หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 267

บทที่ 267 จุดประสงค์อะไร

เป้ยฉายเวยมาถึงแล้ว แต่หนานฉิงยังไม่มา เธอคุ้นชินกับสถานการณ์แบบนี้ดี ไม่ได้เหนือความคาดหมายใดๆเลย

หลังจากที่รอมาจนเกือบจะชั่วโมงแล้ว หนานฉิงก็ถือกระเป๋าชาแนลรุ่นใหม่ล่าสุดเดินเอ้อระเหยลอยชายเข้ามา แม้ปากจะพูดว่าขอโทษ แต่หน้าตากลับไม่มีแววสำนึกผิดเลยสักนิด

“เวยเวยขอโทษด้วยนะ ให้เธอรอนานเลย”

“ไม่เป็นไร” เป้ยฉ่ายเวยยกมุมปากแล้วตอบกลับไป

หนานฉิงรอให้พนักงานเลื่อนเก้าอี้ให้ถึงได้นั่งลงไป เมื่อมองรอยยิ้มอ่อนๆบนใบหน้าเป้ยฉ่ายเวย ในตาก็ฉายแววมาดร้ายขึ้นมาเพียงชั่วแวบเดียว นังคนชั้นต่ำ เมื่อวานเข้าโรงแรมกับอาเจ๋อ ยังจะมีหน้ามายิ้มให้เธออย่างไม่ทุกข์ไม่ร้อนอยู่อีก

สงสัยเธอจะประเมินความต่ำทรามของเป้ยฉ่ายเวยต่ำไปสินะ ใบหน้าเธอยังประดับด้วยรอยยิ้มหวานๆ “เวยเวยเธออยากดื่มอะไร เดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง”

“ไม่ล่ะ แค่น้ำเปล่าก็พอ” เป้ยฉ่ายเวยชี้ไปยังน้ำเปล่าที่วางอยู่ตรงหน้าตนเอง

หนานฉิงจึงไม่ปริปากพูดอะไร สั่งน้ำผลไม้ให้ตัวเองแก้วหนึ่งพนักงานถึงได้เดินจากไปพร้อมกับออเดอร์ เธอจดจ้องเป้ยฉ่ายเวยอยู่นาน นานจนเป้ยฉ่ายเวยรู้สึกอึดอัด ถึงได้ละสายตากลับมา

พูดออกมาราวไม่รู้เรื่องทั้งยังดูน่าสงสาร “เวยเวยต้องขอโทษจริงๆนะ เธอออกจากโรงพยาบาลฉันก็ไม่ได้ไปรับ คือช่วงนี้ฉันยุ่งมากจริงๆ”

“ไม่เป็นไร ฉันโอเคดี” เมื่อครู่เหมือนเป้ยฉ่ายเวยเห็นความเกลียดชังภายในแววตาของหนานฉิงเพียงชั่วแวบนึง หรือเธอจะตาฝาดไปเองนะ?

เมื่อหนานฉิงได้ยินว่าเป้ยฉ่ายเวยสบายดี ก็เผยรอยยิ้มยินดีออกมา “แบบนั้นก็เยี่ยมเลยล่ะ ฉันก็คิดว่าร่างกายเธอจะยังไม่หายดี โชคดีมากๆเลยนะเวยเวย”

“ใช่แล้ว” เป้ยฉ่ายเวยดึงสติกลับมา โชคดีที่เธอไม่ถูกจางเจิ้งกวางขืนใจ ไม่อย่างนั้นตอนนี้เธอคงไม่สามารถมานั่งพูดคุยกับหนานฉิงได้หรอก “หนานฉิง เธอเรียกฉันมาพบวันนี้มีอะไรหรือเปล่า?”

เธอเอาแต่รู้สึกได้ถึงความรู้สึกไม่สบายใจบางอย่าง

เล็บที่ทำมาสวยงามของหนานฉิงสะท้อนเข้ากับแสงอาทิตย์จนเป็นประกายขึ้นมา เธอเคาะนิ้วลงที่โต๊ะเบาๆ เบิกดวงตาที่แสร้งทำเป็นใสซื่อผสมปนเปไปกับความสับสนได้อย่างแนบเนียน ยิ้มฝืนๆถามออกมาว่า “เวยเวย หลายวันมานี้อาเจ๋อไม่อยู่ที่บริษัทเลย เธอรู้ไหมว่าเขาอยู่ที่ไหน?”

“ฉันไม่รู้” เป้ยฉ่ายเวยรู้สึกเครียดขึ้นมาทันที ใช้ใบหน้าเรียบนิ่งตอบกลับไป

หนานฉิงไม่ได้ทำท่าเคลือบแคลงเธอ พูดขึ้นอย่างเสียดายว่า “เฮ้อ ฉันก็นึกว่าเธอจะรู้ซะอีก ช่วงนี้อาเจ๋อไม่มาหาฉันเลย ฉันก็ไม่รู้ว่าเขาไปที่ไหน แต่เมื่อวานฉันได้ยินมาว่าเขาไปที่ไนท์ซิตี้คลับ เธอว่ามันเป็นไปได้ไหม?”

เป้ยฉ่ายเวยรู้สึกได้ถึงแววตาราวกับกำลังขุดหาอะไรบางอย่างของหนานฉิงที่คอยเอาแต่กวาดมองมาที่เธอไม่หยุด ราวกับต้องการที่จะได้ยินคำตอบอะไรจากปากของเธอ แต่เธอไม่แน่ใจว่าหนานฉิงรู้เรื่องมามากแค่ไหน แต่ที่แน่ๆคงจงใจถามคำถามนี้

เธอเงยหน้าขึ้นสบตา มองหนานฉิงอย่างนิ่งๆแล้วพูดว่า “ฉันไม่รู้ แล้วถ้าเรื่องที่เธอจะพูดกับฉันเป็นเรื่องของเขา ฉันต้องขอโทษด้วยนะ ฉันไม่อยากฟัง”

“เวยเวย ทำไมเธอต้องโมโหด้วยล่ะ?” หนานฉิงแสร้งทำเป็นแปลกใจ ทั้งยังเศร้าใจ แต่ถ้อยคำที่พูดออกมากลับดูร้ายกาจ “ทั้งที่คนที่ควรจะโกรธต้องเป็นฉันไม่ใช่หรอ? เธอกับอาเจ๋อเข้าโรงแรมด้วยกัน คนที่โดนสวมเขาก็คือฉันไง หรือเธอคิดว่าฉันพูดอะไรผิดล่ะ?”

เสียงเติ้งที่ดังขึ้นเบาๆ เป็นเพราะมือที่วางอยู่บนโต๊ะของเป้ยฉ่ายเวยตกลงกระแทกกับเก้าอี้ หนานฉิงรู้เรื่องเมื่อวานจริงๆด้วย ในเวลานี้ เธอก็ไม่รู้ว่าควรตอบกลับไปอย่างไรดี