หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 273

บทที่ 273 ฉูเจ๋อหยางฉันต้องไปแล้วคงไม่ได้เจอกันอีก

หลังจากที่หนานฉิงวิ่งร้องห่มร้องไห้ออกไป

เจี่ยงเสี่ยวเล่อก็พูดจาแดกดันขึ้นว่า “อาเจ๋อ นายไม่อ่อนโยนกับเธอแบบนี้มันจะดีหรอ?”

“ชอบหรอ? ” ฉูเจ๋อหยางพูดออกมาอย่างหน้าตาเฉยๆ

“นิสัยแบบนั้นฉันรับไม่ไหวหรอกนะ” เจี่ยงเสี่ยวเล่อลุกขึ้นยืนแล้วปัดฝุ่นตามร่างกาย จากนั้นก็ล้วงมือเข้าไปหยิบหมากฝรั่งในกระเป๋าโยนเข้าปาก “ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันไปก่อนละนะ”

ฉูเจ๋อหยางแค่ตอบรับในลำคอ เจี่ยงเสี่ยวเล่อยักไหล่ ก้าวเดินออกไปจากห้องอย่างรู้ตัว

ก็แค่นั่งดูเรื่องสนุกๆแค่นี้เอง จำเป็นต้องหัวเสียขนาดนี้ไหม

เรื่องนี้สงบลงด้วยดีราวกับปรากฏการณ์ฟ้าร้องเสียงดังแต่กลับมีฝนตกลงมาแค่นิดเดียว

ฉูเจ๋อหยางยุ่งอยู่กับการวางแผนการจัดการเรื่องสำคัญในวันมะรืน จึงไม่ค่อยได้จับตาดูพฤติกรรมของเป้ยฉ่ายเวยเท่าไหร่นัก จนกว่าเขาจะรู้ เธอก็คงนั่งเครื่องอยู่บนฟ้าแล้ว

ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง

หลี่จื่อเชียนจองเที่ยวบินตอนกลางคืนให้เป้ยฉ่ายเวย ผู้โดยสารทั้งหลายต่างพากันทยอยเดินเข้าเกท

“เวยเวย แกจะไปแล้วจริงๆหรอ” อวี๋ซือซือที่ตอนแรกแสดงออกว่าไม่ได้เป็นอะไรมาก แต่เมื่อต้องจากกันจริงๆ ก็วิ่งเข้ามาหาเองอย่างอาวรณ์

เป้ยฉ่ายเวยพยักหน้า ยิ้มออกมาเบาๆ “ใช่แล้ว ซือซือเธอรอฟังข่าวดีจากฉันนะ”

“อืม มันต้องเป็นข่าวดีนะ” อวี๋ซือซือพูดออกมาอย่างแข็งขัน แต่ในใจแอบด่าฉูเจ๋อหยางไปแล้วหลายกว่ารอบ วันนี้เธอก็ว่าจะแอบบอกเรื่องนี้กับถังฉีตงสักหน่อย แต่ไม่คิดเลยว่าเขาจะไม่รับโทรศัพท์เธอเลยสักสาย ไม่รู้ว่าหายไปไหนทั้งคืน

สมน้ำหน้าฉูเจ๋อหยางที่ต้องโดดเดี่ยวไปตลอดชีวิต

“เวยเวย ไปกันเถอะ ใกล้ถึงเวลาแล้ว” หลี่จื่อเชียนที่อยู่ข้างๆพูดขึ้นด้วยเสียงอบอุ่น

นัยน์ตาเป็นประกายของเป้ยฉ่ายเวยเผลอมองไปทางประตูทางเข้าโดยไม่รู้ตัว ซึ่งสิ่งที่เห็นนอกจากท้องฟ้าสีมืดดำสนิทแล้ว ก็มีเพียงเสาไฟเท่านั้นที่ปรากฏสู่สายตา เธอละสายตากลับมาแล้วหัวเราะกับตัวเอง

เธอยังจะคิดว่าผู้ชายคนนั้นจะมาปรากฏตัวที่นี่อีกหรอ เป้ยฉ่ายเวยเธอยังเจ็บไม่พอหรือไง

เมื่อก้าวขาผ่านจุดตรวจความปลอดภัยไป ผู้ชายเย็นชาคนนั้นกับเธอก็จะไม่มีอะไรที่ต้องเกี่ยวข้องกันอีก

。

หลี่จื่อเชียนอุ้มรุ่ยรุ่ย เดินตามหลังเป้ยฉ่ายเวยไป วินาทีที่เธอหันหลังกลับไป ลมก็พัดปอยผมมาปิดตรงขมับของเธอ จึงไม่มีใครเห็นขนตาของเธอที่ชุ่มไปด้วยน้ำตา ที่กำลังสะท้อนกับแสงไฟจนเป็นหยดน้ำใสๆ

เสียงพูดเบาๆดังขึ้น ราวกับจะนำพาความยึดมั่นเบื้องลึกในใจของเธอไปด้วย

———ลาก่อน ฉูเจ๋อหยาง หวังว่าเราคงไม่ได้พบกันอีก

อวี๋ซือซือมองภาพของพวกเขาค่อยๆหายไปจากสายตา ตอนแรกก็ว่าจะไม่อ่อนไหว แต่สุดท้ายก็กลั้นความชื้นที่เอ่อขึ้นมาในกรอบตาเอาไว้ไม่ได้ โทษไอ้ผู้ชายคนนั้นคนเดียวเลย ไม่อย่างนั้นเวยเวยก็คงไม่ต้องหนีไปอย่างนี้หรอก

อีกด้านหนึ่ง ในค่ำคืนที่ต้องเข้มงวดและกวดขันทำให้บรรยากาศบริเวณท่าเรือที่ร้อนอบอ้าวดูตึงเครียด

ลมทะเลพัดพาเอารสชาติเค็มๆที่เป็นเอกลักษณ์ของทะเลเข้ามา เมื่อมองไปยังท้องทะเลที่ไกลสุดลูกหูลูกตา นอกจากความมืดมิด ก็มีเพียงเสียงคลื่นที่ซัดสาดกระทบกับซอกหิน

บริเวณท่าเรือมีเพียงเรือสำราญลำหนึ่งที่จอดนิ่งๆอยู่ตรงนั้น และยังมีคนงานอีกเจ็ดแปดคนที่ยืนรอคำสั่งอยู่เงียบๆ แสงไฟสีเหลืองนวลยิ่งเพิ่มความวังเวงให้แก่ค่ำคืนอันแสนตึงเครียด