หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 248

บทที่ 248 มีกบฏ

เมื่อก่อนหลี่จื่อเชียนกลับบ้านดึกตลอด พอตอนนี้มีเป้ยฉ่ายเวยมาอยู่ด้วยก็ไม่เป็นเหมือนเดิมแล้ว เมื่อถึงเวลาเลิกงาน ไม่ว่าจะมีเรื่องสำคัญอยู่ในมือเยอะแค่ไหน เขาก็วางมันลง แล้วเลือกที่จะรีบขับรถกลับบ้าน

แต่เมื่อเขากลับมาถึงบ้านแล้วพบว่าเวยเวยและรุ่ยรุ่ยไม่อยู่ หัวใจก็บีบรัดจนปวดหน่วงขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ เมื่อถามคนใช้ก็ได้คำตอบว่าทั้งสองไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะ หัวใจที่บีบรัดถึงได้ค่อยๆผ่อนคลายลง

หลี่จื่อเชียนเหม่อลอย ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่เขาเริ่มวิตกกังวลแบบนี้ คงจะเป็นตอนที่เวยเวยตัดขาดจากฉูเจ๋อหยางแล้วย้ายมาที่นี่ล่ะมั้ง

คิดไม่ถึงเลยว่าคนอายุสามสิบกว่าๆแบบเขา ใจจะอ่อนไหวง่ายอย่างกับเป็นวัยรุ่นอย่างนั้นแหละ

แต่ทว่าความรู้สึกแบบนี้ก็ไม่ได้แย่จนเกินไป กลับค่อนข้างจะเสพติดมันเสียด้วยซ้ำ เขาพูดกับตัวเองในใจว่า ‘หลี่จื่อเชียน นายเปลี่ยนไปเป็นเหมือนพวกวัยรุ่นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน’

ไม่นานเป้ยฉ่ายเวยก็พารุ่ยรุ่ยกลับมา หลี่จื่อเชียนกำลังจะเอ่ยทัก แต่พอเห็นสีหน้าแปลกๆของเป้ยฉ่ายเวย จึงถามด้วยความเป็นห่วงว่า “เวยเวย เธอเป็นอะไรไป มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า”

เป้ยฉ่ายเวยไม่คิดว่าหลี่จื่อเชียนจะกลับมาไวขนาดนี้ จึงรีบเก็บความกลัดกลุ้มบนใบหน้าให้หายไป เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มอ่อนๆ “เปล่า จื่อเชียนนายเลิกงานแล้วหรอ”

“ใช่” แววตาของหลี่จื่อเชียนวูบไหว เขารู้ว่าเป้ยฉ่ายเวยกำลังโกหก แต่เขาก็ไม่คิดที่จะจับผิดเธอ เขาไม่อยากทำให้เธอคิดว่าเขาเข้าไปก้าวก่ายมากเกินไป ตอนนี้พวกเราอาศัยอยู่ด้วยกัน เพราะฉะนั้นยังมีเวลาอีกเยอะ

สายตาอบอุ่นทอดมองไปทางรุ่ยรุ่ย “รุ่ยรุ่ย วันนี้ไปเที่ยวกับคุณแม่มาสนุกไหมครับ”

รุ่ยรุ่ยพยักหน้า ตอบอย่างแข็งขันว่า “สนุกครับ ที่นั่นมีนกพิราบตัวอ้วนอยู่ตัวหนึ่งมันฉลาดมากเลยครับ แต่ว่ามันกินเยอะมาก ก็เลยบินไม่ขึ้นแล้ว”

หลี่จื่อเชียนได้ฟังก็รู้ได้ทันทีว่ารุ่ยรุ่ยคงชอบนกตัวนั้นเข้าให้แล้ว คำพูดถึงได้แอบมีความใจหายแฝงอยู่ด้วย “รุ่ยรุ่ยไปสวนสาธารณะที่ไหนมาหรอ เดี๋ยวครั้งหน้าลุงพาหนูไปเองดีไหมครับ”

“ดีครับ ผมไปสวนสาธารณะสวนน้ำมาล่ะ” รุ่ยรุ่ยอยากกลับไปหานกอ้วนตัวนั้นอีก จึงรีบตอบกลับอย่างไม่อ้อมค้อม

หลี่จื่อเชียนยื่นมือออกไปลูบผมเด็กน้อย พูดยิ้มๆว่า “อื้ม พวกเราไปล้างมือกินข้าวกันก่อนดีกว่า รุ่ยรุ่ยคงหิวแล้วแน่เลย”

เที่ยวเล่นมาทั้งวัน รุ่ยรุ่ยต้องหิวแน่ๆ ถึงได้ยอมให้หลี่จื่อเชียนจูงพาไปล้างมืออย่างเชื่อฟังแบบนี้

เป้ยฉ่ายเวยยืนเหม่อมองรุ่ยรุ่ยที่ถูกจื่อเชียนจูงมือเดินไป เธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่รุ่ยรุ่ยเริ่มสนิทใจกับจื่อเชียนโดยที่ไม่มีอาการลังเลแม้แต่นิด ไม่รู้ว่าทำไมในใจของเธอถึงได้มีความรู้สึกคันยิบๆขึ้นมา

รุ่ยรุ่ยยังต้องการความรักจากพ่อถึงจะเพียงพอ

ตอนที่ทานข้าวกัน เป้ยฉ่ายเวยก็เริ่มสังเกต จึงพบว่าจื่อเชียนไม่ค่อยกินเยอะเท่าไหร่ เขาเอาแต่คีบกับข้าวเอย แกะกุ้งเอย ให้รุ่ยรุ่ยกินก่อน แล้วเขาค่อยกินตามทีหลัง

ที่สำคัญคือ ทุกๆการกระทำของจื่อเชียนมันธรรมชาติจนไม่มีอะไรขัดหูขัดตา ทุกๆการกระทำเป็นสิ่งที่เขาทำออกมาจากใจจริง ไม่ใช่ทำเพื่อเอาใจเธอเลย

เป้ยฉ่ายเวยเริ่มเครียด ยิ่งจื่อเชียนเป็นแบบนี้ยิ่งทำให้เธอกลัว แต่เมื่อเธอมองใบหน้ายิ้มแย้มของรุ่ยรุ่ย ก็ใจร้ายปฏิเสธความห่วงใยจากเขาไม่ลง ลำพังเธอปฏิเสธเขาได้ แต่เธอคงไปปฏิเสธเขาแทนรุ่ยรุ่ยไม่ได้

หลี่จื่อเชียนคีบอาหารให้รุ่ยรุ่ยไปพลาง สังเกตอาการของเป้ยฉ่ายเวยไปพลาง เมื่อเห็นว่าเธอดูเหม่อลอย ก็ถามด้วยความเป็นห่วง “เวยเวยเธอเป็นอะไรหรือเปล่า กับข้าวไม่ถูกปากหรอ?”

“เปล่า กับข้าวอร่อยมาก ฉันก็กินอยู่นี่ไง”เป้ยฉ่ายเวยรีบส่ายหน้าพร้อมพูดขึ้น

รุ่ยรุ่ยเอากุ้งตัวหนึ่งวางลงบนจานของเป้ยฉ่ายเวยอย่างใจกว้าง เสียงสดใสพูดขึ้นว่า “แม่ครับ กินกุ้งช่วยเสริมแคลเซียมนะ”

“อื้ม รุ่ยรุ่ยก็กินเยอะๆนะ” เป้ยฉ่ายเวยมองกุ้งตัวโตบนจาน ไม่รู้ว่าในใจกำลังคิดอะไรอยู่

หลี่จื่อเชียนดีกับรุ่ยรุ่ย เพราะรู้สึกว่ารุ่ยรุ่ยน่าเอ็นดูจริงๆ เด็กน้อยอายุยังไม่ถึงสี่ขวบเลย แต่กลับมองแววตาคนออก บ่อยครั้งที่เขาเห็นรุ่ยรุ่ยแอบสังเกตสีหน้าท่าทางของคนอื่นอยู่บ่อยๆ ราวกับว่าเด็กน้อยกำลังวิเคราะห์ความคิดความอ่านของคนอื่นอยู่

เด็กที่ใส่ใจแม้แต่รายละเอียดเล็กๆน้อยๆแบบนี้ ใครกันที่จะไม่เอ็นดู