หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 289

บทที่ 289 ใครไม่เคยเป็นเด็ก

“งั้นก็ดี” หนานฉิงหัวเราะอย่างชั่วร้าย ไม่ต้องรีบ เธอเริ่มผ่อนคลายและพักผ่อน

เป้ยฉ่ายเวยไม่รู้ว่าอันตรายกำลังจะมาถึง

เธอตื่นแต่เช้า กำลังยุ่งกับการเตรียมสิ่งต่างๆให้รุ่ยรุ่ย เพราะว่าตอนบ่ายมีผ่าตัด หมอจึงกำชับว่าเขาทานข้าวไม่ได้ จะได้ไม่เสี่ยงต่อการสำลักอาหาร ทำให้เป็นอันตรายจากการที่ทางเดินหายใจถูกปิดกั้น

รุ่ยรุ่ยแกว่งเท้าพร้อมโน้มตัวลง ทำตัวโค้งๆดูน่ารัก เขาจ้องเป้ยฉ่ายเวย “แม่ครับ ถ้าแม่เดินไปเดินมาอีกรอบผมเวียนหัวแน่”

ตื่นมาหนึ่งชั่วโมง แม่เดินไปแล้วเจ็ดแปดรอบ ตาเขาลายไปหมดแล้ว

เป้ยฉ่ายเวยหยุดเท้ากำลังจะเอ่ยปากพูด เสียงกริ่งประตูก็ดังขึ้น เธอจึงต้องไปเปิดประตูก่อน

เธอคิดว่าคือเสี่ยวเฉินที่เอารถออกมาแล้ว เมื่อเปิดประตู รูปร่างสูงใหญ่ของหลี่จื่อเชียนก็ปรากฏกายขึ้นพร้อมรอยยิ้มแสนอ่อนโยน เขามองดูเธอเงียบๆ จากนั้นก็พูดเบาๆ “เวยเวย ผมกลับมาแล้ว”

“จื่อเชียน รีบเข้ามาเถอะ” เป้ยฉ่ายเวยตื่นเต้นอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะกลับมาเป็นปกติ บนใบหน้าเธอปรากฏรอยยิ้มแห่งความสุขใจ

พูดตามตรง การที่จื่อเชียนบินกลับมาได้นั้น มันทำให้เธออุ่นใจกว่ามาก เธอไม่ได้คุ้นเคยกับการใช้ชีวิตที่นี่ มีเธอคอยอยู่เป็นเพื่อนรุ่ยรุ่ยแค่คนเดียว เธอกลัวว่าตัวเองจะไปไม่รอด

อย่างน้อยมีคนอยู่เป็นเพื่อนก็อุ่นใจกว่า ช่วยให้เธอมีความมั่นใจขึ้นอีกหน่อย

“คุณอาหลี่ คุณอากลับมาแล้ว” เมื่อได้ยินเสียง รุ่ยรุ่ยก็ลากรองเท้าแตะของเขาวิ่งดุ่ยๆมา

เมื่อหลี่จื่อเชียนเห็นรุ่ยรุ่ย เขาก็วางกระเป๋าสัมภาระลงและเอื้อมมือไปรับเขา พร้อมกับถามเบาๆอย่างอ่อนโยน “บ่ายนี้ก็จะไปโรงพยาบาลแล้ว รุ่ยรุ่ยตื่นเต้นไหมครับ”

“ไม่ครับ รุ่ยรุ่ยกล้าหาญมาก” รุ่ยรุ่ยยืดอกชูคอเล็กน้อย เขาแอบชำเลืองมองเป้ยฉ่ายเวยและแอบกระซิบข้างหูคุณอา “แม่ยังตื่นเต้นกว่าผมอีก”

ความจริงแล้วเสียงรุ่ยรุ่ยไม่ได้เบาเลย ทั้งเป้ยฉ่ายเวยและหลี่จื่อเชียนได้ยินหมด แต่เขาก็พยักหน้าให้ความร่วมมือ

“อื้อ รุ่ยรุ่ยเป็นลูกผู้ชายที่กล้าหาญมาก อามีของขวัญให้รุ่ยรุ่ยด้วยนะ รอให้รุ่ยรุ่ยออกมาก่อน อาจะเซอร์ไพร์ซ์ดีไหมครับ” หลี่จื่อเชียนอุ้มรุ่ยรุ่ยเข้าไปในห้องนั่งเล่น

เป้ยฉ่ายเวยยืนอยู่กับที่ เมื่อเห็นว่ารุ่ยรุ่ยและหลี่จื่อเชียนยิ่งนานวันก็ยิ่งเข้ากันได้ดี ใจเธอก็เริ่มสั่นคลอนอีกครั้ง กระบวนการการเติบโตของรุ่ยรุ่ยต้องการบทบาทของผู้เป็นพ่อเพื่อคอยแนะนำและสั่งสอน

ต่อให้เธอมอบความรักทั้งหมดให้เขา แต่ก็ไม่สามารถเติมเต็มช่องว่างในใจเขาได้ มันแตกต่างจากความรักของคนเป็นแม่ ตัวเลือกที่เหมาะสมที่สุดตอนนี้ก็เห็นจะเป็นจื่อเชียน เธอนึกไม่ออกว่าจะยังมีใครอีก

แต่เธอก็ต้องใจร้ายเช่นนี้อย่างไม่มีทางเลือก เห็นอยู่ว่าเธอไม่มีทางที่จะยอมรับความรักของเขาได้อย่างสุดใจ ยังมีหน้าหวังว่าเขาจะรักทะนุถนอมรุ่ยรุ่ยอีก

เป้ยฉ่ายเวยแอบด่าตัวเองในใจ เป้ยฉ่ายเวยเธอกลายเป็นคนเห็นแก่ตัวแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เธอจะเป็นตัวถ่วงหลี่จื่อเชียนแบบนี้ต่อไปไม่ได้

“แม่ครับ แม่เป็นยามเฝ้าประตูหรอ” เสียงไร้เดียงสาของรุ่ยรุ่ยแว่วมา

หลังจากที่เป้ยฉ่ายเวยเพิ่งจะรู้ว่าตัวเองกำลังยืนเหม่ออยู่ที่ประตู เธอจึงรีบเดินตามไป “แม่ก็มาแล้วนี่ไง คุณอาเพิ่งจะลงจากเครื่องบินมา ลูกลงมาก่อนให้คุณอาพักผ่อนสักครู่เถอะ”

รุ่ยรุ่ยคิดแล้วว่ามีเหตุผล แต่เขาก็ยังอยากที่จะคุยกับคนที่พูดจาอ่อนโยน ทำอะไรด้วยความอ่อนโยนอย่างหลี่จื่อเชียนต่ออีกสักนิดนี่นา

“ไม่เป็นไร ผมไม่เหนื่อย” หลี่จื่อเชียนยังคงอุ้มรุ่ยรุ่ยอยู่

เป้ยฉ่ายเวยพูดอย่างไม่มีทางเลือก “จื่อเชียน คุณให้ท้ายเขาอย่างนี้ อีกหน่อยฉันจะสอนเขาได้ยังไง”

“รุ่ยรุ่ยเด็กดี หนูคงไม่อยากให้ผู้ใหญ่ต้องเป็นห่วงใช่ไหมครับ” หลี่จื่อเชียนลูบหัวเขา ก่อนจะหัวเราะพลางพูด

รุ่ยรุ่ยพยักหน้าเป็นการอนุมัติ “ใช่แล้วครับ แม่ไม่น่าเป็นกังวลขนาดนั้น คุณครูบอกว่า ผู้หญิงที่ขี้บ่นจะแก่เร็วนะครับ”