หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 27

ตอนที่27 ได้รับผลประโยชน์

วันที่งานยุ่งผ่านไปหนึ่งวันเป้ยฉ่ายเวยออกไปพร้อมกับพนักงานแต่เพราะในใจเธอมีความลับซ้อนอยู่เลยไม่ได้สังเกตว่าข้างนอกมีคนเยอะแยะ

ในนั้นส่วนใหญ่เป็นผู้หญิง

เสี่ยวซงใช้มือไปสะกิดแขนของเป้ยฉ่ายเวยที่เอาแต่ก้มหัวเดิน “พี่แฟนพี่มารับพี่แล้ว”

เป้ยฉ่ายเวยอือไปอย่างงงๆแล้วหันไปมองตามสายตาของเสี่ยวซงก็เห็นหลี่จื่อเชียนยืนอยู่ในนั้น

หลี่จื่อเชียนก็เหมือนเจอเป้ยฉ่ายเวยเลยหันมายิ้มให้เธออย่างอบอุ่นแล้วก้าวเท้าเดินมา “เวยเวยเลิกงานแล้วใช่ไหม”

“อือ เลิกงานแล้ว” เป้ยฉ่ายเวยยังไม่ทันตั้งตัว วันนี้เธอเอาแต่คิดเรื่องที่เกิดขึ้นตอนเที่ยงแต่พอเห็นหลี่จื่อเชียนเธอค่อยนึกได้ว่าหลังจากที่กลับมาจากฟาร์มตั้งหลายวัน เธอไม่เคยติดต่อเขาเลย

ในถานะแฟนเธอก็ทำได้ไม่ดีอีก เลยแสดงสีหน้ารู้สึกผิดและขอโทษ “จื่อเชียนขอโทษช่วงนี้งานยุ่งไปหน่อยเลยไม่มีเวลาติดต่อเธอ”

“ไม่เป็นไรยังไม่ได้กินข้าวใช่ไหม พวกเราไปกินกัน” หลี่จื่อเชียนยิ้มอย่างอบอุ่นไม่ได้ถือสาอะไรกับเรื่องเล็กน้อยพวกนี้ถ้าเวยเวยไม่มีเวลางั้นเขาก็จะเป็นคนเข้ามาหาเอง

เพราะยังไงเขาก็เป็นคนจีบเธอก่อนก็ต้องขยันหน่อย

“อือได้” เป้ยฉ่ายเวยพยักหน้าตอบ

“พี่กับคุณหลี่นี่เมินคนรอบข้างเก่งจริงๆเลยถึงฉันจะเป็นส่วนเกินเล็กน้อยแต่ก็ยังมีส่วนนะ”

เสี่ยวซงทนไม่ไหวที่ต้องมาดูคู่รักหวานแหววแบบนี้บวกกับผู้ชายตรงหน้าทั้งหล่อทั้งอบอุ่นดูแล้วสบายตายิ่งทำให้เธอรู้สึกเจ็บไปอีก

นี่เป็นเรื่องเล่ากันว่าแฟนของคนอื่นสินะ......

เป้ยฉ่าน้วยู้สึกอึดอัดแล้วมองไปที่เสี่ยวซงที่ตั้งใจทำหน้าทำตา “จะลืมเธอไปได้ยังไงหรือจะไปกินข้าวกับพวกฉันด้วย”

“ไม่ต้องไม่ต้องให้ฉันไปเป็นส่วนเกินแบบนั้นฉันทำไม่ลง” เสี่ยวซงรีบสบันมือเธอแค่ล้อเล่น

หลี่จื่อเชียนพูด “ไม่เป็นไรยังไงพวกเราสองคนก็ไปกินข้าวกันจะมาเพิ่มอีกหลายคนก็ไม่เป็นไร”

ทีแรกพยักงานในร้านก็อยากไปแต่ไม่กล้าพูดบวกกับไม่ได้เฟรนลี่เหมือนเสี่ยวซงแต่พอตอนนี้ได้ยินที่หลี่จื่อเชียนพูดแบบนี้ก็รีบพยักหน้ากัน

“ได้ค่ะคุณหลี่งั้นพวกเราก็ไม่เกรงใจแล้วนะคะ”

“คุณหลี่นี่เป็นผู้ชายดีเด่นจริงๆพวกเราได้มีหน้ามีตาเพราะพี่เป้ยฉ่ายเวยทั้งนั้น”

“ใช่ๆพี่มีแฟนดีขนาดนี้น่าอิจฉามากเลย”

สุดท้ายข้าวของสองคนกลายเป็นคนเยอะแยะยังดีที่ที่ทำงานของเป้ยฉ่ายเวยเป็นที่คึกคักไปกินข้าวไม่ต้องเรียกรถเดินไปก็พอ

หลี่จื่อเชียนบอกที่อยู่เสร็จคนอื่นก็เกาะกลุ่มกันเดินไปไม่กล้าเหลือไว้รบกวนเวลาของคนสองคนตั้งใจทิ้งระยะห่างไว้ให้พวกเขามีเวลาส่วนตัว

เป้ยฉ่ายเวยเดินข้างหลี่จื่อเชียน “ขอโทษนะจื่อเชียนที่ต้องมาจ่ายเยอะแบบนี้”

“ก็แค่ข้าวมื้อเดียวไม่เป็นไรหรอกและอีกอย่าง.......” น้ำเสียงของหลี่จื่อเชียนชะงักไปสักพักแล้วยกยิ้มมุมปากเห็นได้ชัดว่าเขาอารมณ์ดี “ฉันรู้สึกดีใจมากที่พวกเขาพูดแบบนี้”

เสี่ยวซงรู้สึกทำตัวไม่ถูกได้ยินที่หลี่จื่อเชียนพูดอย่างนิ่งเฉยเธอรู้ว่าสำหรับหลี่จื่อเชียนมื้อนี้อาจจะเป็นเงินเล็กน้อยและอีกอย่างทีแรกเขาก็อยากพาพี่เป้ยฉ่ายเวยมากินพวกเธอก็แค่ของแถมที่มาด้วย

หลี่จื่อเชียนก็พูดแบบนี้แล้วงั้นพวกเขาก็จะไม่เกรงใจเสี่ยวซงรีบวิ่งกลับไปบอกข่าวดีกับทุกคน

“ที่จริงพวกเราคนเยอะขนาดนี้ไม่ต้องสื้นเปลือกขนาดนี้ก็ได้หาร้านทั่วไปกินก็ได้แล้ว”

ฉูเจ๋อหยางเคยพาเป้ยฉ่ายเวยมาที่ฝูลั่วหยวนหลายครั้งค่าใช้จ่ายในนั้นสูงมากจริงๆและอีกอย่างคนเยอะแยะขนาดนี้เป้ยฉ่ายเวยไม่อยากให้หลี่จื่อเชียนเสียตังเยอะขนาดนั้น

หลี่จื่อเชียนเห็นเป้ยฉ่ายเวยที่ขมวดคิ้วก็มองเธอแล้วยิ้มจากนั้นมือที่ยาวสะอาดก็มาจูงมือเล็กของเธอ

พูดอย่างอบอุ่น “เลี้ยงแฟนตัวเองมันจะสิ้นเปลือกได้ยังไงไปเถอะพนักงานเธอรอเธออยู่”

ทีแรกเป้ยฉ่ายเวยอยากดึงมือออกแต่ในใจนึกอะไรออกเลยไม่ได้ดึงกลับแล้วปล่อยให้หลี่จื่อเชียนจูงไว้แบบนั้น “อือไปเถอะ”

การกระทำเล็กน้อยของเป้ยฉ่ายเวยนั้นหลี่จื่อเชียนไม่ได้พลาดมือเล็กที่อยู่ในกำมือตรึงแน่นเหมือนไม่ชอบการกระทำของเขาแต่ไม่รู้ทำไมสุดท้ายไม่ได้ดึงออก

ไม่ว่าเพราะเหตุผลอะไรเวยเวยไม่ได้ดึงมือออกแต่สำหรับมันเป็นสัญญาณที่ดีถึงแม้วันนี้จะเสียตังแต่มันก็คุ้ม

ตอนนั้นในใจของเขาก็ตื่นเต้นไปด้วยหลังจากนั้นมานึกการกระทำของเขาดูราวกับเด็กน้อยที่พึ่งเคยมีแฟนเพราะการกระทำทุกอย่างของแฟนแล้วดีใจไปหมด

เขารู้ว่าเวยเวยยังไม่ได้ยอมรับเขาหมดแต่แค่ก้าวมาเล็กๆก้าวเดียวแล้วอีกเก้าสิบเก้าเขาจะเป็นคนก้าวไปหาเองและจะมาหาเธอโดยตรงไม่ไปไหน

เพราะรักเธอเลยยอมทำ