หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 269

บทที่ 269 เหมือนกันมาก

เป้ยฉ่ายเวยไม่สนใจหนานฉิงที่กำลังกวนประสาท หันหลังกลับไปปลอบใจพนักงานที่โดนตบบอกให้เธอออกไปก่อน

พนักงานลอบมองหนานฉิงอย่างระมัดระวัง จากนั้นจึงพยักหน้า สิ่งที่ตามมาจากความโกรธเพียงชั่ววูบเธอที่เป็นเพียงคนธรรมดาคงรับผิดชอบไม่ไหว

“ฉันบอกแล้วหรอว่าให้เธอไปได้? เธอมาหาเรื่องฉัน แล้วก็จะไปทั้งอย่างนี้น่ะหรอ ผู้จัดการของพวกเธออยู่ไหน” หนานฉิงพูดออกมาอย่างไม่ยอมจบง่ายๆ

เธอมั่นใจว่าเป้ยฉ่ายเวยมีนิสัยยอมคน คงไม่กล้าทำอะไรเธอหรอก

ถ้าเรื่องนี้มันมุ่งเป้ามาที่เป้ยฉ่ายเวยเพียงคนเดียว เธอก็อาจจะพอกัดฟันทนไปได้ แต่ว่าครั้งนี้มันเดือดร้อนไปถึงคนอื่น ในเรื่องของศีลธรรมแล้ว เธอไม่สามารถทนได้อีกต่อไป เธอเดินเข้าไปขวางหน้าหนานฉิงเอาไว้ พูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า “มีเรื่องอะไร ก็ให้มาลงฉัน อย่าไปทำคนอื่นเขาเดือดร้อน”

หนานฉิงประเมินท่าทางถือดีของเป้ยฉ่ายเวย ทันใดนั้นก็ยิ้มเยาะออกมา พูดขึ้นช้าๆว่า “ได้สิ ไหนเธอลองใช้มือเปล่าเก็บเศษแก้วพวกนั้นขึ้นมาซิ แล้วฉันจะปล่อยผู้หญิงคนนั้นไป”

เป้ยฉ่ายเวยก้มหน้าลงมองเศษแก้วบนพื้น ที่กำลังสะท้อนเข้ากับแสงอาทิตย์จนเกิดเป็นแสงวาววับแสบตา บนแก้วพวกนั้นยังมีรอยเลือดเปื้อนอยู่ด้วย คงจะเป็นเลือดของพนักงานคนนี้ ถ้าต้องใช้มือเก็บเศษแก้วทั้งหมดขึ้นมา

ถึงจะเก็บอย่างระมัดระวัง ก็น่าจะมีความเป็นไปได้ที่จะถูกบาดอยู่ดี

เมื่อหนานฉิงเห็นท่าทีที่ดูลังเลของเป้ยฉ่ายเวย ก็หัวเราะขึ้นมาอย่างผยอง “ทำไม ไม่อยากทำแล้วหรอ ถ้าเธอไม่อยากทำ ให้ผู้หญิงคนนั้นทำแทนก็ได้นะ”

คนหมู่มากที่อยู่ในร้านก็สุดที่จะทนจึงตะโกนออกมาว่า “มันจะมากเกินไปแล้ว คนที่ทำแก้วแตกเองก็คุณนะ”

“ก็ใช่ไง แต่ฉันก็มีเงินหนิ เจ๋งสุดๆไปเลยล่ะว่าไหม?”

“มีคนนิสัยแบบนี้ได้ยังไงนะ”

“หุบปาก เรื่องนี้พวกคุณมีสิทธิ์พูดด้วยหรอ?” หนานฉิงพูดขึ้นอย่างโอหัง

ทุกคนในร้านเริ่มโมโห อยากที่จะโต้เถียง แต่ทว่าก็มีธนบัตรอีกปึกที่โปรยอยู่บนอากาศราวกับฝนตก ทุกคนจึงพากันนิ่งเงียบ เพราะพวกเขาไม่มีทางใช้เงินสุ่รุ่ยสุร่ายโดยการโปรยเงินเล่นเหมือนเป็นกระดาษเหมือนที่เธอทำหรอก

“ฉันจะเก็บเอง” เป้ยฉ่ายเวยเม้มปากแล้วพูดออกมา ต้นเหตุคือเธอ ที่หนานฉิงโกรธก็เป็นเพราะเธอ เธอไม่อยากทำให้คนอื่นเดือดร้อนไปด้วย

หนานฉิงดึงเก้าอี้ออกมานั่งดู ก้มมองเป้ยฉ่ายเวยก้มตัวลงไปค่อยๆเก็บเศษแก้วขึ้นมา มีหลายครั้งที่เธอเห็นนิ้วมือของเป้ยฉ่ายเวยถูกแก้วบาด ดวงตาจึงฉายแววพึงพอใจออกมา

นี่มันแค่เริ่มต้นเท่านั้น เป้ยฉ่ายเวยต่อไปชีวิตของแกจะต้องตายทั้งเป็น ถ้าไม่ได้กำจัดแก ฉันสาบานว่าจะไม่ยอมหยุดแน่

เป้ยฉ่ายเวยทนฝืนกับความไม่สบายตัวและความเจ็บบนนิ้วมือ ค่อยๆเก็บเศษแก้วจนหมด จากนั้นมือทั้งสองข้างก็วางแนบลงกับเท้าทั้งสองข้าง หยดเลือดไหลออกมาติ๋งๆ เธอเอ่ยขึ้นราวกับไร้ซึ่งความรู้สึกเจ็บใดๆ “พอใจหรือยัง”

หนานฉิงยักไหล่อย่างไม่สะทกสะท้าน “ก็ถือว่าผ่านด่าน”

เธอเหยียดตัวลุกขึ้นเดินเข้าไปหาเป้ยฉ่ายเวย เอ่ยขึ้นด้วยเสียงเย็นเยือกให้แค่เธอสองคนเท่านั้นได้ยิน “อย่าคิดว่าแค่นี้มันจะจบ เป้ยฉ่ายเวยจำเอาไว้ให้ดี ครั้งนี้เธอติดค้างฉัน”

มือทั้งสองของเป้ยฉ่ายเวยกำเข้าหากันแน่นโดยทันที สายตาเรียบนิ่งมองตรงไปด้านหน้าโดยไม่ได้เอ่ยปากพูดอะไร ใช่ เรื่องเมื่อวานเธอติดค้างหนานฉิง แต่ หลังจากนี้พวกเธอก็คงไม่ได้พบกันอีกแล้วล่ะ

หนานฉิงทำท่าดีดฝุ่นบนไหล่ทั้งๆที่ไม่มีฝุ่น เชิดหน้ายืดอกขึ้นเหมือนนกยูงที่หยิ่งยโส จากนั้นก็เดินจากไปอย่างวางท่าท่ามกลางสายตาไม่พอใจของคนในร้าน

“คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ มือคุณมีแผลด้วย” พนักงานที่ถูกตบหน้าคนนั้นสังเกตเห็นแผลบนปลายนิ้วของเป้ยฉ่ายเวยยังคงมีเลือดไหลออกมาไม่หยุด