หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 37

ตอนที่37 ความใตร่ตรองของหลี่จื่อเชียน

หลังจากที่รับโทรศัพท์ของฉูเจ๋อหยางเสร็จ

หลังจากที่รับโทรศัพท์ของฉูเจ๋อหยางเสร็จก็เริ่มระแวงขึ้นมาเรื่อยๆออกมาจากร้านค้าซื้อแค่ของที่เหมาะกินสำหรับเด็กก็กลับไปแล้ว

ระหว่างทางกลับก็มีคนโทรเข้ามาอีกวันนี้โทรเข้ามาหลายสายจนทำให้เธอไม่มีกระจิตกระใจเลยครั้งนี้เธอไม่ดูชื่อแล้วรีบรับขึ้นมา “เธอจะเอายังไงกันแน่!”

ได้ยินที่อีกฝ่ายพูดเสียงดังใส่คนทางนี้ก็ชะงักแล้วบอก “เวยเวยฉันเป็นจื่อเชียนเธอเป็นอะไรไปหรือเปล่า”

ได้ยินเสียงจื่อเชียน เป้ยฉ่ายเวยก็รู้แล้วว่าตัวเองเข้าใจผิดเข้าใจผิดว่าคนที่โทรมายังเป็นผู้ชายคนนั้นจากนั้นก็สูบอากาศ “ขอโทษนะจื่อเชียนฉันไม่รู้ว่าเป็นเธอ”

หลี่จื่อเชียนที่ถือโทรศัพท์อยู่นัยน์ตาก็ดูลึกลับขึ้นเวยเวยไม่รู้ว่าเป็นเขาหรือคิดว่าเขาเป็นคนอื่นกันแน่แล้วคนที่โทรก่อนหน้านี้เป็นใครถึงแม้จะสงสัยแต่เขาก็ฉลาดพอที่จะไม่ถามมันออกไป

กลับถามอย่างเป็นห่วง “เวยเวยมีคนมารบกวนเธอหรือไงวันนี้ฉันไปรับเธอตอนเลิกงานแต่พนักงานบอกว่าเธอลางาน”

“ไม่มีใครมารบกวนฉันก็แค่ก่อนหน้านี้มีคนประกันโทรมา คุณก็น่าจะรู้ว่าคนพวกนั้นมันน่ารำคาญ ฉันก็เลยคิดนึกว่าเขาโทรมาอีก”

เป้ยฉ่ายเวยกลัวหลี่จื่อเชียนคิดมั่วเลยอธิบายก่อน “วันนี้ที่ฉันไม่ไปทำงานเพราะฉันไม่ค่อยสบายขอโทษที่ทำให้เสียเที่ยว”

ได้ยินว่าเป้ยฉ่ายเวยไม่สบายหลี่จื่อเชียนก็ตื่นเต้นและไม่มีแรงติดเรื่องอื่น “เวยเวยเธอไม่สบายตรงไหน ไปโรงพยาบาลหรือยัง เดียวฉันไปหาเธอตอนนี้เลย”

“ไม่ต้อง” เป้ยฉ่ายเวยพบว่าตัวเองพูดเสียงแข็งไปจากนั้นก็พูดเบาลง “ไม่มีปัญหาอะไรมากเมื่อกี้กินยาแล้วตอนนี้เริ่มง่วงละอาจจะเพราะผลยาเริ่มมาละ”

เป้ยฉ่ายเวยรีบหาข้ออ้างเหมือนไม่อยากพูดเพิ่มหลี่จื่อเชียนจะฟังไม่ออกมาได้ยังไง

“ได้งั้นเวยเวยเธอไปพักผ่อนก่อนเลยถ้าพรุ่งนี้ยังไม่หายดีเดียวฉันจะไปจับคนเลยนะถ้าให้เพื่อนสนิทของเธอรู้ว่าฉันไม่ได้ทำตามหน้าที่แฟนดีเดียวก็คงจะมาเรียกร้องความยุติธรรมแน่เลย”

“อือขอบคุณนะจื่อเชียน” บอกไปว่าง่วงแล้วเธอก็ทำท่าหาวให้มันสมจริงหน่อยจากนั้นก็ขอโทษหลี่จื่อเชียนในใจ

หลังจากวางสายหลี่จื่อเชียนไม่ได้รีบวางโทรศัพท์ลงแต่กลับคิดโทรศัพท์สายนั้นเป็นประกันจริงหรอ เวยเวยไม่ใช่ผู้หญิงที่อารมณ์เสียง่าย

เป้ยฉ่ายเวยก็รู้สึกลำบากเธอกลัวอาหารในมือจะเย็นเลยต้องวางหลี่จาอเชียนไปก่อนแล้วเดินเข้าห้องผู้ป่วย

รุ่ยรุ่ยยังนอนอยู่ถึงแม้ตัวจะผอมแต่ใบหน้าก็อ้วนๆตุ้ยๆใบหน้าที่ยังดูเด็กอยู่ทำให้คนมองแล้วรู้สึกอยากไปจับแก้มเล่น

เป้ยฉ่ายเวยก้มหัวลงไปจูบหน้าผากเขา “รีบลุกขึ้นมากินข้าวได้แล้ว”

ดูจากขนตาที่ยังสั่นๆอยู่ก็รู้ว่าคนตัวเล็กนี้ยังไม่ได้นอนแต่ตั้งใจมาหลอกลวงเธอแต่ว่าขนตาที่ปลิ้วยาวของเด็กคนนี้ทำให้ผู้หญิงอิจฉาได้

คนที่นอนอยู่บนเตียงกลับไม่ได้อึดอัดเพราะมีคนรู้แต่กลับแดงให้ถึงที่สุดท้ายแล้วทำเป็นพึ่งตื่น “แม่กลับมาแล้วหรอ”

เมื่อกี้เหมือนแม่จูบเขาโคตรอายเลย