หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 268

บทที่ 268 อยากให้ตายทั้งเป็น

“ถ้าเรื่องที่เธอจะพูดมีแค่นี้ งั้นฉันคงต้องขอตัวก่อน “เป้ยฉ่ายเวยขมวดคิ้ว จากนั้นก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้

ราวกับหนานฉิงคาดการณ์ไว้ล่วงหน้าแล้ว วินาทีที่เป้ยฉ่ายเวยลุกขึ้น ก็ยื่นมือออกไปจิกมือเธอเอาไว้บนโต๊ะอย่างแรง จนทำให้เธอติดอยู่กับที่ไม่สามารถดิ้นไปไหนได้ “เป้ยฉ่ายเวย เธอนอนกับแฟนของฉัน ยังคิดจะไปทั้งอย่างนี้น่ะหรอ?”

“ฉันอธิบายได้” เป้ยฉ่ายเวยมองหลังมือที่มีเลือดซิบออกมา ตอบกลับด้วยเสียงราบเรียบ

เหมือนหนานฉิงจะยังไม่พอใจ ใช้นัยน์ตาเยือกเย็นจดจ้องมาที่เธอ ปลายเล็บแหลมๆค่อยๆทิ่มแทงเข้ามาในผิวของเธอ มุมปากยังคงประดับไปด้วยรอยยิ้มหวานหยด จากนั้นก็พูดขึ้นช้าๆชัดๆทีละคำว่า “ฉันไม่ได้ต้องการให้เธออธิบายให้ฉันฟัง”

“แล้วเธอต้องการแบบไหน” ความเจ็บบนหลังมือทำให้เป้ยฉ่ายเวยขมวดคิ้ว แต่เนื่องด้วยในใจยังรู้สึกผิด เลยปล่อยให้หนานฉิงระบายมันออกมาอยู่อย่างนั้น

เผื่อมันจะทำให้หนานฉิงรู้สึกดีขึ้น

หนานฉิงมองท่าทางที่น่าสมเพชของเป้ยฉ่ายเวยจนพอใจ ท่าทางที่เหมือนตัวตลกนั้น มันทำให้ความถือตัวที่เธอมีอยู่ถูกเหยียดหยาม หนานฉิงหยิบแก้วน้ำที่วางอยู่ข้างหน้าขึ้นมาโดยไม่คิดลังเล จากนั้นก็สาดใส่หน้าของเธอเข้าอย่างจัง

พูดขึ้นด้วยเสียงเยือกเย็นว่า “ฉันอยากให้เธอตายทั้งเป็น ได้ไหม?”

น้ำที่เกาะอยู่บนผมของเป้ยฉ่ายเวยหยดลงบนผ้าปูโต๊ะทีละหยด เธอหลับตาลง ใช้มือลูบเอาน้ำที่เกาะอยู่บนหน้าออกอย่างแรง มองหน้าหนานฉิงที่กำลังส่งสายตาโกรธเกลียดมาที่เธออย่างนิ่งๆ

เอ่ยขึ้นด้วยเสียงดุดันและเย็นชาว่า “ที่ฉันติดค้างเธอกับทุกอย่างที่เธอทำและกล่าวหาฉันอย่าให้ฉันต้องพูด อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ ฉันก็แค่ไม่อยากทำให้แต่ละฝ่ายอึดอัดใจก็เท่านั้น ถึงยังไงก็เคยเป็นเพื่อนกันมาก่อน”

เมื่อหนานฉิงเห็นสายตาเยือกเย็นดุดันของเป้ยฉ่ายเวย ในใจก็กระตุกวูบขึ้นมา จึงแกล้งทำเป็นไม่เข้าความหมายในถ้อยคำของเธอ พูดออกมาอย่างปากแข็งว่า “ฉันทำอะไรล่ะ เธอต่างหากที่หน้าไม่อายมายุ่งกับแฟนของเพื่อนตัวเอง ยังจะมีหน้ามาพูดอีกนะ”

“หนานฉิง ฉันเคยบอกแล้วว่าฉันไม่เคยคิดที่จะแย่งเขามาจากเธอ อีกอย่างตอนนี้ฉันก็ถอยออกมาแล้ว นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะมาพบเธอ ต่อจากนี้ก็ทำตัวเองให้ดีๆล่ะ” ในตอนที่หนานฉิงนิ่งอึ้ง เป้ยฉ่ายเวยก็ดึงมือออกมา หยิบกระเป๋าตัวเองขึ้นมาด้วยท่าทางใจเย็น จากนั้นก็หันกายเดินจากไป

หนานฉิงนั่งใบ้รับประทานอยู่เก้าอี้เป็นเวลานาน เมื่อสติกลับมา เป้ยฉ่ายเวยก็เดินออกไปจนไม่เหลือแม้แต่เงาแล้ว ในใจมีไฟที่กำลังพุ่งทะยานออกมา ยื่นมืออกไปกวาดแก้วทั้งสองใบที่วางอยู่บบโต๊ะจนหล่นลงสู่พื้น

จนเกิดเสียงดังเพล้งขึ้นสนั่น ดึงดูดความสนใจของทุกคนภายในร้านได้เป็นอย่างที

ยังดีที่วันนี้เป็นวันทำงาน ภายในร้านเลยไม่ได้มีคนเยอะเท่าไหร่ พนักงานที่ได้ยินเสียงแก้วแตกก็รีบวิ่งเข้ามา ถามขึ้นอย่างมีมารยาทและเกรงใจว่า “ขออนุญาตสอบถามคุณลูกค้ามีอะไรให้ช่วยไหมคะ”

“ไสหัวไป” ดวงตาดุๆของหนานฉิง ทำให้พนักงานคนนั้นตัวสั่นงกในทันที ทันทีที่เธอมองก็รู้ในทันทีว่าผู้หญิงตรงหน้าต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ เพราะเสื้อผ้าที่ผู้หญิงคนนี้ใส่มาดูดีไร้ที่ติ คงไม่ใช่เรื่องที่พนักงานต๊อกต๋อยอย่างเธอจะเข้าไปยุ่งด้วย

แต่ในฐานะที่เป็นพักงานในร้าน เธอจำต้องฝืนพูดออกไปว่า “คุณลูกค้าคะ คือว่า แก้วพวกนี้.......”

ทำแก้วแตกก็ต้องชดใช้สิ สำหรับผู้หญิงคนนี้มันอาจจะเป็นเงินไม่กี่บาท แต่สำหรับเธอแล้วมันเท่ากับเงินเดือนในหนึ่งสัปดาห์ของเธอเลยนะ ถึงอย่างไรที่นี่ก็ถือเป็นร้านกาแฟที่มีระดับพอสมควร แก้วที่นำมาใช้ก็ผ่านการเลือกอย่างพิถีพิถัน ราคาก็ย่อมแพงสมน้ำสมเนื้ออยู่แล้ว

“กะอิแค่เงินเอง เอาไป”