หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 46

บทที่46 ความหึงหวง

เป้ยฉ่ายเวยใช้แรงกัดที่ริมฝีปากเพื่อไม่ให้เขาได้ยินน้ำเสียงที่ทุกข์ใจแล้วพูดออกมาแบบยิ้มๆ

“จื่อเชียน ฉันไม่ได้หลบหน้าใคร ฉันนอนแล้วจริงๆดึกขนาดนี้ ถ้านายขึ้นมาแล้วถูกคนขี้นินทาเห็นเข้าจะทำให้ชื่อเสียงของนายเสื่อมเสียได้”

“เวยเวย……” หลี่จื่อเชียนเรียกชื่อเธอแบบหนักแน่นขึ้น

เป้ยฉ่ายเวยกลั้นความรู้สึกของความปั่นป่วนภายในแล้วยิ้มออกมาเพื่อขัดคำพูดที่หลี่จื่อเชียนตะพูดต่อ “จื่อเชียนถ้าถ้านายเต็มใจพรุ่งนี้นายมาพาฉันไปโรงพยาบาลหน่อยฉันรู้สึกเจ็บขา”

“เวยเวยขาเธอเจ็บทำไมไม่พูดตั้งแต่แรก ฉันส่งเธอไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้เลย” หลี่จื่อเชียนได้ยินว่าเธอเจ็บขาก็ไม่ถามอะไรเรื่องนั้นต่อ

หลี่จื่อเชียนแบบนี้ก็ยิ่งทำให้เป้ยฉ่ายเวยรู้สึกทรมานกว่าเดิมหลี่จื่อเชียนทำไมนายโง่อย่างนี้ทำมทำไมต้องดีกับฉันขนาดนี้

เธอไม่สามารถตอบกลับความรู้สึกของเขาได้จริงๆ “ไม่เป็นไรแค่เรื่องนิดเดียวฉันง่วงมากแล้วพรุ่งนี้ค่อยว่ากัน”

หลี่จื่อเชียนได้ยินเสียงเป้ยฉ่ายเวยจามหยุดไปสักพักแล้วพูด “โอเคงั้นพรุ่งนี้ฉันมารับเธอ”

“อื้อได้” เป้ยฉ่ายเวยพูดเสร็จก็วางสายก็ยังอยู่ที่หน้าต่างมองดูร่างคนที่ยังไม่ไปไหน

สิบนาทียี่สิบนาทีครึ่งชั่วโมงผ่านไปหลี่จื่อเชียนก็ยังไม่ไปไหน

ในใจเป้ยฉ่ายเวยเริ่มกังวลขึ้นมาหลี่จื่อเชียนคงไม่รออยู่ที่ใต้ตึกทั้งคืนหรอกใช่ไหม

ยังดีขนาดที่เธอกังวลอยู่นั้นหลี่จื่อเชียนก็กลับเข้าไปในรถแล้วค่อยขับรถออกไปจากใต้ตึก

เป้ยฉ่ายเวยก็ถอนหายใจตามแบบยาวขมวดคิ้วไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่

——ติงตง

เสียงกริ่งดังขึ้นตัดจังหวะความคิดของเป้ยฉ่ายเวยสายตาที่สว่างมองไปทางประตูที่น่ากลัวเหมือนสิ่งที่อยู่นอกประตูไม่ใช้คนแต่เป็นผีที่เธอกลัวมาทั้งคืน

พูดให้ถูกที่สุดคือเรื่องที่เธอไม่อยากยอมรับมากกว่า

เสียงกริ่งกลับไปแล้วดังขึ้นมาอีกแสดงให้เห็นถึงคนที่อยู่ข้างนอกนั้นมีความอดทนสูงมากทำซ้ำไปครั้งแล้วครั้งเล่า

ถ้าหากไม่ใช่ว่ากลัวรบกวนเพื่อนบ้าน เป้ฉ่ายเวยอยากจะทำเป็นไม่ได้ยินเธอกัดริมฝีปากกันเองสุดท้ายก็ค่อยค่อยขยับไป

ขาของเธอตั้งแต่กลับมาถึงตอนนี้บวมขึ้นมากแล้วเธอไม่ได้เปิดไฟสังเกตดูเลยไม่รู้ว่าสภาพมันเป็นยังไง

รอจนเป้ยฉ่ายเวยขยับไปถึงหน้าประตูบนหัวก็เริ่มมีเหงื่ออะไรแล้วเธอถอนหายใจยาวยาวแล้วเปิดประตู

ร่างสูงใหญ่ของฉูเจ๋อหยางมาตรงเวลา

เห็นด้านในที่มืดมนคิ้วของฉูเจ๋อหยางค่อยๆขมวดขึ้นถ้าหากไม่ใช้เงาคนตรงหน้าดูคุ้นเคยเขาคงคิดว่าผู้หญิงคนนี้หนีไปแล้ว

คิดถึงความเคยชินของเป้ยฉ่ายเวยเขาเดินเข้ามาแบบไม่ได้รับอนุญาต

เป้ยฉ่ายเวยรู้สึกว่าตัวเองนั้นเหมือนสนมที่กำลังรอโชคร่างกายแข็งทื่อไปสักพักแล้วปิดประตู

ทำเหมือนไม่ใช่ปิดประตูการเมืองครั้งตนเองเข้าไปในคุก

“หลี่จื่อเชียนใส่ใจเธอมาก” ฉูเจ๋อหยางไม่ได้ใช้ประโยคคำถามแต่เป็นประโยคคำตอบที่แน่ใจ

“เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับนาย” เป้ยฉ่าย้วยจับที่มือตัวเองแล้วตอบแบบเย็นชา

ฉูเจ๋อหยาวกระพริบตาตรงหน้าทุกอย่างก็ยังเหมือนเดิมเอากระดาษออกมาจากกระเป๋าแล้ววางไว้บนโต๊ะ “เซ็นมัน”

เป้ยฉ่ายเวยขยับไปที่โซฟาอย่างช้าแล้วเปิดสัญญาออก

ไฟก็ได้เปิดใช้แสงเล็กน้อยของพระจันทร์หาที่เซ็นชื่อจนเจอเซ็นชื่อตัวเองอย่างเร็วเหมือนพวกนั้นไม่ใช่กระดาษแต่เป็นสัตว์ร้าย

“ไม่ดูเนื้อหาด้านในหน่อยเหรอ” ท่าทางของเป้ยฉ่ายเวยทำให้ฉูเจ๋อหยางที่ไม่ค่อยสบายใจอยู่แล้วยิ่งไม่สบายใจหนักกว่าเดิม