หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 250

บทที่ 250 อายุสั้นเพราะมาผิดห้อง

แล้วเป้ยฉ่ายเวยจะพูดอะไรได้? เธอทำได้เสี่ยงไปกับเพื่อน แต่เธอก็รู้สึกว่ามันทะแม่งๆ ไม่ใช่ว่าเธอต้องมาคิดบัญชีกับซือซือไม่ใช่หรอ? แล้วทำไมถึงถูกลากเข้ามาในเรื่องรักๆใคร่ๆอย่างงงๆเนี่ย

ถังฉีตงก็กว่าจะจีบซือซือติด ไม่น่าโง่มาทำเรื่องอะไรแบบนี้หรอกมั้ง? แต่ก็นะผู้ชายกับเรื่องใต้สะดือ มันก็ไม่แน่อยู่แล้ว

อย่างฉูเจ๋อหยางเป็นต้น......

ไม่รู้ทำไม เป้ยฉ่ายเวยถึงได้แอบหัวร้อนนิดๆ ถ้าถังฉีตงเป็นผู้ชายแบบนั้นจริงๆ เธอจะช่วยซือซือสั่งสอนเขาให้สาสมเลย

ผู้หญิงสองคนที่เนืองแน่งไปด้วยอารมณ์กรุ่นๆ มุ่งหน้าเข้าไปในไนท์ซิตี้คลับ

เมื่อเข้ามาข้างในก็เจอเข้ากับแสงไฟมากมายหลากสีกับเสียงดนตรีดังสนั่นหู จนแก้วหูแทบจะสั่นไปกับเสียงดนตรี ชายหนุ่มหญิงสาวหลายคนที่ใส่เสื้อผ้าแปลกแหวกแนวโยกย้ายส่ายสะโพกไปตามเสียงเพลง

”

ข้างในเสียงเพลงดังมากๆ เป้ยฉ่ายเวยจึงต้องตะโกนถาม“ซือซือ ถังฉีตงอยู่ตรงไหน แล้วเราต้องไปทางไหมเนี่ย”

。

“ชั้นบน นายนั่นไม่น่าจะอยู่ในที่แบบนี้” อวี๋ซือซือหันมาตะโกนตอบเธอ เดินแทรกผู้คนที่ขวางทางอยู่เข้าไปข้างในโดยไม่มีการหยุดฝีเท้า

เป้ยฉ่ายเวยไม่มีทางเลือกอื่นใดจึงต้องเดินตามไปด้วย

ยิ่งเดินเข้ามาลึกเท่าไหร่ เสียงเพลงในตอนแรกก็เริ่มเบาไปบ้างแล้ว เมื่อเปิดบานประตูอีกบานเข้าไป ก็เหมือนเข้าสู่โลกใหม่ที่ไร้เสียงดังใดๆ อวี๋ซือซือพาเป้ยฉ่ายเวยขึ้นลิฟท์ จากนั้นก็กดที่หมายไปยังชั้นแปด

“ซือซือ ไนท์ซิตี้คลับไม่ได้มีแค่ชั้นเดียวหรอ?” เป้ยฉ่ายเวยก็คิดว่าที่นี่เป็นแค่คลับทั่วๆไปซะอีก

“ใครบอก สถานที่สังสรรค์ยามค่ำคืนที่ใหญ่ที่สุดในเมืองจิ่นอัน จะมีแค่ชั้นเดียวได้ยังไง ทั้งตึกเนี่ยเป็นไนท์ซิตี้คลับทั้งหมดนั่นแหละ แค่แต่ละชั้นมีของให้เล่นไม่เหมือนกันเท่านั้นเอง ที่นี่มีแต่เรื่องดำมืดทั้งนั้นแหละ เดี๋ยวแกก็จะรู้เอง”

ความคิดของอวี๋ซือซือตอนนี้มีแต่เรื่องของถังฉีตง จึงแค่อธิบายเกี่ยวกับที่นี่คร่าวๆ

ถ้าไม่ใช่ว่าต้องมาที่นี่เป็นเพื่อนซือซือ เธอก็ไม่อยากจะรู้อะไรเกี่ยวกับสถานที่แห่งนี้เลยสักนิด

ลิฟท์ขึ้นมาถึงชั้นแปดในเวลาอันรวดเร็ว เมื่อเดินออกมาจากลิฟท์ก็จะเจอพรมผืนหนาที่ปูทอดยาวตามทางเดิน แต่ละห้องทั้งสองข้างทางปิดประตูไว้มิดชิด เงียบจนไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมา

“ซือซือ แน่ใจนะว่าใช่ที่นี่?” ที่เที่ยวกลางคืนมีสถานที่ที่เงียบแบบนี้ด้วยหรอ? เงียบจนเป้ยฉ่ายเวยต้องผ่อนเสียงพูดลงไปด้วยเลย

อวีซือซือพยักหน้าอย่างแรง “อือ ที่นี่แหละ ห้องส่วนตัวพวกนี้เป็นห้องที่พวกนั้นเอาไว้คุยธุรกิจกัน หึ ผู้ชายพวกนี้ก็ถือโอกาสนี้แหละมาใช้ชีวิตสำมะเลเทเมาข้างนอก”

“ไปกัน ห้องที่นายนั่นอยู่ต้องเดินเข้าไปอีก” อวี๋ซือซือลากเป้ยฉ่ายเวยเดินไปข้างใน

เป้ยฉ่ายเวยพบว่าประตูของแต่ละห้องต่างถูกปิดเอาไว้ แม้แต่ร่องเล็กๆสักนิดก็ไม่มีแง้มไว้ อย่าคิดว่าจะมีเสียงอะไรเล็ดลอดออกมาเลย ถ้าไม่ใช่เพราะโคมไฟระย้าตรงทางเดินยังส่องสว่างอยู่ เธอก็คงคิดว่าชั้นนี้ไม่มีคนอยู่แน่ๆ

หรือถ้ามีคนอยู่จริงๆ ที่นี่ก็คงเก็บเสียงได้ดีเกินไปแล้ว เหมือนแค่ปิดประตูก็ราวกับเป็นอีกโลกหนึ่งไปเลย แม้แต่เสียงลางๆไม่ว่าจะของพนักงานหรือลูกค้าก็ไม่มีให้ได้ยินเลย

ในตอนที่เธอกำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อย อวี๋ซือซือก็หยุดเดิน ชี้ไปยังประตูที่อยู่ตรงหน้า พูดขึ้นด้วยเสียงเบาๆว่า “ถึงแล้ว ที่นี่แหละ เวยเวยแกรีบเอาโทรศัพท์ขึ้นมาเตรียมถ่ายคลิปเลยนะ”