที่ระเหเร่ร่อนของเขาได้มีที่ยึดเหนี่ยว เขาอยากจะใช้ชีวิตอยู่กับเธอเพื่อช่วยเหลือเกื้อกูลกันในยามทุกข์ยาก และใช้ชีวิตอย่างมีความสุขแบบนี้ด้วยกันตลอดไป

ฟากเป้ยฉ่ายเวยก็ไม่ได้รู้เลยว่าลี่จื่อเชียนคิดไปไกลถึงขนาดนี้แล้ว เธอกำลังเฝ้ากล่อมรุ่ยรุ่ยให้หลับอยู่

เพื่อหลีกเลี่ยงความกระอักกระอ่วน เธอจึงล้างหน้าแปรงฟันอยู่ชั้นบน นอนกับรุ่ยรุ่ยในห้องเล็กๆนี้

คืนนี้ถือเป็นวันแรกที่เธอมาค้างที่บ้านของจื่อเชียน

เช้าวันถัดมา หลี่จื่อเชียนออกไปที่บริษัทแล้ว ข้าวเช้าคนใช้ก็เตรียมไว้ให้เรียบร้อย เป้ยฉ่ายเวยพารุ่ยรุ่ยมากินข้าวจากนั้นก็มานั่งเล่นในห้องนั่งเล่นโดยที่ไม่รู้ว่าควรทำอะไรดี

ตอนนี้เธอไม่ต้องไปทำงานแล้ว เธอดันรู้สึกใจหาย เพราะจู่ๆก็มีเวลาว่าง จึงไม่ค่อยจะชินเท่าไหร่

ในทีวีถ่ายทอดข่าวที่ต่อเนื่องมาจากเมื่อวาน จางเจิ้งกวางที่อยู่บนหน้าจอทีวีราวกับอายุเพิ่มไปสิบปีภายในชั่วข้ามคืน เขานั่งสลดอยู่บนเก้าอี้ บนข้อมือมีกุญแจมือ มีตำรวจคอยรายงานข้อเท็จจริงที่เขาได้กระทำผิดอยู่ข้างๆ

ข้างๆเหาเสว่ฉินมีคนแก่ที่ยังดูมีอำนาจบารมียืนอยู่ด้วย ด้านขวามือยังมีผู้หญิงที่หน้าตาคล้ายๆเหาเสว่ฉินยืนอยู่ด้วย คงจะเป็นแม่ของจางเจิ้งกวาง

เมื่อวานเธอก็ได้ยินมาจากซือซือคร่าวๆ ไม่ว่าจะเป็นตระกูลเหาหรือตระกูลไหนๆก็ไม่สามารถช่วยอะไรจางเจิ้งกวางได้แล้ว ร้องหาความช่วยเหลือจากทั่วทุกแห่ง แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือคำปฏิเสธ

จางเจิ้งกวางติดคุกแน่ๆแล้ว แค่รอให้กฎหมายตัดสินต่อไป

นี่ถือเป็นการขจัดความหายนะให้แก่สังคมจนหมดสิ้น

รุ่ยรุ่ยเงยหน้าขึ้นมองเป้ยฉ่ายเวยที่ดูเหม่อลอย “แม่ครับ พวกเราต้องอยู่ที่บ้านคุณลุงหลี่อีกนานแค่ไหนหรอ”

“รุ่ยรุ่ยไม่อยากอยู่ที่นี่หรอ?” เป้ยฉ่ายเวยคิดว่าลูกต้องไม่คุ้นชินกับการอาศัยอยู่บ้านคนอื่นแน่ๆ

รุ่ยรุ่ยก้มหน้าลงมองปลายเท้าตัวเอง มือป้อมๆทั้งสองข้างกำเข้าหากันอยู่ตลอด ราวกับใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวอย่างไรอย่างนั้น “ไม่ใช่ครับ ก็แค่ไม่ชอบที่เห็นแม่ต้องเป็นแบบนี้”

“รุ่ยรุ่ยวางใจเถอะ เราคงไม่รบกวนคุณลุงหลี่นานเท่าไหร่หรอก รออีกสักพัก เดี๋ยวเราก็ต้องไปแล้ว” เป้ยฉ่ายเวยก็อยากจะถามหลี่จื่อเชียนเหมือนกันว่าเมื่อไหร่ถึงจะช่วยทำหนังสือรับรองให้เธอเสร็จ ทั้งกังวลว่าที่ตัวเองดูเร่งรีบจะเป็นการรบกวนเขาหรือเปล่า