หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 41

บทที่41 ต้าเผิง?ต้าเผิน

ถ้าหากไม่เกิดเรื่องนั้นขึ้น ฉูเจ๋อหยางกับหนานฉิงอาจจะแต่งงานกันไปแล้วก็ได้

เสียงพูดที่เหลาะแหละพูดขึ้น “สาวสวยคนนี้ ดูเธอนั่งเหงาๆคนเดียว ไม่รู้ว่าคืนนี้ ฉันจะมีโอกาสอยู่เป็นเพื่อนมั้ย”

“ขอโทษที ฉันมีคนอยู่เป็นเพื่อนแล้ว” เป้ยฉ่ายเวยขมวดคิ้ว แล้วปฏิเสธอย่างมีมารยาท

“เป็นไปได้ไง ผู้ชายที่ไหนจะยอมให้ผู้หญิงสวยๆอยู่คนเดียว คุณผู้หญิงไม่ต้องอายหรอก” ชายคนนั้นแสดงออกให้เห็นรอยยิ้มที่คิดว่าหล่อ แล้วส่งไฟให้เป้ยฉ่ายเวยแบบไม่หยุด

ดวงตารูปสามเหลี่ยมคว่ำจมูกที่ยุบตัว และบวกกับขนจมูกที่ยื่นออกมานั้น

เป้ยฉ่ายเวยอดไม่ได้ที่จะดึงสายตา เขาเอาความกล้าหาญนี้มาจากไหน หรือว่าเหลียงจิ้งหรูเป็นคนให้เขาหรอ?

“ฉันมีแฟนแล้ว” ความหมายของคำนี้ก็คือใบใส่หัวไปได้แล้ว

แต่ชายคนนี้เหมือนจะฟังไม่รู้เรื่อง ยื่นมือไปจัดคอเสื้อตัวเอาแล้วแสดงออก ‘ความชั่วร้าย’ ทางสายตาออกมา และฟันใหญ่ในปากของเขาก็โผล่ออกมา

ฟันทองด้านหน้าอยู่ด้านล่างแสงเหมือนกำลังทักทายกันอยู่ เกือบทำให้ตาของเป้ยฉ่ายเวยบอด ถ้าตอนนั้นในปากเธอมีน้ำมันต้องพุ่งออกมาแน่ๆ

รสนิยมของชายคนนี้ช่างน่ากลัวจริงๆ

“คุณผู้หญิง เธอทำแบบนี้เพื่ออะไรเธอสวยขนาดนี้ ใจดีขนาดนี้ น่ารักขนาดนี้ เหมาะกับผู้ชายที่หล่อกว่า”

อย่างเช่นเขา ในนามเจ้าชายน้อยในไนท์ครับ ใช้นามนี้ลองกี่ครั้งก็ได้กี่ครั้ง เขาไม่เชื่อว่าตนเองจะจัดการกับสาวน้อยคนนี้ไม่ได้

คิดว่า คืนนี้จะได้ใช้ชีวิตร่วมกับหญิงสาวที่สวยแบบนี้ คนทั้งคนของเขาก็เหมือนเริ่มลอยแล้ว

เป้ยฉ่ายเวยไม่ใช้แค่ดึงสายตาแล้ว ตอนนี้ของเริ่มเบ้ปาก เขานี้คงถูกผีเข้าสิงคิดว่าตัวเองคือชายขาหมูจริงๆแล้วมั้ง?

“ฉันมีแฟนแล้ว เขาไปช่วยฉันเอาน้ำแล้วเดี๋ยวก็กลับมาแล้ว”

ผู้ชายเห็นเธอย้ำแล้วย้ำอีก ว่าตัวเองมีแฟนแล้ว แต่ตั้งนานแล้ว ก็ไม่เห็นผู้ชายแม้แต่คนเดียว คิดว่าเธอใช่กลยุทธ์แสร้งปล่อยเพื่อจับ

พูดออกมาอย่างมั่นใจในตัวเอง “คุณผู้หญิง ฉันรู้ว่าคุณอาย ไม่เป็นไร ฉันลืมแนะนำตัวเองไป ฉันคือรองผู้จัดการบริษัทภาพยนตร์ว่านอวี่ว่านต้าเผิง”

พูดไปยังกระพริบตาให้เป้ยฉ่ายเวย “ถ้าเธออยากเข้าวงการบันเทิง แล้วฉันช่วยเธอ ก็จะสามารถอยู่ได้แบบไม่ต้องเป็นห่วงอะไรเลย”

บริษัทภาพยนตร์ว่านอวี่? เป้ยฉ่ายเวยเหมือนเคยได้ยินเหมือนจะเป็นบริษัทที่มีชื่อเสียงมากในวงการบันเทิง แต่ดูจากผู้ชายตรงหน้าที่สมองไม่ค่อยเต็มเป็นรองผู้จัดการก็คงเป็นลูกหลานคนรวย

เป้ยฉ่ายเวยก้าวเท้าถอยหลังเพื่อรักษาระยะห่างแล้วพูด “ขอบคุณแต่ฉันไม่สนใจ”

อีกด้านนึงเธอ ก็หวังให้จื่อเชียนมาเร็วๆจื่อเชียนไปเอาน้ำแก้วเดียวไม่น่าไปนานขนาดนี้

ว่านต้าเผิงเห็นว่าเป้ยฉ่ายเวยปฏิเสธตนเองครั้งแล้วครั้งเล่า ความไม่มีความสุขเขียนอยู่บนหน้า คิดว่าเขาเจ้าของบริษัทภาพยนตร์ผู้หญิงตรงหน้ากลับไม่ให้หน้าเขาเลย และเขาก็จำไม่ได้ว่าเธอคือคุณหนูบ้านไหน

คิดว่าเธอก็คงเป็นผู้หญิงที่อยากบินขึ้นที่สูง ยังกล้าให้สีหน้าเขาดูอีก ตอนนั้นโกรธแล้วพูดขึ้นทันที “คุณผู้หญิง เธออย่าให้หน้าไม่เอาหน้านะ”

เป้ยฉ่ายเวยขมวดคิ้วแบบไม่มีความสุข ตอนนี้ในสมองโกรธจนเป็นไฟแล้ว เป้ยฉ่ายเวยไม่อยากมีเรื่องกับเขาเลยเลือกที่จะเดินจากไป

แต่ว่านต้าเผิงเหมือนว่าไม่คิดที่จะปล่อยเธอไป ยื่นมือออกมาข้างหน้าก็จะจับโดนหลังของเป้ยฉ่ายเวยแล้ว