หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 26

ตอนที่26 ความสงสัยของหนานฉิง

เป้ยฉ่ายเวยได้ยินเสียงเคาะประตูที่เร็วขึ้นพอเธอจับแฟลชไดร์ฟได้ แต่ก็มีคนเร็วกว่าเธอและล้อมตัวเธอไว้ในอ้อมกอดและมีมาพูดข้างหูเธอ “ฉันอนุญาตให้เธอทำแบบนี้หรือไง?”

เป้ยฉ่ายเวยชะงักแล้วหน้าแดง ไม่ใช่เพราะอายแต่เป็นเพราะเธอโกรธ แต่ว่าตอนนี้เธอมีเรื่องต้องขอเขาเลยต้องเก็บอาการก่อน “ฉูเจ๋อหยาง ขอเถอะ ไม่ต้องให้หนานฉิงรู้”

เสียงเคาะประตูดังหนึ่งครั้งใจเธอก็เต้นตามไปด้วยหนึ่งครั้งราวกับแป๊บเดียวหนานฉิงก็จะพุ่งเข้ามาแล้วตื่นเต้น กลัว กังวลและยังมีความรู้สึกผิดที่ค่อยๆละเลยความนิ่งของเธอ

ฉูเจ๋อหยางมองผู้หญิงตัวน้อยที่อยู่ในอ้อมกอดดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาในสาวตามีแต่ความร้องขอแถมยังกัดริมฝีปากแน่นราวกับกำลังใช้แรงอีกนิดก็จะกัดจนเลือดออก

สายตาฉูเจ๋อหยางกูไม่ออกว่ากำลังคิดอะไรอยู่จากนั้นก็ค่อยๆปล่อยเธอ

แล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้หันหลังใส่เธอเสียงต่ำทุ่มที่ไม่มีแม้แต่อารมณ์ “ใบเช็คธนาคารอยู่ใต้โน๊ตบุ๊คหยิบเสร็จก็เข้าไปในห้องพักก่อนแล้วจากนั้นเธอก็ออกจากประตูนั่งลิฟต์ส่วนตัวลงไป”

พูดจบยังไม่รอให้เป้ยฉ่ายเวยตั้งตัวก็เดินไปทางประตู

เป้ยฉ่ายเวยชะงักไม่รู้ทำไมอยู่ๆฉูเจ๋อหยางถึงเปลี่ยนใจ เห็นเขาใกล้ถึงประตูแล้วก็ไม่ทันคิดชะงักไปสักแป๊บก็กัดฟันแล้วเอาใบเช็คธนาคารที่อยู่ใต้โน้ตบุ๊ค แล้วหลบเข้าไปในห้องพักของฉูเจ๋อหยาง

จากนั้นก็ปิดประตูเบาๆแล้วยืนติดกำแพงแต่ว่าเอาแต่สนใจข้างนอกไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรแต่ก็อดที่จะทำไม่ได้

ประตูถูกเปิดเสียงของหนานฉิวและฉูเจ๋อหยางก็ถูกส่งเข้ามา

“อาเจ๋อทำไมนานขนาดนี้ถึงค่อยมาเปิดประตู” หนานฉิงทำเป็นมองไปทั่วห้องอย่างเนียนในนี้ไม่มีใครสักคนแต่กลับเห็นห้องพักที่ถูกปิดแน่น

ในห้องทำงานไม่มีคนหรือว่าเข้าไปหลบในห้องพัก?

“กำลังเตรียมพักเที่ยง” ฉูเจ๋อหยางอธิบายสั้นๆ

หนานฉิงอ้อน “อาเจ๋อเหนื่อยแล้วหรอ? พวกเราพักด้วยกัน”

“เธอหิวแล้วไม่ใช่หรือไงไปกันเถอะ” ฉูเจ๋อหยางไม่ได้ตอบคำถามเพียงแค่พูดเรื่องอื่น

หนานฉิงรู้สึกเลือกยากเธอก็อยากออกไปกินข้าวกับอาเจ๋อแต่อีกอย่างเธอก็อยากรู้ว่าในห้องพักนั้นมีผู้หญิงซ่อนไว้อยู่หรือเปล่า

ฉูเจ๋อหยางราวกับรู้ทันความคิดของหนานฉิงก็พูดก่อน “ถ้าเธอไม่ไว้ใจก็เข้าไปดูได้ตามสบายใจ ฉันรอเธอตรงนี้”

เป้ยฉ่ายเวยที่อยู่ในห้องได้ยินที่ฉูเจ๋อหยางพูดก็ยิ่งตื่นเต้นไปอีกนอกจากตื่นเต้นก็มีความรู้สึกแปลกๆที่พูดไม่ออกมาฉูเจ๋อหยางอยู่กับเธอมาหลายปีขนาดนี้ยังไม่เคยอ่อนโยนและมีความอดทนที่จะอธิบายแบบนี้เลย

รักถูกคนก็จะรู้สึกแค่สูบอากาศยังมีความสุขแต่ไปรักคนที่เขาไม่รักตัวเองทุกลมหายใจก็รู้สึกเยือกเย็น

ยังดีที่หนานฉิงไม่ได้เข้ามา

“อาเจ๋อ ขอโทษฉันไม่ได้สงสัยคุณ พวกเราไปกินข้าวกันเถอะฉันหิวจะตายอยู่แล้ว”

หนานฉิงเห็นฉูเจ๋อหยางเป็นครเสนอให้เธอไปดูเองเธอก็รู้สึกเกรงใจอาเจ๋อกำลังพักเที่ยงอยู่ไม่ได้ยินเสียงเรียกเธอเร็วมันก็เป็นเรื่องปกติเธอตื่นเต้นขนาดนี้มันดูเหมือนเธอไม่เชื่อใจเขา

ฉูเจ๋อหยางไม่ได้พูดอะไรก็พาหนานฉิงออกไปเลยประตูห้องทำงานก็ปิดลง

เป้ยฉ่ายเวยที่พิงกำแพงอยู่ก็นั่งลงไปตามเสียงปิดประตูในมือยังมีใบเช็คธนาคารใบบางๆเหมือนกำลังประชดความคิดไปเองของเธอ

เคยคิดไปเองกับความอบอุ่นที่ไม่ใช่ของเธอ

เป้ยฉ่ายเวยรู้สึกน้ำตาเริ่มมาก็เบิกตาให้กว้างที่สุดรอให้น้ำตาเริ่มหายแล้วปรับเปลี่ยนอารมณ์ตัวเองแล้วเริ่มดูการดีไซน์ของในห้อง

เตียงคู่ บนผนังมีทีวีและเดินเขไปอีกก็เป็นห้องเสื้อผ้าในนั้นมีห้องน้ำและอีกอย่างคือมีโต๊ะบาร์ดูเรียบง่ายไม่มีส่วนเกิน

เธอมองเตียงใหญ่นั้นจนสติเริ่มไปและนึกถึงที่ฉูเจ๋อหยางอาจจะเคยพาหนานฉิงมานอนในเตียงนี้ในใจก็รู้สึกปวดแปลกๆมู้ว่าทันเจ็บจริงหรือเปล่า