หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 266

บทที่ 266 ข้อความจากหนานฉิง

“ร้อน......” เป้ยฉ่ายเวยทิ้งไว้แค่คำกำกวมคำดียว จากนั้นก็นั่งลงข้างๆรุ่ยรุ่ย

ร้อนหรอ? อวี๋ซือซืองงตาแตก บนหัวมีเครื่องปรับอากาศเครื่องเบอเร่อกำลังทำงานอยู่เลย เธอยังรู้สึกหนาวนิดๆเลยเนี่ย เมื่อเธอมองไปยังที่เพื่อนสนิทอีกครั้ง เพื่อนก็ไม่สนใจเธอแล้ว

เรื่องที่เป้ยฉ่ายเวยกำลังคิดอยู่ในหัวตอนนี้ก็คิดได้แล้วว่าจะไปที่ไหน ต้องลองคิดคำนวณกับหลี่จื่อเชียนก่อน เพื่อสุขภาพของรุ่ยรุ่ย คิดว่าสักวันมะรืนก็คงจะออกเดินทางแล้ว

“นี่มันจะไม่เร็วเกินไปหน่อยหรอ?” เมื่อได้ยินว่าเธอจะไปจริงๆ อวี๋ซือซือก็มีปฏิกิริยาตอบสนองทันที

เป้ยฉ่ายเวยรู้ว่าเพื่อนสนิทคงใจหาย แต่เธอก็กลัวว่าฉูเจ๋อหยางจะทำเรื่องอะไรร้ายๆอีก “อืม ใช่แล้ว คุณหมอเขาโทรมาหาฉันแล้วน่ะ”

“โอเคๆ พวกแกไปเถอะ อย่าลืมส่งข่าวคราวมาบ้างล่ะ”

อวี๋ซือซือรู้ดีว่ายังไงก็ต้องจากกันไม่ช้าก็เร็ว แต่ว่าการจากกันในคราวนี้ไม่เหมือนคราวก่อนๆ ที่เมื่อจากกันแล้ว อยากกลับมาหากันเมื่อไหร่ก็มาได้ แต่การไปต่างประเทศครั้งนี้มีมหาสมุทรแปซิฟิคเข้ามากั้น อีกอย่างฉูเจ๋อหยางคงจับตามองเธอแน่ๆถ้าเธอจะไปหาเพื่อนสนิท

ถึงตอนนั่นถ้าเธออยากไปหาเพื่อนก็คงเป็นไปไม่ได้แล้ว

“คุณป้าสบายใจได้เลย รุ่ยรุ่ยจะส่งข่าวหาคุณป้าแน่นอน” รุ่ยรุ่ยขยิบตาให้อวี๋ซือซือ พูดขึ้นอย่างรู้ใจกัน

อวี๋ซือซือขำออกมา บีบแก้มซาลาเปาของเด็กน้อย แล้วก็พูดอย่างดีใจว่า “ไม่เสียแรงเลยที่ป้ารักหนูขนาดนี้ หนูของป้าที่เก่งที่สุดเลย”

“อิๆ มันแน่อยู่แล้วครับ” รุ่ยรุ่ยป่องแก้มแล้วพยักหน้าเสริม

เป้ยฉ่ายเวยก็ขำตามออกมาด้วย จากนั้นโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงก็สั่นขึ้นมาอยู่สองครั้ง เป็นเสียงแจ้งเตือนข้อความ เธอจึงไม่ได้สนใจอะไรมาก หยิบขึ้นมาอ่านผ่านๆ แต่เมื่อเห็นรายชื่อที่อยู่บนหน้าจอ

ทั้งร่างก็ชะงักนิ่ง ไม่รู้ว่าควรมีปฏิกิริยาอย่างไร

“เวยเวยเธอโอเคใช่ไหม” หลี่จื่อเชียนนั่งอยู่ข้างๆเป้ยฉ่าย เขาเอาแต่จดจ่ออยู่กับเป้ยฉ่ายเวย เมื่อเธอมีอาการแปลกๆเขาก็จะรู้ก่อนใคร

เมื่อกี้ยังยิ้มแย้มอยู่เลย หลังจากหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอ่านคิ้วเรียวทั้งสองข้างก็ขยับเข้าใกล้กันจนแทบจะผูกเป็นโบว์ได้ ราวกับเจอโจทย์ที่แก้ยากนักหนา

เป้ยฉ่ายเวยตื่นจากภวังค์ เก็บโทรศัพท์ไว้ทั้งที่ยังไม่เปลี่ยนสีหน้า แกล้งทำเป็นราวกับไม่มีอะไร พูดออกมาว่า “เปล่า ก็แค่ข้อความไร้สาระน่ะ”

จริงหรอ? ทำไมเขาไม่คิดว่าเป็นแค่ข้อความไร้สาระล่ะ แต่เมื่อคิดได้ว่าอีกสองวันพวกเขาก็จะไปแล้ว หลี่จื่อเชียนก็ไม่ได้ถามอะไรมาก

อวี๋ซือซือที่ตอนแรกหัวเราะคิกคักอยู่กับรุ่ยรุ่ย ก็พบว่าบนโต๊ะอาหารนอกจากเสียงของเธอกับหลานแล้ว อีกสองคนที่เหลือจู่ๆก็เงียบเสียงลง เธอจึงถามอย่างแปลกใจว่า “พวกแกเป็นอะไรไป อย่างกับมีเรื่องหนักใจอะไรให้คิดอย่างนั้นแหละ”

คิดไปคิดมาสักพักก็ส่งเสียงหัวเราะอย่างมีเลศนัยออกมา “จื่อเชียน ได้ยินว่านายก็จะตามเวยเวยไปหนิ”

“อืม” หลี่จื่อเชียนพยักหน้า

อวี๋ซือซือยิ้มเจ้าเล่ห์ “งั้นก็คงต้องขอรบกวนนายให้ช่วยดูแลเวยเวยกับรุ่ยรุ่ยแล้วล่ะ ถ้ามีความคืบหน้าอะไรอย่าลืมบอกฉันด้วยล่ะ”

หลี่จื่อเชียนเข้าใจที่อวี๋ซือซือจะสื่อ ดวงตาก็เผยรอยยิ้มออกมา “ได้สิ ฉันจะดูแลทั้งสองคนให้ดีเลย”

“ซือซือ ข้าวคาปากก็ยังจะพูดอยู่อีกหรอ?” เป้ยฉ่ายเวยเองก็เข้าใจความหมายในถ้อยคำของเพื่อน จึงทำหน้าเอือมระอา ซือซือนี่จริงๆเลย ในเวลาแบบนี้ยังจะมาพูดอะไรอีก

“ฉันพูดอะไรล่ะ?” อวี๋ซือซือแบมือออกอย่างไม่รู้ไม่ชี้ “เวยเวยแกเข้าใจผิดแล้ว ฉันก็แค่อยากจะบอกว่าหลังจากรุ่ยรุ่ยผ่าตัดเสร็จ ให้เขามาบอกข่าวคราวฉันบ้างแค่นี้เองไม่ได้หรอ ฉันว่าแกนั่นแหละเข้าใจผิดไปไกลแล้ว”

。

“.........”เป้ยฉ่ายเวยเลือกที่จะไม่ตอบ

อวี๋ซือซือก็หัวเราะอย่างชอบใจ

หลังจากกินข้าวเสร็จ เป้ยฉ่ายเวยก็หาข้ออ้างขอตัวกลับห้องตัวเอง จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ออกมาเปิดข้อความดู

———เวยเวย บ่ายสามโมงฉันจะรอเธออยู่ที่ร้านกาแฟซ่างเต่า

จาก : หนานฉิง