หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 288

บทที่ 288 นี่คือบทลงโทษ

"พวกเราสบายดี ตอนนี้รุ่ยรุ่ยหลับแล้ว จื่อเชียนธุระที่บริษัทจัดการเรียบร้อย​แล้วหรอ" เป้ยฉ่ายเวยนึกถึงว่าหลี่จื่อเชียนถูกฉูเจ๋อหยางกลั่นแกล้ง​เพราะเธอ ใจเธอรู้สึก​ผิด เธออยากจะขอโทษแต่ต้องกล้ำกลืนคำนั้นลงไป

จื่อเชียนไม่อยากให้เธอรู้ เธอก็ไม่ควรทำให้เขารู้สึกลำบากใจ

เสียงนุ่มนวลของหลี่จื่อเชียนผ่านเข้ามาในสาย" อื้อ จัดการเรียบร้อยแล้ว พรุ่งนี้รุ่ยรุ่ยก็จะผ่าตัดแล้ว ทำไมคุณไม่ไปอยู่เป็นเพื่อนเขาล่ะ"

เมื่อเป้ยฉ่ายเวยได้ยินไม่ว่าอย่างไรหลี่จื่อเชียนก็คำนึงถึงพวกเขาแม่ลูกก่อนเสมอ เธอใจคอไม่ค่อยดี อยากร้องไห้อย่างบอกไม่ถูก เธอแสบคอ พูดด้วยเสียงแหบแห้ง "จื่อเชียน คุณช่วยอย่าดีกับฉันมากได้ไหม"

เธอไม่รู้​จะบอกอย่างไรจริงๆ

หลี่จื่อเชียนได้ยินเสียงเป้ยฉ่ายเวยผิดปกติเขาก็ถามด้วยความเป็นห่วง "เวยเวย เกิดเรื่องอะไรขึ้นรึเปล่า คุณไม่ต้องกลัวนะ อีกเดี๋ยวผมก็จะขึ้นเครื่องไปแล้ว"

หลังจากที่เขากลับประเทศถึงได้รู้ว่าฉูเจ๋อ​หยาง​ไม่อยู่ในเมืองจิ่นอัน เขาให้คนออกไปสืบแต่ก็ไม่พบร่องรอย ถึงแม้จะยังไม่แน่ใจ แต่อยากจะบอกเขาไปว่า ฉูเจ๋อหยาง​ไปหาเวยเวยแล้ว

"ฉันไม่เป็นอะไร แค่รู้สึกซาบซึ้ง​ใจ และไม่รู้​จะตอบแทนคุณ​ได้อย่างไร อารมณ์​ฉันถึงไม่ค่อยปกติ ฉันไม่เป็นไรจริงๆ" เป้ยฉ่ายเวยกลัวว่าตัวเองจะทำให้หลี่จื่อเชียนเป็นกังวลจึงรีบพูดว่า "จื่อเชียนคุณอย่าเพิ่งร้อนใจ"

เสียงอันน่ารื่นรมย์​ของหลี่จื่อเชียนเป็นดังเช่นสายน้ำสายน้อยไหลเข้าสู่หูของเป้ยฉ่ายเวย

"เวยเวยคุณเป็นห่วงผมหรอ"

เป้ยฉ่ายเวยนิ่งอึ้งไปก่อนที่จะซ่อนความรู้สึก​ในแววตา และแสร้งพูดอย่างตรงไปตรงมา​ "เเน่นอนว่าฉันต้องเป็นห่วงคุณ​อยู่แล้ว ก็คุณ​เป็นเพื่อน​ของฉันนี่ จะไม่ให้ห่วงได้ยังไง"

“เพื่อนอย่างนั้นหรอ…" หลี่จื่อเชียนรู้สึกผิดหวังแต่เขาก็พยายามร่าเริงขึ้นมา การที่เวยเวยเป็นห่วงเขาก็ถือว่ามีความคืบหน้าแล้ว ทำไมเขาจะต้องรีบร้อนด้วย

"เวยเวย ดึกแล้ว คุณไปนอนเถอะ พรุ่งนี้ตื่นมาก็เจอผมแล้ว" เขาทนเห็นเธออดนอนไม่ได้

เป้ยฉ่ายเวยตอบอื้ออื้อ "จื่อเชียนคุณก็อย่าหักโหมนักล่ะ"

พอวางสาย เป้ยฉ่ายเวยก็ถอนหายใจอย่างแรง เธอไม่สามารถมีอะไรเป็นหลักประกันให้จื่อเชียนได้ ถึงแม้ว่าเธอจะเพิ่งถูกฉูเจ๋อหยางทำให้เสียใจมาสดๆร้อนๆ แต่ว่าเงาร่างของฉูเจ๋อหยางก็ยังคงตราตรึงอยู่ในใจเธอเหมือนกับตราสินค้า

แม้ว่าเธอจะแกล้งทำเป็นว่าไม่สนใจ แต่ว่ารอยแผลก็ยังอยู่ตรงนั้น ไม่จางหายไป

---

“อื้อ” เสียงอู้อี้

ลำต้นทำให้เกิดเสียงดังกรอบแกรบ ใบไม้ร่วงหล่นลงบนพื้น ร่างกายฉูเจ๋อหยางถูกปกคลุมอยู่ชั้นหนึ่ง แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ขยับเขยื้อนเคลื่อนไหว

ตาดำขลับนั้นถูกปกคลุมไปด้วยน้ำแข็ง มือใหญ่กำยำจับไปที่ต้นไม้ ของเหลวเหนียวหนืดไหลลงทีละหยด จมหายไปในพื้นดิน นั่นคือเลือดของเขา

เป้ยฉ่ายเวยกล้ายั่วโมโหเขาหรอ รอให้เขาสงบลงก่อนเถอะ เงาเธออยู่ตรงไหน

ใบหน้าฉูเจ๋อหยางมืดมนจนดูน่ากลัว ไม่รู้ว่าโมโหเป้ยฉ่ายเวยที่หนีไปอย่างโหดเหี้ยมหรือโมโหที่ตัวเองไม่ทันได้ตั้งตัวอะไรเลย จึงทำให้ถูกเธอเตะเข้า

บางทีเพราะเช่นนี้ เขาจึงมั่นใจได้ว่าผู้หญิงคนนี้จะระมัดระวังตัวเองมากขึ้นหลังจากนี้ ไม่ใช่อยู่ดีๆจะโผล่ไปได้

และยังอยู่นอกขอบเขตพื้นที่ที่เขามีอิทธิพลอีกด้วย การที่จะหาตัวใครสักคนก็ย่อมต้องใช้เวลา กลัวเมื่อถึงเวลานั้น ผู้หญิงคนนั้นก็จะหนีไปอย่างไร้ร่องรอยอีกครั้ง

ผ่านไปนาน ฉูเจ๋อหยางไม่สนอีกต่อไปว่าหลังของเขาจะยังมีเลือดออก เขาหยิบบุหรี่ออกจากกระเป๋า ตอนกลางคืนมีเพียงไฟบุหรี่อันริบหรี่ เผยให้เห็นว่าผู้ชายคนนั้นยังอยู่ตรงนั้น