หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 286

บทที่ 286 กลับไปกับผม

สีเลือดหยดสุดท้ายบนใบหน้าของเป้ยฉ่ายเวยตอนนี้ได้อันตรธานหายไปแล้ว เธอจ้องมองฉูเจ๋อหยางอย่างสงบนิ่งตาไม่กระพริบ ใจของเธอเต็มไปด้วยรอยแผลเป็น

“ฉูเจ๋อหยาง ถ้าหากว่าฉันเป็นผู้หญิงสกปรก แล้วคุณล่ะเป็นอะไร ผู้ชายขายบริการอย่างนั้นหรอ”

ฉูเจ๋อหยางยื่นมือออกไปราวกับสายฟ้าฟาด เขาเชยคางเธอขึ้นอย่างแรง ไอเย็นยะเยือกใกล้เข้ามา นัยน์ตาดำขยับส่องประกายใต้แสงไฟ ปกคลุมทั้งร่างกายของเธอ ดวงตาสีดำอันเย็นชาจ้องเธออย่างไร้ความรู้สึกใดๆ

เขาจ้องใบหน้างดงามน้อยๆนั้นพร้อมพูดว่า “เป้ยฉ่ายเวย เดี๋ยวนี้คุณกล้ามากนะ หลี่จื่อเชียนให้ท้ายคุณขนาดนี้เลยรึ หึ๊?”

“แล้วไง เกี่ยวอะไรกับคุณ” เป้ยฉ่ายเวยรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่ามือของผู้ชายคนนั้นค่อยๆบีบแน่นขึ้นเรื่อยๆ ความเจ็บปวดจากการที่กระดูกขากรรไกรถูกบีบนั้นเพิ่มมากขึ้น แต่อย่างไรก็ตาม เธอก็จะไม่ยอมก้มหัวให้ชายคนนั้นเป็นอันขาด

เธอไม่รู้ว่าควรจะหนีไปที่ไหนเพื่อที่จะได้ไม่ต้องเจอหน้าชายเลือดเย็นไร้ความปรานีคนนี้อีก เห็นๆอยู่ว่าเธอเป็นเหมือนสุนัขจรจัด พเนจรมาไกลจากบ้านเกิด ทำไมยังต้องมาเจอกันอีก

ทำไมต้องทนกับความอับอายและการดูถูกเช่นนี้

หัวใจคนก็มีเลือดมีเนื้อ เธอไม่ใช่พระอิฐพระปูน หรือว่าก้อนไม้ก้อนหิน หัวใจเธอก็เจ็บเป็นเหมือนกัน

ฉูเจ๋อหยางขยับจมูกตัวเองเข้ามาใกล้ เสียงเยือกเย็นฟังดูน่าหดหู่ “คุณคิดว่าทำไมหลี่จื่อเชียนถึงได้กลับประเทศไป”

ทันใดนั้น เป้ยฉ่ายเวยก็มองฉูเจ๋อหยางตาไม่กระพริบ เธอจ้องเขาด้วยสายตาที่ไม่อยากจะเชื่อ ที่แท้ก่อนที่จื่อเชียนจะจากไปเขาพยายามจะบอกอะไรสักอย่างแต่ก็หยุดไว้ ความจริงแล้วไม่ใช่เพราะไม่มีเหตุผล แต่เป็นเพราะฉูเจ๋อหยางกำลังก่อเรื่องอยู่ที่จีน เพราะอย่างนั้นเขาถึงจำเป็นต้องกลับไป

เขาไม่อยากให้เธอลำบากใจ ดังนั้นจึงไม่ได้พูดอะไร หนำซ้ำยังให้กำลังใจเธอให้เธอรู้สึกสบายใจ

ที่น่าหงุดหงิดที่สุดก็คือเธอยังจะยอมรับความหวังดีจากเขาอีก

เสียงเป้ยฉ่ายเวยเหมือนถูกเค้นออกมาจากซอกฟัน “ฉูเจ๋อหยาง ไอ้สารเลว”

ฉูเจ๋อหยางเห็นเป้ยฉ่ายเวยเป็นห่วงชายคนอื่นที่ไม่ใช่ตน ความเย็นชาของเขายิ่งดำดิ่งลึกลงไปอีก “อ้อ เป้ยฉ่ายเวยคุณดูถูกผมเกินไปหน่อยแล้ว นี่มันแค่เริ่มต้น”

เขามีเครื่องมือพร้อม เพียงพอที่จะทำลายหลี่จื่อเชียนสักสิบคน ตระกูลเฮ่อของเขาอีกสิบตระกูล คอยดูแล้วกันว่าเธอจะเลือกอย่างไร

“ไม่ คุณทำอย่างนี้ไม่ได้ จื่อเชียนเขาไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วย คุณอยากทำอะไรก็ทำฉันนี่” เป้ยฉ่ายเวยกลัวแล้ว เธอกลัวจริงๆ ถ้าหากว่าเกิดอะไรขึ้นกับจื่อเชียนเพราะเรื่องนี้ ชาตินี้เธอจะไม่มีวันให้อภัยตัวเองเลย

ความอ่อนแอและความกลัวของเป้ยฉ่ายเวยไม่ได้ทำให้ฉูเจ๋อหยางรู้สึกดีขึ้นเลย ใจเขากลับเศร้าโศกรุนแรงยิ่งขึ้น เธอใส่ใจหลี่จื่อเชียนขนาดนี้เลยเรอะ ทำไมถึงยอมเสียสละตัวเองเพื่อชายนอกรีตคนนั้น

“กลับไปกับผม”

เขาคิดว่าตอนนี้ เขาพูดดีด้วยเกินไปแล้ว จะยิ่งทำให้เธอเข้าใจผิดว่าเขาไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไร

เว้นช่องว่างให้เธอ เธอก็ไม่เข้าใจสถานการณ์ ถ้าอย่างนั้นเขาก็ไม่จำเป็นจะต้องใจดีอีกต่อไปแล้ว เขาจะเก็บเธอไว้ข้างกายไม่ว่าด้วยวิธีไหนก็ตาม

“ไม่ ฉันไม่ไป ฉูเจ๋อหยางฉันขอร้องคุณปล่อยฉันไปเถอะ ฉันจะไม่อยู่ ไม่ ฉันจะไม่พบหน้าหลี่จื่อเชียนอีกเลย จริงๆ ฉันจะหายตัวไปเลย” ศักดิ์ศรีทั้งหมดของเป้ยฉ่ายเวยถูกฉูเจ๋อหยางทำลายลงแล้ว รักษาแขนไม่ได้ต้องรักษาขาไว้ ตอนนี้แม้แต่ต้นขาก็ยังไม่เอา

พรุ่งนี้รุ่ยรุ่ยจะเข้าห้องผ่าตัดแล้ว เธอจะติดอยู่กับฉูเจ๋อหยางที่นี่ไม่ได้ เธอจำเป็นต้องไป ต้องหนีไปจากปีศาจตรงหน้า