หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 278

บทที่ 278 มารหัวขน

“แกว่าอะไรนะ เป้ยฉ่ายเวยไปไหนนะ” หนานฉิงลุกขึ้นจากเก้าอี้ในทันที ชักถามขึ้นเสียงดัง

“คุณหนู เราหาโอกาสลงมือไม่ได้เลยครับ” ผู้ชายที่มารายงานรู้สึกผิดมาก

หนานฉิงทำมือให้เขาหุบปาก ขมวดคิ้วมุ่น ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก็ถามว่า “พวกแกบอกว่าพวกแกสะกดรอยตามไปถึงไหนนะ”

“สนามบินครับ มีผู้ชายคนนึงกับเด็กคนนึงไปด้วย มีบอดี้การ์ดของผู้ชายคนนั้นคอยคุ้มกันไว้ตลอดทาง พวกเราเลยเข้าไปใกล้ไม่ได้ครับ” ชายหนุ่มตอบตามความจริง

“เด็ก? เด็กอะไร” ใจของหนานฉิงเต้นโครมคราม กำคอเสื้อของชายคนนั้นถามออกมาอย่างไม่รักษาท่าที มือขาวนวลทั้งสองข้างกำแน่นจนเส้นเลือดนูนขึ้นมาอย่างเครียดๆและตื่นตัว

ชายหนุ่มที่โดนเธอกำคอเสื้อก็งุนงงนิดหน่อย แต่เขาก็ไม่กล้าขัด จึงทำได้แค่ตอบกลับไปอย่างอึ้งๆว่า “เป็น เป็นเด็กผู้ชายครับ หลี่จื่อเชียนอุ้มอยู่.......”

“ไม่ใช่แบบนี้ ฉันไม่ได้จะถามแบบนี้ แกบอกฉันมา เด็กผู้ชายคนนั้นประมาณกี่ขวบ หน้าตาเป็นยังไง รีบบอกมา” ประโยคสุดท้ายหนานฉิงพูดขึ้นเสียงแตก ตาของเธอเบิกกว้าง เหมือนเดจาวูของผีผู้หญิงในหนังสยองขวัญ

ชายหนุ่มตกใจจนเริ่มพูดติดอ่าง “ประ ประมาณ สะ สัก ไม่ถึงห้าขวบครับ กี่ กี่ขวบกันแน่ ผะ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ เพราะว่าอยู่ไกลมาก พวกเราเลยไม่ค่อยเห็นหน้าตาเด็กคนนั้นชัดเท่าไหร่”

“ไม่ถึงห้าขวบ ไม่ถึงห้าขวบงั้นหรอ......” หนานฉิงปล่อยมือกะทันหัน ทั้งร่างชะงักนิ่งอึ้ง ราวกับไม่อยากจะเชื่อความจริงนี่

เด็กผู้ชายอายุไม่ถึงห้าขวบ แอบหนีไปกับเป้ยฉ่ายเวยและหลี่จื่อเชียน ต้องไม่ใช่ลูกของหลี่จื่อเชียนแน่ เพราะว่าหลี่จื่อเชียนก็เพิ่งจะกลับจากต่างประเทศได้ไม่เท่าไหร่เอง แต่ถ้าไม่ใช่ลูกหลี่จื่อเชียน แล้วจะเป็นลูกใครล่ะ

ทำไมพวกนั้นต้องพาเด็กไปด้วย ในใจก็พอจะนึกคำตอบออก แต่ยังไงเธอก็ไม่อยากจะเชื่อความจริงบ้าบอพวกนี้

ถ้านับตามจำนวนปี เด็กคนนี้มีความเป็นไปได้สูงที่จะเป็นลูกของเป้ยฉ่ายเวยกับอาเจ๋อ

ไม่ แบบนี้เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้

หนานฉิงกำข้อมือของผู้ชายคนนั้นเอาไว้มั่นราวกับเสียสติไปแล้ว ในแววตาปรากฏพายุที่กำลังก่อตัวดูน่ากลัว

แต่เสียงที่พูดกลับนุ่มนวลอย่างเหลือเชื่อ “แกบอกฉันมาซิ ว่าเด็กนั่นเรียกหลี่จื่อเชียนว่าอะไร เรียกว่าพ่อใช่ไหม แล้วก็เรียกเป้ยฉ่ายเวยคนชั้นต่ำคนนั้นว่าแม่ใช่ไหม”

เมื่อเธอเห็นชายหนุ่มทำท่าทางโง่ๆ ก็เขย่าเขาด้วยแรงทั้งหมดที่มี เสียงพูดก็เปลี่ยนไปเป็นตะคอกอย่างเป็นบ้าเป็นหลัง “แกบอกมาสิ ใช่หรือไม่ใช่ฮะ！”

มีความเป็นไปได้ไหมที่ความจริงแล้วเด็กคนนั้นจะเป็นลูกที่เกิดมาลับๆของหลี่จื่อเชียนกับเป้ยฉ่ายเวย ตอนนี้พวกนั้นกลับมาคืนดีกัน ดังนั้นเลยหอบลูกหนีไปตามกันไป

ใช่ มันต้องเป็นอย่างนี้แน่ๆ เป็นแบบนี้ต่างหาก

ข้อมือของผู้ชายคนนั้นเจ็บแปลบขึ้นมา รอยข่วนของนิ้วทั้งสิบประทับอยู่บนข้อมือของเขาอย่างเห็นได้ชัด ถึงจะอย่างนั้นเขาก็ไม่กล้าออกแรงผลักผู้หญิงตรงหน้าที่ไม่รู้เมื่อไหร่จะสติแตกออกไป

ทำได้แค่พยักหน้าอย่างล่กๆ “เด็กคนนั้นเรียกแค่เป้ยฉ่ายเวยว่าแม่ ไม่ได้เรียกหลี่จื่อเชียนว่าพ่อ แต่เรียกว่าลุงครับ”

ชายหนุ่มแอบบ่นพึมพำในใจคนเดียว คนทั้งประเทศเลื่องลือกันว่าคุณหนูตระกูลหนานมีการศึกษาและประพฤติตัวดี เรียบร้อยสงบเสงี่ยม จิตใจงดงามราวกับนางฟ้านางสวรรค์ เขาอยากจะบอกว่าไม่เหมือนอย่างที่พูดมาเลยสักนิด

ดูเธอตอนนี้สิ อย่างกับผีสาวคลุ้มคลั่งก็ไม่ปาน

ความหวังอันน้อยนิดในใจของหนานฉิงถูกตัดฉับจากคำตอบของชายหนุ่ม เธอสลัดมือของผู้ชายคนนั้นออกอย่างแรง ชี้มือไปทางประตูแล้วตวาดขึ้น “ไป ไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้”