หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 279

บทที่ 279 ชายหนุ่มผู้วิปริต

หลี่อ๋าวไม่โกรธ แต่ดันหัวเราะออกมาเบาๆ เสียงจืดชืดทำให้คนฟังขนพองสยองเกล้า “เสี่ยวฉิง ฉันก็แค่อยากให้เธอมากินข้าวด้วยกันสักมื้อ”

“แค่นั้นจริงๆใช่ไหม?” หนานฉิงไม่เชื่อ หลี่อ๋าวน่ากลัว เธอได้ยินข่าวคราวมาบ้าง อีกอย่างเธอก็เคยเห็นกับตามาแล้วครั้งนึง มันโหดร้ายจนรู้สึกขวัญหนีดีฝ่อไปหมด

หลี่อ๋าวใช้โทนเสียงสบายๆคุยโต้ตอบกับเธอตลอด “อืม ขอแค่เธอยอมออกมากินข้าวกับฉัน แล้วเรื่องนี้ฉันจะจัดการให้เอง”

“ฉันว่าเรื่องกินข้าวตัดออกไปเถอะ ฉันจะเพิ่มให้นายอีกสองล้าน เงินเจ็ดล้านกับการฆ่าผู้หญิงกับเด็กคงจะเป็นราคาที่สูงพอเหมาะพอควรนะ” หนานฉิงลองครุ่นคิดแล้วก็ยังไม่อยากไปเสี่ยงสักเท่าไหร่ ถ้าเกิดหลี่อ๋าวเล่นพิเรน เธอก็คงหนีไม่รอดแน่

หลี่อ๋าวต้องการแค่อย่างเดียว นั่นก็คือการได้เจอเธอ “เสี่ยวฉิง ฉันไม่ได้ร้อนเงินขนาดนั้น ถ้าเธอไม่สบายใจงั้นเธอเลือกเวลาสถานที่มาเลย ถ้าแบบนี้ยังไม่โอเคอีก งั้นฉันก็คงไม่อยากได้งานนี้แล้วล่ะ”

“นาย!” หนานฉิงกังวล หลี่อ๋าวกำลังขู่เธออยู่เห็นๆ ถ้าเธอไม่ยอมออกไป เขาก็ไม่รับทำภารกิจนี้ เมื่อคิดว่าตัวเองยังมีเรื่องที่ต้องพึ่งเขา เธอจึงทำได้แค่ข่มเพลิงโกรธในใจเอาไว้

ลังเลอยู่ชั่วครู่ ก็ตอบกลับไปอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก “ได้ รอไปก่อนเดี๋ยวฉันนัดเวลาเอง”

“ได้เลย ตอนนี้เธอพูดมาได้แล้วว่าเธออยากให้ฆ่าใคร” เมื่อหลี่อ๋าวได้คำตอบที่พึงพอใจ ก็เข้าเรื่องเลยทันที

ในที่สุดก็พูดถึงประเด็นสักที ดวงตาของเธอปรากฏแววอำมหิต พูดออกมาอย่างอาฆาตแค้น “คนนึงชื่อเป้ยฉ่ายเวย อีกคนเป็นลูกของมัน ฉันรู้แค่ว่ามันออกนอกประเทศไปแล้ว ไม่รู้ว่ามันอยู่ที่ไหน”

“รู้เวลาออกเดินทางไหม” ขอแค่รู้เวลา ก็สามารถตามหาผู้หญิงคนนั้นเจอได้

“รู้ เดี๋ยวสักพักฉันจะเอากล้องวงจรปิดทั้งหมดส่งให้นายดู” ทันใดนั้นหนาฉิงก็นึกถึงรายละเอียดอะไรบางอย่างได้ เธอล้มเลิกความคิดที่จะให้เขาฆ่าเป้ยฉ่ายเวยทันที “หลี่อ๋าวนายอย่าเพิ่งฆ่ามันนะ หาที่อยู่มันให้ได้ก่อน แล้วฉันจะลงมือเอง”

เธออยากฆ่าเป้ยฉ่ายเวยด้วยวิธีของเธอ ความเกลียดชังฝังลึกของเธอมันยากที่จะดับลงได้ เธออยากค่อยๆทรมานเป้ยฉ่ายเวย ให้มันได้เห็นลูกของมันตายต่อหน้าต่อตาโดยที่มันช่วยอะไรไม่ได้ ถึงมันจะอยากตายแค่ไหนแต่ก็ตายไม่ได้ ทั้งชาตินี้มันต้องใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางความโศกเศร้าอย่างเจ็บปวด

อย่างนี้ถึงจะเป็นวิธีการแก้แค้นเป้ยฉ่ายเวยที่ดีที่สุด

แค่คิดถึงภาพนั้น ในใจของหนานฉิงก็รู้สึกสะใจไม่มีใครเกิน

แค่เพียงหลี่อ๋าวได้ฟังที่เธอพูดก็รู้ได้ทันทีว่าเธอเกลียดผู้หญิงที่ชื่อเป้ยฉ่ายเวยมากขนาดไหน “เสี่ยวฉิงเธอก็น่าจะรู้ดี ขอแค่เธอพูดมาฉันจะทำให้เธอพอใจเอง”

ประโยคหลังต่อให้เขาไม่พูด เขาก็รู้ว่าผู้หญิงในสายเข้าใจมันดี คนอย่างหลี่อ๋าวที่ไม่เคยทำอะไรให้ใครฟรีๆ มีแค่เธอ ที่เขายินดีและเต็มใจ

ตราบใดที่เธอยอมรับเขา

ลำคอของหนานฉิงตีบตัน ไม่กล้าตอบรับหลี่อ๋าวโดยตรง พูดยอกย้อนกลับว่า “นายสบายใจได้ ฉันทำอย่างที่ฉันพูดแน่ๆ เรื่องเงิน ฉันจะให้นายโดยไม่ขาดไปแม้แต่บาทเดียวแน่”

“เสี่ยวฉิง ไม่นานเธอจะได้เข้าใจ ว่าที่ฉันต้องการไม่ใช่ของพวกนี้ รอฟังข่าวดีจากฉันแล้วกัน” หลี่อ๋าวไม่ชี้แจงข้อเท็จจริงกับเธอ แต่ไหนแต่ไรของที่เขาอยากได้ ไม่ว่าจะเป็นคน หรือสิ่งของก็ไม่เคยหลุดจากเงื้อมมือเขาไปได้

ถ้าเขาไม่ได้ เขาก็จะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนได้ไปเหมือนกัน แม้ต้องทำลายก็ไม่เสียดาย

“งั้นก็พอแค่นี้ก่อน” หนานฉิงไม่กล้าพูดกับเขาให้มากความ รีบตัดสายในทันที ยกมือขึ้นปาดหน้าผาก ก็พบว่าบนฝ่ามือมีเหงื่ออยู่เต็ม เหงื่อเธอไหลออกมาเยอะโดยไม่รู้ตัวขนาดนี้เลยหรอ

เริ่มจะสงสัยแล้วว่าการที่เรียกหาหลี่อ๋าวมันเป็นตัวเลือกที่ถูกแล้วใช่ไหม

แต่เมื่อคิดถึงเรื่องที่เป้ยฉ่ายเวยมีลูกของอาเจ๋อ หัวใจก็เธอก็ราวกับถูกดวงไฟเผาไหม้ ไม่ว่าจะเป็นร่างกายหรือจิตวิญญาณของเธอต่างวิกลจริตจนอยากจะฉีกเป้ยฉ่ายเวยให้เป็นชิ้นๆ

ดวงตาของหนานฉิงค่อยๆเปลี่ยนเป็นแน่วแน่ไม่ไหวติง ถ้าเธอไม่ได้เขา ใครหน้าไหนก็อย่าคิดว่าจะได้

ถ้ามองจากมุมใดมุมหนึ่ง อันที่จริงแล้วหนานฉิงก็เหมือนกับหลี่อ๋าว ที่เห็นแก่ประโยชน์ตัวเอง เพื่อเป้าหมายแล้วก็ทำได้ทุกวิถีทางโดยไม่เลือก ไม่มีแบ่งเส้นตาย