หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 287

บทที่ 287 ใจเขาแข็งเหมือนปาก

ดูสิ นี่แหละฉูเจ๋อหยาง เอาแต่ใจที่หนึ่ง ทุกคนต้องคอยหมุนรอบตัวเขา

เขาไม่เข้าใจว่าสิ่งที่เธอต้องการคืออะไร

เป้ยฉ่ายเวยยักไหล่ เธอหัวเราะกับตัวเอง “ใช่สิ ฉันได้คืบจะเอาศอก ถ้าหากว่าคุณยอมรับข้อเสนอฉันไม่ได้ ถ้าอย่างนั้นคุณก็ยอมแพ้เสียเถอะ กลับไปเป็นเพื่อนกันเหมือนเมื่อสีปีก่อนก็แล้วกัน”

“เป็น ไป ไม่ได้” ฉูเจ๋อหยางแค่คิดว่าพอตัวเองปล่อยมือ ผู้หญิงตรงหน้าก็จะอันตรธานหายไปราวกับสายลม ใจเขาก็หงิกงอเหมือนเถาองุ่น เจ็บแปลบที่หน้าอก

เขาไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้คืออะไร แต่สัญชาตญาณบอกเขาว่า จะปล่อยเธอไปอย่างนี้ไม่ได้

ไม่ได้เด็ดขาด

เป้ยฉ่ายเวยเหลือบมองด้านหลังฉูเจ๋อหยางพร้อมแสยะยิ้ม หลังมือเธอดึงชายตัวเกร็งคนนั้นลงมา จากนั้นก็ประทับริมฝีปากที่ทั้งนุ่มและแห้งลงไป เธอออกแรงทั้งหมดในการประจับจูบเขา

สอดส่ายปลายลิ้นไปอย่างเชื่องช้า วาดลวดลายริมฝีปากอันน่าประทับใจ

ริมฝีปากเขาแสนจะเยือกเย็น ราวกับน้ำแข็ง ทำเอาหัวใจเธอเกือบจะแข็งตามไปด้วย

---ฉูเจ๋อหยางหัวใจคุณเย็นชาเหมือนกับริมฝีปากของคุณใช่หรือไม่ ไม่ว่าสี่ปีมานี้ฉันจะให้ความอบอุ่นอย่างไรมันก็ไม่ได้ดีขึ้นมาเลย

ฉูเจ๋อหยางล่องลอยอยู่ครู่หนึ่งกับการจูบโดยฉับพลันของเป้ยฉ่ายเวย แต่เพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้น จากนั้นเขาก็ได้สติคืนมา เขารีบเปลี่ยนจากฝ่ายรับเป็นคนจู่โจมในทันที เขาดันร่างเธอพิงไว้กับต้นไม้ จากนั้นก็โอบรอบเอวบางของเธอ จูบยิ่งถลำลึกลงไป

นี่เป็นการแสดงให้รู้ว่าผู้หญิงในอ้อมกอดคนนี้ยอมรับข้อเสนอของเขาแล้วใช่หรือไม่

เป้ยฉ่ายเวยยอมรับการจูบของเขาอย่างว่าง่ายอย่างเช่นทุกครั้ง มือของเขาค่อยๆวนรอบเอวบางของเธอเพื่อลดการปกป้องตัวของเธอ ในมุมที่เขามองไม่เห็น น้ำตาทั้งสองสายไหลออกจากดวงตาที่หลับสนิทของเธอ ไหลจากมุมของดวงตาลงสู่ด้านในปกเสื้อ

นี่จะเป็นการปล่อยตัวครั้งสุดท้ายของเธอ

ฉูเจ๋อหยางรู้สึกได้ว่าร่างของหญิงสาวสั่นไหว เขาออกแรงโอบกอดร่างของเธอไว้ เขาไม่พอใจกับการจูบธรรมดาๆ เขาต้องการปล่อยเธอก่อนแล้วพากันไปต่อที่โรงแรม

แต่ผู้หญิงในอ้อมแขนช่างน่าหลงใหล ทำให้เขาตัดใจหยุดการจูบอันร้อนแรงนี้ไม่ได้

ก่อนหน้านี้ทุกครั้งเป้ยฉ่ายเวยจะเขินอายเหมือนกระต่ายน้อยแสนบริสุทธิ์ ไม่ว่าพวกเขาจะหลับนอนกันมาแล้วกี่ครั้ง เธอก็ยังไม่เคยยอมปล่อยตัวตามสบาย แต่วันนี้กลับเหมือนเธอกลายเป็นคนละคน มันทำให้เขาหยุดไม่ได้

จูบนี้ยืดเยื้ออยู่เป็นเวลานาน

นานจนเป้ยฉ่ายเวยรู้สึกว่าอิ่มตัวแล้ว เธอใจเด็ด ผลักฉูเจ๋อหยางลงกับพื้น หน้าแดง จากนั้นก็ออกแรงเตะไปยังตำแหน่งยุทธศาสตร์ของผู้ชาย

“โอ๊ย---”

ทันใดนั้นความเจ็บปวดก็ผุดขึ้นบนใบหน้าของชายคนนั้น เขากำกางเกงสูทรัดรูปแน่น เขาหายใจหอบ สายตาราวกับจะฆ่าคน เป้ยฉ่ายเชื่อว่าตัวเองได้โดนดีแน่

เธอถูกฉูเจ๋อหยางจ้องด้วยดวงตาดุร้าย เธอกลัวจนต้องถอยหลังไปหลายก้าว พูดกล่าวขอโทษและยืนกราน “ฉูเจ๋อหยาง ฉันขอโทษ ฉันจำเป็นต้องทำแบบนี้ หวังว่าต่อไปคุณจะไม่มาตอแยฉันอีก”

พูดจบเป้ยฉ่ายเวยก็ไม่กล้ารอช้า แม้แต่รองเท้าส้นสูงที่ใส่อยู่เธอก็ถอดออก เธอวิ่งข้ามถนนพร้อมกับยกรองเท้าขึ้น พร้อมโบกรถสีดำคันหนึ่งให้จอดรอเธอ

เธอไม่กล้าหันกลับไปมอง ไม่ต้องหันกลับไปก็รู้สึกได้ว่าดวงตาสีดำของฉูเจ๋อหยางนั้นน่ากลัวเพียงใด เธอไม่มีทางออกจริงๆ

มีแค่จังหวะนี้เท่านั้นที่จะสลัดฉูเจ๋อหยางหลุดได้ ร่างกายเขาแข็งแกร่งจนน่ากลัว เธอจะรอช้าไม่ได้สักวินาที