หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 249

บทที่ 249 ยุ่งอยู่กับการจับ ‘ชู้’

เมื่อวางโทรศัพท์บนใบหน้าของเป้ยฉ่ายเวยก็รีบแปรเปลี่ยนเป็นยิ้มแย้ม “จื่อเชียนฉันจะออกไปข้างนอกนะ ฝากนายดูรุ่ยรุ่ยด้วย”

“ให้ฉันช่วยอะไรไหม?” แววตาอ่อนโยนของหลี่จื่อเชียงมองมาที่เธอ

เป้ยฉ่ายเวยส่ายหัว “ไม่ต้องหรอก ซือซือแค่มีเรื่องอยากจะคุยกับฉันนิดหน่อยน่ะ”

หลี่จื่อเชียนพยักหน้าไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก

“คุณแม่รีบกลับมานะครับ” รุ่ยรุ่ยพูดขึ้นโดยที่ไม่ได้หันมามองเธอ

เป้ยฉ่ายเวยมองรุ่ยรุ่ยที่กำลังจดจ่ออยู่กับกองตัวต่อ จากนั้นก็มองหลี่จื่อเชียนด้วยสายตาขอรบกวน พูดปากเปล่าไร้เสียงว่า “จื่อเชียนฉันไปก่อนนะ ฝากดูรุ่ยรุ่ยด้วย”

หลี่จื่อเชียนยกยิ้ม ทันใดนั้นก็เรียกเธอเอาไว้ “เวยเวย เดี๋ยวฉันให้คนขับรถไปส่งนะ”

“ไม่ต้องหรอก ฉันเรียกแท็กซี่ไปก็ได้” เป้ยฉ่ายเวยรีบเดินไปหยิบเอากระเป๋าตัวเอง เปลี่ยนรองเท้าแล้วก็เดินออกไป

หลี่จื่อเชียนจึงทำได้แค่ส่ายหน้ายิ้มๆ เวยเวยยังนิสัยใจร้อนเหมือนเดิมเลย

ดูเหมือนรุ่ยรุ่ยจะยังจมจ่อมอยู่กับการต่อตัวต่อเป็นบ้านเล็กๆของตนเองขึ้นมา แต่เสียงเล็กๆก็ค่อยๆดังขึ้นว่า “คุณลุงหลี่ ใจลอยอีกแล้วนะครับ”

“หืม?” หลี่จื่อเชียนละสายตากลับมามองเด็กน้อยที่กำลังมุ่นอยู่กับการสร้างบ้าน

เมื่อรุ่ยรุ่ยเห็นว่าตัวเองกะจังหวะถูกก็พยักหน้าพอใจ เงยหน้าขึ้นไปยิ้มตาหยีมองหลี่จื่อเชียน สีหน้าของเด็กน้อยราวกับกำลังบ่งบอกว่าผมรู้หมดพร้อมพูดขึ้นว่า “ผมรู้นะว่าคุณลุงชอบคุณแม่ใช่ไหม”

หลี่จื่อเชียนไม่คาดคิดว่ารุ่ยรุ่ยจะพูดออกมาตรงๆแบบนี้ บนใบหน้ายังมีรอยยิ้มไม่เปลี่ยน ถามเด็กชายกลับโดยที่ไม่ยอมตอบคำถาม “แล้วรุ่ยรุ่ยอนุญาตให้ลุงชอบหรือเปล่า”

“ผมไม่ว่าอะไร ขอแค่คุณแม่มีความสุขก็พอแล้ว” รุ่ยรุ่ยตบมือแปะๆ พูดอย่างไม่ถือสาอะไร

ถึงอย่างไรซะตอนนี้เขาก็รู้แล้วว่าเขาคงคาดหวังอะไรกับคุณพ่อไม่ได้แล้ว อีกเดี๋ยวเขาก็ต้องไปต่างประเทศ ถ้าคุณแม่จะเป็นแฟนกับคุณลุงหลี่จริงๆก็ไม่เลวเลย ก็ยังดีกว่าไปเจอกับฝรั่งมังค่าที่เมืองนอกล่ะนะ

หลี่จื่อเชียนลูบหัวเล็กๆของเด็กน้อย พูดขึ้นอย่างอ่อนโยนพร้อมทั้งแฝงความหมายไว้ในประโยค “อืม ลุงก็คิดเหมือนหนู ขอแค่แม่หนูมีความสุข”

“คุณลุงต้องพยายามเข้าไว้นะครับ คุณแม่ไม่ใช่ผู้หญิงที่จะจีบติดง่ายๆซะด้วยสิ” รุ่ยรุ่ยตบแขนของหลี่จื่อเชียนเบาๆราวกับเห็นใจ ที่จริงอยากตบบ่าปลอบใจนะ แต่ว่าแขนเขาสั้นเกินไป

หลี่จื่อเชียนมองมือป้อมๆขาวใสบนแขนของตัวเองเขาก็ค่อนข้างที่จะพูดไม่ออกบอกไม่ถูก ในบางครั้งเด็กฉลาดเกินวัยบางทีก็ทำให้ผู้ใหญ่รับมือไม่ไหว เหมือนอย่างรุ่ยรุ่ย ที่มองเขาแค่แวบเดียวก็รู้ซะแล้วว่าเขาชอบเวยเวย แต่เด็กคนนี้ก็ไม่เหมือนเด็กทั่วไปที่พอรู้แบบนี้ก็จะโกรธหรือไม่ก็แสดงอาการไม่เป็นมิตรออกมา

แต่รุ่ยรุ่ยกลับถามความเห็นเขาอย่างมีเหตุผล ทั้งยังบอกจุดยืนของตัวเอง เขาล่ะสงสัยจริงๆว่าเชื้อของฉูเจ๋อหยางมันดีแค่ไหน ถึงได้ให้กำเนิดเด็กที่ฉลาดเป็นกรดแบบนี้ออกมา

แต่ที่เขาเชื่อไปมากกว่านั้นก็คือคุณลักษณะพิเศษที่ดึงดูดคนของเป้ยฉ่ายเวยต้องถูกถ่ายทอดไปยังรุ่ยรุ่ยด้วยแน่ๆ ไม่อย่างนั้นก็คงไม่มีเด็กที่ทั้งฉลาดทั้งน่ารักน่าชังแบบนี้เกิดมาหรอก

“รุ่ยรุ่ยสบายใจได้เลย ลุงจะพยายามจีบแม่หนูให้ติด แล้วก็จะดูแลหนูด้วย”

รุ่ยรุ่ยพูดขึ้นด้วยสีหน้าผู้ใหญ่ในร่างเด็กน้อยว่า “คุณลุงหลี่ไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นก็ได้ ผมดูแลตัวเองได้”

“อืม รุ่ยรุ่ยนี่เก่งที่สุดไปเลย” เด็กทุกคนที่เขาเคยเจอ อย่างน้อยก็ไม่มีใครเทียบรุ่ยรุ่ยติดได้

เมื่อเป้ยฉ่ายเวยออกมาจากบริเวณบ้านของหลี่จื่อเชียนแล้ว ถึงได้พบว่านอกจากรอบด้านที่ดูมืดสนิท กับรถยนต์ส่วนตัวที่นานๆทีขับผ่านมา ก็ไม่มีรถแท็กซี่สักคัน ทันใดนั้นเธอก็คิดได้ว่าคนที่จะอาศัยอยู่บริเวณนี่ได้ แต่ละคนคงมีรถเป็นของตัวเอง แล้วจะไปเรียกใช้แท็กซี่ทำไมกัน