หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 272

บทที่ 272 ทำไมต้องช่วยเธอ

นานพอสมควร ในที่สุดเป้ยฉ่ายเวยก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ยอมเห็นด้วยกับคำแนะนำของเขา “ก็ได้”

หลี่จื่อเชียนก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก “เวยเวยตอนนี้เธอก็รออยู่ในบ้านแล้วกัน ฉันจะออกไปดูสถานการณ์ข้างนอก”

“ได้” เป้ยฉ่ายเวยพยักหน้า

เมื่อหลี่จื่อเชียนไป อวี๋ซือซือก็ผ่อนคลายขึ้นมาหน่อย “เวยเวย แกก็นะ มีรุ่ยรุ่ยอยู่ด้วยคิดจะทำอะไรก็อย่าวู่วามนักเลย”

“หนานฉิงรู้แล้วว่าเมื่อวานฉันอยู่กับเขา” เป้ยฉ่ายเวยพูดจบก็จูงมือรุ่ยรุ่ยเดินกลับขึ้นชั้นบนอีกครั้ง

ทิ้งไว้ก็แต่อวี๋ซือซือที่มีสีหน้าช็อกๆ มิน่าล่ะนังบ้านั่นถึงได้เที่ยวไล่กัดคนอื่นเหมือนหมาบ้า โชคดีนะที่ฉูเจ๋อหยางทนได้

เรื่องข่าวคาวๆของเป้ยฉ่ายเวย มันเกิดขึ้นเร็วราวมีน้ำหลากจนรับมือไม่ทัน แต่เรื่องก็หายไปเร็วราวกับคลื่นทะเลซัดสาด

เรื่องนี้เกิดขึ้นได้ไม่ถึงสามชั่วโมง ก็มีคนอาศัยอำนาจของตัวเองเก็บกวาดเรื่องของเป้ยฉ่ายเวยไปได้อย่างรวดเร็วราวสายฟ้าฟาด

ราวกับเรื่องตลกร้ายนี้เป็นเพียงแค่คลื่นระลอกหนึ่งในทะเลสาบ ที่กลับมาสงบนิ่งในเวลาอันรวดเร็ว

หลังจากที่ได้รับรู้เป้ยฉ่ายเวยก็ประหลาดใจมาก เธอคิดว่าเป็นหลี่จื่อเชียนที่ช่วยเธอจัดการเรื่องนี้

แต่ความจริงไม่ใช่อย่างนั้น หลี่จื่อเชียนกำลังจะไปแจ้งเรื่องนี้กับทางสำนักหนังสือพิมพ์ ก็พอดีกับที่ได้รับรายงานว่า ข่าวทั้งหมดของเป้ยฉ่ายเวยถูกลบไปหมดแล้ว

เมื่อสอบถาม ก็ได้รู้ว่าที่แท้มีคนข่มขู่ทางสำนักหนังสือพิมพ์ให้พวกเขารีบทำการเก็บเอาหนังสือพิมพ์ทุกฉบับที่ตีพิมพ์ออกไปกลับคืนมา

ไม่ต้องเดาให้ยากเลยว่าฝีมือใครนอกจากจะเป็นฉูเจ๋อหยางที่ช่วยเวยเวยเวยแล้ว ก็คิดเป็นใครอื่นไปไม่ได้เลย

สีหน้าของหลี่จื่อเชียนลุ่มลึก สุดท้ายเขาก็กลับไปโดยไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา ไม่ว่าฉูเจ๋อหยางจะกำจัดเรื่องที่เกิดขึ้นไปด้วยวิธีไหน เขาก็ไม่อยากให้เวยเวยรับรู้ทั้งนั้น

ดังนั้นให้เป้ยฉ่ายเวยเข้าใจไปเองเสียเลยดีกว่าว่าเรื่องนี้เป็นหลี่จื่อเชียนที่แก้ปัญหาให้กับเธอ

ไม่มีใครจะโกรธเท่าหนานฉิงแล้ว เธอเสียทั้งเงินทั้งแรงและกำลังคนไปเยอะมาก หนังสือพิมพ์ถูกเผยแพร่ได้ไม่นานก็ถูกสั่งเก็บ เธอโทรไปขู่คนทางสำนักหนังสือพิมพ์แล้ว แต่คำตอบที่ได้คือคนๆนั้นแบ็คใหญ่กว่าเธอมาก พวกเขาจึงยอมที่จะขัดใจตระกูลหนาน

ดีกว่าขัดใจคนที่อยู่เบื้องหลังคนนั้น

ในเมืองจิ่นอันแห่งนี้นอกจากหลี่จื่อเชียนแล้วก็ยังมีอาเจ๋อ เธอไม่เชื่อว่าหลี่จื่อเชียนจะเก่งกาจถึงขนาดที่สั่งเก็บเรื่องนี้ได้ ฉะนั้นก็เหลือแค่คนรักของเธอที่เธอเอาแต่นึกถึงอยู่ตลอด

หลังจากที่หนานฉิงได้รู้ ความเลือดร้อนในตัวก็แทบจะพวยพุ่งออกมา เธอไม่สามารถข่มไฟโกรธเอาไว้ได้อีกแล้ว จึงรีบมาหาฉูเจ๋อหยางที่บริษัทในทันที

ไม่ว่าเลขาจะห้ามเอาไว้ยังไง เธอก็ยังคงดึงดันที่จะเปิดประตูเข้าไป

ภายในห้องทำงานไม่ได้มีแค่ฉูเจ๋อหยางเพียงคนเดียว แต่ยังมีชายหนุ่มหน้าตาน่ารักที่ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนอยู่ในห้องด้วย

เมื่อหานฉิงเห็นว่ามีคนอื่นอยู่ด้วย ความโกรธขึงบนใหน้าก็แปรเปลี่ยนเป็นใบหน้าเจ็บปวดน่าสงสาร “อาเจ๋อ....”

ผู้ชายหน้าตาน่ารักคนนั้นก็คือเจี่ยงเสี่ยวเล่อ เมื่อได้เห็นหนานฉิงเริ่มน้ำตาคลอ เขาก็เอนหลังพิงกับโซฟารอดูบทละครที่กำลังจะฉายต่อจากนี้ในทันที ดวงตากลมโตคู่นั้นคอยกวาดมองไปมาระหว่างคนทั้งสองคน

จนกระทั่งนัยน์ตาเย็นชาไม่พอใจเหลือบมองมาทางเขา เขาถึงได้เบ้หน้า ชิไอ้คนขี้เหนียว กะอีแค่อยากสอดรู้แค่นี้ก็ไม่ได้

ฉูเจ๋อหยางเลิกคิ้วขึ้นอย่างไม่พอใจกับการกระทำบุ่มบ่ามของหนานฉิง เสียงทุ้มพูดขึ้นมาอย่างเรียบนิ่งว่า “มีอะไร”