หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 45

บทที่45 ความมึนเมาไม่ได้อยู่ที่เหล้า

หลินโหย่วเหวยสีหน้าเปลี่ยนทันที เม้มปากตัดแล้วสินใจไม่ได้ สิ่งที่ฉูเจ๋อหยางพูดนั้นเหมือนคำพูดที่ของทนายที่เขาเชิญมาจากต่างประเทศพูดเลย คดีนี้บริษัทหลินซื่อไม่มีทางชนะได้

ทำได้มากสุดคือช่วยให้บริษัทหลินซื่อเสียหายน้อยที่สุด แต่แบบนี้เขาฉูเจ๋อหยางกับทนายพวกนั้นมีความแตกต่างอะไรกัน

“ดูแล้วปัญหาเล็กน้อยเรื่องนี้ทนายฉูก็ไม่มีวิธีจัดการเหมือนกัน”

“เป็นปัญหาเล็กก็ต้องมีวิธีจัดการอยู่แล้ว” ฉูเจ๋อหยางตอบแบบไม่ได้ตั้งใจอะไร สุนัขจิ้งจกแก่นี้จะใช้วิธีเค้นถาม

ในสายตาของหลินโหย่วเหวย มีความเซอร์ไพรส์แต่รอไปรอมาก็ไม่เห็นฉูเจ๋อหยางจะพูดวิธีการจัดการใดๆออกมา ก่อนหน้านี้เขาพูดคำแรงๆกับฉูเจ๋อหยางตอนนี้ก็ไม่กล้าที่จะดึงหน้าลงมาถาม

หนานเทียนหยางก็ดูความหมายบนหน้าของเพื่อนออกแล้วจึงเปิดปากพูด “อาเจ๋อ ถ้านายมีวิธีก็พูดออกมา ก็ถือว่าช่วยอาหลิน”

“ใช่ อาเจ๋อ อาหลินดูแลฉันดีมากเลยตอนเด็กๆนายก็พูดเถอะ” หนานฉิงได้ยินหนานเทียนหยางพูดว่าเรื่องนี้สำหรับฉูเจ๋อหยางนั้นเป็นเรื่องเล็ก เธอก็อยากให้ฉูเจ๋อหยางแสดงออกมาดีๆเลยช่วยพูดอีกแรง

เหอะๆ ช่วยเหลือเล็กน้อย หนานเทียนหยางยังมีหน้าพูดจริงๆ อยากใช้คำพูดเพียงสองสามคำไม่เสียค่าแรงอะไรก็ให้เขาจัดการเรื่องนี้ที่เกี่ยวข้องกับชีวิตของคนเป็นสิบของหลินโหย่วเหวย การคำนวณนี้ก็เป็นการคำนวณที่ดีเกินไปแล้วมั้ง

“ขอเพียงคุณหลินจัดการคนด้านล่างของตัวเองให้เรียบร้อยแล้ว จะยังมีใครไปยุ่งเรื่องวุ่นวายแบบนี้อีกล่ะ” อยากให้เขาช่วยนั้นได้แต่ต้องมีของตอบแทน แต่ไม่รู้ว่าหลินโหย่วเหวยจะยอมรับมันได้หรือไม่

เป็นอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด สีหน้าของหลินโหย่วเหวยเปลี่ยนเป็นแข็งทื่อ วิธีที่ฉูเจ๋อหยางพูดนั้นก็เป็นวิธี แต่เป็นวิธีที่จัดการยาก ข้อที่หนึ่งคือให้เสียเงินจำนวนมาก วิธีของฉูเจ๋อหยางทำให้เขาหนังลอกไปฉันหนึ่ง

แต่ก็สามารถรักษาคำนินทาและหน้าตาของบริษัทหลินซื่อไว้ได้

ถ้าหากเทียบกันแล้วเงินพวกนั้นไม่ถือว่าอะไร แต่เงินจำนวนมากมายขนาดนั้นหลินโหย่วเหวยก็รู้สึกเจ็บปวดใจ บนใบหน้าก็แสดงสีหน้าออกมาแบบขอบคุณพร้อมพูดขึ้น “ทนายฉูเป็นทนายที่ไม่เคยแพ้ในการสู้ในเมืองจิ่นอันจริงๆนับถือนับถือ”

ฉูเจ๋อหยางขยับที่มุมปากเพื่อแสดงให้เห็นว่าตอบกลับ ในสายตาเย็นชานั้นไม่มีความรู้สึกอะไรเลย

คนอื่นๆเห็นหลินโหย่วเหวยเริ่มเปลี่ยนเป็นเกรงใจสิ่งที่หนานเทียนหยางฝากให้ทำนั้นก็ไม่มีคนพูดออกมา

ต่อจากนั้นก็เป็นเพียงการดื่มเหล้าสังสรรค์กันพูดคำชื่นชมกัน

หนานเทียนหยางเห็นสายตาของฉูเจ๋อหยางเริ่มมีการพิจารณาบางอย่าง

ตรงนี้มีเพียงหนานฉิงที่มีความสุขที่สุด ดูแล้วพ่อกับพวกอาอาพวกนี้รู้สึกพอใจในตัวอาเจ๋อ เธอก็ว่าแล้วว่าตนเองนั้นสายตาดีอาเจ๋อเป็นผู้ชายที่เพอร์เฟค

งานเลี้ยงจบลงหนานฉิงดึงมือฉูเจ๋อหยางเพื่อไปส่งหนานเทียนหยางหน้าประตูที่โล่งๆเหลือเพียงพวกเขาสองคน

“อาเจ๋อฉันเออฉันพวกเราไปไหนต่อ” เพื่อคืนนี้หนานฉิงดื่มเหล้าไปเยอะมาก ตอนนี้เธอหน้าแดงมากเหมือนดังดอกซากุระสายตานั้นมีเสน่ห์น้ำเสียงที่พูดออกมาก็อ่อนโยน

ฉูเจ๋อหยางใช้น้ำเสียงที่เย็นชาพูดออกมา “ผมส่งคุณกลับบ้าน”

หนานฉิงขมวดคิ้วยืมริทของเหล้าพิงเข้าอ้อมกอดของฉูเจ๋อหยางถอนหายใจกับคำพูดเมื่อกี้ของเขา “อาเจ๋อฉันไม่ไม่อยากกลับบ้านอยากอยากอยู่กับนาย”

เธอพูดชัดเจนขนาดนี้อาเจ๋อน่าจะเข้าใจแล้วมั้ง

ฉูเจ๋อหยางมองดูผู้หญิงที่อายในอ้อมกอดเขาแล้วพยุงเธอไว้แบบไม่มีอะไรในใจแล้วพูดแบบใจเย็นๆว่า”หนานฉิงเธอเมาแล้ว

“……”หนานฉิวโกรธอยู่ในใจ เธอไม่ได้เมาและมีสติมากไม่ว่าจะยังไงคืนนี้เธอต้องทำให้อาเจ๋ออยู่กับเธอให้ได้

“อาเจ๋อ งั้น งั้นดีนายส่งฉันกลับบ้าน”

กลับไปก็ไม่ได้แสดงว่าอาเจ๋อจะอยู่กับเธอไม่ได้ วันนี้พ่อน่าจะไม่กลับไปแม่ก็กลับบ้านแม่คืนนี้มีเพียงเธอสองคน