หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 288

บทที่ 288 นี่คือบทลงโทษ

"พวกเราสบายดี ตอนนี้รุ่ยรุ่ยหลับแล้ว จื่อเชียนธุระที่บริษัทจัดการเรียบร้อย​แล้วหรอ" เป้ยฉ่ายเวยนึกถึงว่าหลี่จื่อเชียนถูกฉูเจ๋อหยางกลั่นแกล้ง​เพราะเธอ ใจเธอรู้สึก​ผิด เธออยากจะขอโทษแต่ต้องกล้ำกลืนคำนั้นลงไป

จื่อเชียนไม่อยากให้เธอรู้ เธอก็ไม่ควรทำให้เขารู้สึกลำบากใจ

เสียงนุ่มนวลของหลี่จื่อเชียนผ่านเข้ามาในสาย" อื้อ จัดการเรียบร้อยแล้ว พรุ่งนี้รุ่ยรุ่ยก็จะผ่าตัดแล้ว ทำไมคุณไม่ไปอยู่เป็นเพื่อนเขาล่ะ"

เมื่อเป้ยฉ่ายเวยได้ยินไม่ว่าอย่างไรหลี่จื่อเชียนก็คำนึงถึงพวกเขาแม่ลูกก่อนเสมอ เธอใจคอไม่ค่อยดี อยากร้องไห้อย่างบอกไม่ถูก เธอแสบคอ พูดด้วยเสียงแหบแห้ง "จื่อเชียน คุณช่วยอย่าดีกับฉันมากได้ไหม"

เธอไม่รู้​จะบอกอย่างไรจริงๆ

หลี่จื่อเชียนได้ยินเสียงเป้ยฉ่ายเวยผิดปกติเขาก็ถามด้วยความเป็นห่วง "เวยเวย เกิดเรื่องอะไรขึ้นรึเปล่า คุณไม่ต้องกลัวนะ อีกเดี๋ยวผมก็จะขึ้นเครื่องไปแล้ว"

หลังจากที่เขากลับประเทศถึงได้รู้ว่าฉูเจ๋อ​หยาง​ไม่อยู่ในเมืองจิ่นอัน เขาให้คนออกไปสืบแต่ก็ไม่พบร่องรอย ถึงแม้จะยังไม่แน่ใจ แต่อยากจะบอกเขาไปว่า ฉูเจ๋อหยาง​ไปหาเวยเวยแล้ว

"ฉันไม่เป็นอะไร แค่รู้สึกซาบซึ้ง​ใจ และไม่รู้​จะตอบแทนคุณ​ได้อย่างไร อารมณ์​ฉันถึงไม่ค่อยปกติ ฉันไม่เป็นไรจริงๆ" เป้ยฉ่ายเวยกลัวว่าตัวเองจะทำให้หลี่จื่อเชียนเป็นกังวลจึงรีบพูดว่า "จื่อเชียนคุณอย่าเพิ่งร้อนใจ"

เสียงอันน่ารื่นรมย์​ของหลี่จื่อเชียนเป็นดังเช่นสายน้ำสายน้อยไหลเข้าสู่หูของเป้ยฉ่ายเวย

"เวยเวยคุณเป็นห่วงผมหรอ"

เป้ยฉ่ายเวยนิ่งอึ้งไปก่อนที่จะซ่อนความรู้สึก​ในแววตา และแสร้งพูดอย่างตรงไปตรงมา​ "เเน่นอนว่าฉันต้องเป็นห่วงคุณ​อยู่แล้ว ก็คุณ​เป็นเพื่อน​ของฉันนี่ จะไม่ให้ห่วงได้ยังไง"

“เพื่อนอย่างนั้นหรอ…" หลี่จื่อเชียนรู้สึกผิดหวังแต่เขาก็พยายามร่าเริงขึ้นมา การที่เวยเวยเป็นห่วงเขาก็ถือว่ามีความคืบหน้าแล้ว ทำไมเขาจะต้องรีบร้อนด้วย

"เวยเวย ดึกแล้ว คุณไปนอนเถอะ พรุ่งนี้ตื่นมาก็เจอผมแล้ว" เขาทนเห็นเธออดนอนไม่ได้

เป้ยฉ่ายเวยตอบอื้ออื้อ "จื่อเชียนคุณก็อย่าหักโหมนักล่ะ"

พอวางสาย เป้ยฉ่ายเวยก็ถอนหายใจอย่างแรง เธอไม่สามารถมีอะไรเป็นหลักประกันให้จื่อเชียนได้ ถึงแม้ว่าเธอจะเพิ่งถูกฉูเจ๋อหยางทำให้เสียใจมาสดๆร้อนๆ แต่ว่าเงาร่างของฉูเจ๋อหยางก็ยังคงตราตรึงอยู่ในใจเธอเหมือนกับตราสินค้า

แม้ว่าเธอจะแกล้งทำเป็นว่าไม่สนใจ แต่ว่ารอยแผลก็ยังอยู่ตรงนั้น ไม่จางหายไป

---

“อื้อ” เสียงอู้อี้

ลำต้นทำให้เกิดเสียงดังกรอบแกรบ ใบไม้ร่วงหล่นลงบนพื้น ร่างกายฉูเจ๋อหยางถูกปกคลุมอยู่ชั้นหนึ่ง แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ขยับเขยื้อนเคลื่อนไหว

ตาดำขลับนั้นถูกปกคลุมไปด้วยน้ำแข็ง มือใหญ่กำยำจับไปที่ต้นไม้ ของเหลวเหนียวหนืดไหลลงทีละหยด จมหายไปในพื้นดิน นั่นคือเลือดของเขา

เป้ยฉ่ายเวยกล้ายั่วโมโหเขาหรอ รอให้เขาสงบลงก่อนเถอะ เงาเธออยู่ตรงไหน

ใบหน้าฉูเจ๋อหยางมืดมนจนดูน่ากลัว ไม่รู้ว่าโมโหเป้ยฉ่ายเวยที่หนีไปอย่างโหดเหี้ยมหรือโมโหที่ตัวเองไม่ทันได้ตั้งตัวอะไรเลย จึงทำให้ถูกเธอเตะเข้า

บางทีเพราะเช่นนี้ เขาจึงมั่นใจได้ว่าผู้หญิงคนนี้จะระมัดระวังตัวเองมากขึ้นหลังจากนี้ ไม่ใช่อยู่ดีๆจะโผล่ไปได้

และยังอยู่นอกขอบเขตพื้นที่ที่เขามีอิทธิพลอีกด้วย การที่จะหาตัวใครสักคนก็ย่อมต้องใช้เวลา กลัวเมื่อถึงเวลานั้น ผู้หญิงคนนั้นก็จะหนีไปอย่างไร้ร่องรอยอีกครั้ง

ผ่านไปนาน ฉูเจ๋อหยางไม่สนอีกต่อไปว่าหลังของเขาจะยังมีเลือดออก เขาหยิบบุหรี่ออกจากกระเป๋า ตอนกลางคืนมีเพียงไฟบุหรี่อันริบหรี่ เผยให้เห็นว่าผู้ชายคนนั้นยังอยู่ตรงนั้น

ควันบุหรี่พุ่งขึ้นทำให้ชายผู้นั้นกระพริบตาพร้อมความนัยลึกซึ้ง

เป้ยฉ่ายเวยอย่าคิดว่าจะหนีพ้นเลย

ในประเทศ ยังไม่ทันเช้าตรู่ ท้องฟ้าเพิ่งจะสว่างเล็กน้อย พระอาทิตย์เพิ่งจะโผล่พ้นขอบฟ้า มีเพียงคนทำความสะอาดท้องถนนที่กำลังทำงานหนักอยู่เท่านั้น หลายคนยังคงไม่ตื่นนอน

หนานฉิงรีบร้อนไปสนามบินอย่างหัวเสีย เธอไปพบหลี่อ๋าวในวันนั้น ได้รับที่อยู่ที่ต้องการ แต่กลับถูกหลี่อ่าวเกาะแกะ ไม่มีทางเลือก เธอได้แต่ข่มความไม่พอใจเอาไว้ ให้เขาวางใจไปก่อน

นี่ไม่ใช่เรื่องที่ทำให้เธอโมโหมากที่สุด แต่กลับเป็นตอนที่เธอไปหาอาเจ๋อแต่กลับพบว่าเขาได้ออกเดินทางไปดูงานแล้ว

แน่นอนว่าการดูงานคงไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่เรื่องใหญ่ก็คือสถานที่ที่เขาไปดูงานดันเป็นสถานที่เดียวกับที่อยู่เป้ยฉ่ายเวย นี่จะไม่ทำให้เธอคิดมากได้อย่างไร

คนที่นั่งข้างๆเธอนั้นดูเป็นคนธรรมดามาก ดูแล้วก็เหมือนกับผู้ชายธรรมดาทั่วไป เป็นคนที่เมื่อปะปนอยู่ท่ามกลางหมู่คนก็ไม่สามารถหาตัวเขาพบได้

มีเพียงสายตาคู่นั้นของหนานฉิงที่ฉายแววออกมาราวกับหมาป่าที่หิวโหยและไม่สามารถประมาทได้

เห็นเขาเป็นชายธรรมดาๆอย่างนี้แต่ว่าเขากลับเป็นนักฆ่าอันดับหนึ่งของเมืองจิ่นอัน ไม่ใช่เพราะว่าเขายอดเยี่ยมอะไร แต่เพราะว่าเขาชั่วร้ายกว่าคนอื่นก็เท่านั้น ไม่ว่าต่อศัตรูหรือว่าต่อตัวเอง เขาก็โหดเหี้ยมทั้งนั้น

หลี่อ๋าวมองดูท่าทางของหญิงสาวที่กำลังโมโหข้างๆราวกับกำลังปลอบโยนสัตว์เลี้ยง “เป็นไง โมโหหรอ ผู้ชายของเธอนี่ร้ายกว่าเธออีกนะ”

ความสัมพันธ์ระหว่างหนานฉิงและฉูเจ๋อหยางไม่ได้เป็นความลับอะไร แค่ใช้ใจฟังก็พอจะทราบได้ เขาก็ไม่ค่อยชอบใจให้ผู้หญิงที่เขาชอบไปชื่นชมผู้ชายอื่น

ยิ่งเป็นผู้ชายที่ยอดเยี่ยมคนนั้นอีก เพราะอย่างนี้ของที่ขโมยคนอื่นมาจึงรู้สึกน่าตื่นเต้น

เขาชอบท้าทายและเอาชนะ เพราะฉะนั้นเขาจึงอดทนมากเพื่อที่จะค่อยๆตะล่อมให้หนานฉิงอยู่ข้างกายเขา

“เฮ้ อาเจ๋อไม่ใช่คนแบบนั้น เขาจะต้องมาดูงานแน่นอน” หนานฉิงไม่อยากถูกหลี่อ๋าวหัวเราะเยาะ เธอจึงแกล้งทำเป็นพูดอย่างหัวเสีย

หลี่อ๋าวก็ไม่ได้เถียงเธอ แค่ยกมือขึ้นสัมผัสผมเธอเบาๆ “ฟังนะ อีกเดี๋ยวเธอก็จะได้เห็นผู้หญิงคนนั้นแล้ว”

หนานฉิงหงุดหงิดจนต้องปัดมือที่คอยจับหัวเธอออก แต่ว่าเธอกับหลี่อ๋าวมีข้อตกลงร่วมกัน นอกจากการสัมผัสใกล้ชิด การสัมผัสเช่นนี้ เธอปฏิเสธเขาไม่ได้ “หลี่อ๋าว ทางที่ดีคุณอย่าทำให้ฉันผิดหวัง”

ไม่อย่างนั้น ความอัปยศที่เธอได้รับนั้นจะต้องให้เขาได้ชดใช้เป็นสองเท่าแน่นอน

หลี่อ๋าวชอบดวงตาอันสวยงามและขมขื่นของหนานฉิง ผู้หญิงที่ขี้อายเหมือนหนูตัวน้อยๆ เมื่อสบถออกมา มีแต่ตอนนี้เท่านั้นที่เห็นบุคลิกหยาบๆของเธอได้อย่างชัดเจน แบบนี้สิถึงจะคู่ควรกับเขา

“วางใจเถอะ คน ผมเฝ้าเอาไว้ให้คุณแล้ว จะให้ทำอย่างไร ทีนี้ก็แล้วแต่คุณ”

หนานฉิงได้ยินหลี่อ๋าวรับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะ สายตาขุ่นเคืองของเธอจึงได้กลบหายไป “แล้วไอ้ตัวแสบนั่นล่ะ”

“น่าจะกำลังเตรียมตัวผ่าตัดอยู่นะ”หลี่อ๋าวยักคิ้วพูดสบายๆ

หนานฉิงประหลาดใจเล็กน้อยก่อนที่จะตั้งสติได้พร้อมยิ้มอย่างชั่วร้ายที่มุมปาก “ช่างสมเป็นเจ้าตัวแสบจริงๆ เวรกรรมแท้ๆ เป็นโรคอะไรหมอในประเทศถึงได้ไม่สามารถรักษาได้”

หลี่อ๋าวเห็นสีหน้าสะใจของหนานฉิงเขาก็แสยะยิ้มตามไปด้วยพร้อมพูดอย่างไม่แคร์ “ได้ยินเหมือนว่าเป็นโรคหัวใจนะ ไม่รู้จะอยู่ได้อีกกี่ปี”

หนานฉิงได้ยินว่าลูกของเป้ยฉ่ายเวยเป็นโรคหัวใจ เธอก็คิดแผนการขึ้นในใจ เธอคิดหาวิธีว่าจะล้างแค้นเป้ยฉ่ายเวยอย่างไรให้เธอต้องตายทั้งเป็น

ยกตัวอย่างเช่นการผ่าตัดทำไปได้ครึ่งทาง ก็เกิดเรื่องไม่คาดคิดขึ้นจนทำให้ต้องเสียชีวิต

“เราไปกันตอนนี้ จะทันใช่มั๊ย”

หลี่อ๋าวพูดโดยไม่เปิดเปลือกตาขึ้น “วางใจเถอะ ไม่ทำให้คุณพลาดตอนไฮไลท์หรอก”