หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 280

บทที่ 280 หนีตามกันแน่ๆ

‘ซ่า’น้ำถูกเทลงบนหัวของเด็กสาว

แก้วในมือของหนานฉิงถูกปล่อยลงกระแทกพื้น แก้วน้ำใบใสแตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ สีหน้าของเธอไม่เปลี่ยน โทนเสียงราบเรียบพูดขึ้นว่า “เก็บขึ้นมา”

บรรยากาศตึงเครียดเริ่มก่อตัวขึ้นมา

คนอื่นๆก้มหน้าลงไม่กล้าปริปากพูด แอบเหงื่อซึมแทนเด็กสาวคนนั้น

เด็กสาวที่เปียกไปทั้งหัวนิ่งอึ้ง หลังจากที่มีสติกลับมาก็ร้องทุกข์เสียงดัง “ฉันทำอะไรผิดหรอคะ คุณถึงได้เอาน้ำมาเทใส่ฉัน ถึงคุณจะเป็นคุณหนูคุณก็ไม่มีสิทธิ์ทำอย่างนี้ ไม่ใช่ว่ามีเงินแล้วจะเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของคนอื่นยังไงก็ได้นะ”

“จะเก็บหรือไม่เก็บ” สีหน้าของหนานฉิงไม่เปลี่ยน ให้เธอแค่สองทางเลือก

หญิงกลางคนใจดีคนนั้นอยากพูดห้าม ก็ถูกคนข้างๆขวางเอาไว้ บ่งบอกเธอว่าอย่าเพิ่งใช้อารมณ์

เด็กสาวไม่ยอมก้มหน้า เชิดคอตอบกลับไปว่า “ฉันไม่เก็บ คุณทำของคุณเอง”

หนานฉิงยิ้มอ่อนๆออกมา ไม่สนใจเด็กสาวตรงหน้า เพียงแค่ดีดนิ้ว ก็มีผู้ชายสองคนเข้ามา

โค้งให้เธออย่างนอบน้อม “คุณหนาน ไม่ทราบว่ามีอะไรให้รับใช้ครับ”

“ส่งเธอให้พ่อบ้านเฉิน” หนานฉิงชี้ไปทางเด็กสาว เธอจะให้คนส่งเด็กผู้หญิงคนนี้ไปทำอะไรก็ได้ สังคมนี้มีเงินไม่ใช่ว่าจะทำได้ทุกอย่างก็จริง แต่ถ้าไม่มีเงินก็ใช้ชีวิตลำบากหน่อยนะ

คนที่ไม่ยอมก้มหัวให้คนที่อยู่เหนือกว่าเพราะเงินเพียงน้อยนิดน่ะมันไม่มีอยู่จริงหรอกนะ

“ครับ คุณหนาน” ชายรับใช้ทั้งสองพยักหน้า เดินเข้าไปหาเด็กสาว

“ไม่ คุณจะทำกับฉันอย่างนี้ไม่ได้” เด็กสาวส่ายหน้าอย่างหวาดกลัว ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าการมีเหตุผลรองรับของตัวเอง ในด้านสิทธิ์และเงินทองแล้วมันก็แค่เสียงเล็กเท่านั้นเอง

แต่ไม่ว่าเธอจะขัดขืนยังไง ก็ถูกหนีบลงไปข้างล่างอยู่ดี ชั่ววินาทีที่เธอถูกลากผ่านลงไป หนานฉิงก็พูดขึ้นอย่างเฉยชาว่า “จำเอาไว้ แกก็แค่ตัวไรที่ใช้ชีวิตอยู่ใต้ดิน อย่าสะเออะมาเรียกร้องหาความยุติธรรม”

คนชั้นต่ำไม่ควรที่จะมีความยุติธรรมอะไรทั้งนั้น ก็เหมือนเป้ยฉ่ายเวยนั่นแหละ แค่เธอขยับนิ้ว ก็สามารถทำให้มันตายได้อย่างไม่มีที่ฝังศพแน่

เด็กสาวอยากขอร้องอ้อนวอน แต่พวกเขาไม่แม้แต่จะให้โอกาส ฉุดกระชากเธอลงไปอย่างทันทีทันใด

คนใช้คนอื่นๆทำได้เพียงแค่ฟังเสียงร้องไห้อ้อนวอนของเด็กสาวค่อยๆดังห่างไกลออกไป

“แก้วบนพื้นนี่ใครจะเก็บ” หนานฉิงกวาดสายตามองพวกเธอครบทุกคน จากนั้นสายตาก็ไปหยุดอยู่ที่คนๆหนึ่ง

ทุกคนเหยียดหลังตรงทันที แต่หญิงวัยกลางคนๆนั้นที่เมื่อครู่คิดจะช่วยเด็กสาวพูด ก็พูดขึ้นอย่างระมัดระวังและหวาดกลัว “คุณหนานอย่าเพิ่งโกรธเลยนะคะ แก้วพวกนี้เดี๋ยวฉันเก็บเอง ฉันจะเก็บให้สะอาดเลยค่ะ”

หนานฉิงยังไม่พอใจ มองหญิงวัยกลางคนที่นั่งอยู่บนพื้น พูดเสียงเรียบนิ่ง “เก็บสิ”

“ค่ะๆ” หญิงวัยกลางคนเดาใจไม่ถูกว่าเธอยอมยกโทษให้หรือยัง คุกเข่าลงบนพื้นอย่างอกสั่นขวัญแขวน ค่อยๆเก็บเศษแก้วที่แหลมคมขึ้นมาทีละชิ้น เพราะกดดันจึงมีเหงื่อผุดขึ้นตรงหน้าผากจนหยดลงบนพื้น

เสียงเพล้งดังขึ้น ตามมาด้วยหญิงวัยกลางคนร้องเจ็บปวดออกมา “โอ้ย เจ็บๆ มือฉัน...”

อวี๋ซือซือคุยสายไปกัดกินแอปเปิ้ลไป หมอบลงบนโซฟา ด้านหลังยังมีชายหนุ่มที่กำลังนวดให้เธอ สบายสุดๆไปเลย “เป็นไงบ้าง หลานรักฉันสบายดีไหม”

เป้ยฉ่ายเวยมองเด็กน้อยที่ล้มตัวลงนอนหายใจสม่ำเสมออยู่บนเตียง ก็หัวเราะขึ้นแล้วพูดว่า “รุ่ยรุ่ยสบายดีมาก นอนตลอดทางตอนอยู่บนเครื่องเลย”

“อ่อๆ งั้นก็ดีแล้ว ฉันมีเรื่องจะคุยกับแกนิดหน่อย” อวี๋ซือซือพูดกับโทรศัพท์เสียงเบา ราวกับกลัวว่าจะมีคนอื่นได้ยินด้วย

คนอื่นที่ว่าแสดงออกว่าเขาจนใจ อีกทั้งยังเพิ่มแรงมือลงไปอีกด้วย

เป้ยฉ่ายเวยกำลังจะถามว่ามีเรื่องอะไร ก็ได้ยินเสียงเพื่อนสนิทอุทานว่าโอ้ย จึงรีบถามขึ้นด้วยความเป็นห่วงว่า “ซือซือ เธอเป็นอะไรไป”

“เปล่าๆ แค่โดนหมาเหยียบน่ะ” อวี๋ซือซือมองค้อนถังฉีตง ราวกับกำลังเตือนเขาว่าระวังมือด้วย

ซือซือเลี้ยงหมาตอนไหนนะ? แต่เป้ยฉ่ายเวยก็ไม่ได้ถามซอกแซก “ซือซือ เธอมีเรื่องอะไรจะพูดหรอ”

“อ่า เกือบลืมแหนะ ฉันอยากเตือนแกหน่อย แกอยู่ต่างประเทศก็ระวังหน่อยนะ ถ้าเจอคนน่าสงสัย อย่าลืมต่อยสักหมัดล่ะ” อวี๋ซือซือพูดขึ้น

เป้ยฉ่ายเวยคิดว่าอวี๋ซือซือเป็นห่วงพวกเธอที่อยู่ต่างประเทศแล้วจะถูกแบ่งแยก ถึงอย่างไรที่นี่ก็ใช่ว่าจะมีคนเอเชียเยอะ “ซือซือ พวกฉันไม่เป็นอะไรหรอกคนที่นี่เป็นกันเองมาก ที่พักที่จื่อเชียนหาให้ก็สงบด้วย สภาพแวดล้อมก็ดี ไม่มีทางเกิดเรื่องที่เธอกำลังกังวลหรอกนะ”

“เวยเวยแกพูดอะไร ที่ฉันพูดไม่ได้หมายถึงเรื่องนี้” อวี๋ซือซือได้ฟังก็งงหน้าโง่ คิดดูอีกที ก็เข้าใจได้ทันทีว่าเวยเวยกำลังเข้าใจที่เธอจะบอกผิดไป ที่พวกเธอพูดกันอยู่นี่มันคนละเรื่องแล้ว

เธอไม่ถือว่าอะไรพูดเถรตรงว่า “ที่ฉันหมายถึงก็คือให้เธอเตรียมรับมือกับฉูเจ๋อหยาง เขารู้แล้วว่าเธอกับหลี่จื่อเชียนไปด้วยกัน”

แต่จากความเข้าใจของฉูเจ๋อหยางแล้ว คงคิดว่ามันคือการหนีตามกันแน่ๆ