หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 462

บทที่462 ไม่ต้องกลัวผมอยู่นี่

เป้ยฉ่ายเวยหูดับราวกับว่าไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น แขนขากวัดแกว่ง เสียงกรีดร้องคมชัด เต็มไปด้วยความหวาดผวา

ราวกับว่าทำอย่างที่ว่ามาทั้งหมดแล้วจะทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยมากขึ้น

ขาหนึ่งเตะไปที่ชายร่างสูงคนนั้น เฮียเกานั่นก็หน้าดำไป “คนสวย ในเมื่อพูดดีดีด้วยแล้วไม่ยอมฟัง งั้นอย่าหาว่าพวกเราไม่เกรงใจแล้วกันนะ!”

และแล้ว ขณะที่หลายคนยังไม่ทันได้กะพริบตา ชายสองคนด้านหน้าก็ก้าวไปดึงแขนเธอเอาไว้

เฮียเกาอมยิ้ม เขาเอื้อมมือออกไป ก่อนจะฉีกเสื้อผ้าเธอออกเป็นชิ้นๆ

“อ้า...ปล่อยฉันนะ…” เป้ยฉ่ายเวยตกใจ เธอยิ่งต่อสู้ดิ้นรนรุนแรงยิ่งกว่าเดิมอีก

ไม่รู้เอาพละกำลังมาจากไหน ทันใดนั้นเธอก็มีแรงผละตัวออกจากชายร่างใหญ่ทั้งสอง จากนั้นก็เตะไปอย่างบ้าคลั่ง

ชายฟันเหลืองแบกเครื่องจักรเดินเข้ามา เมื่อเห็นฉากนั้น เขาก็ขมวดคิ้วขึ้นในทันใด “ทำไมยังไม่เสร็จอีก พวกมึงผู้ชายตั้งหลายคนจัดการผู้หญิงคนเดียวยังทำไม่ได้อีก ไร้น้ำยาชิบหาย!”

“รีบๆเข้าหน่อย ทางฝั่งนั้นเร่งมาแล้ว” ฟันเหลืองขมวดคิ้วพร้อมเปิดเครื่องจักร

“วางใจเถอะ!” เฮียเกาพยักหน้าไปทางเป้ยฉ่ายเวย “คนสวย สู้ไปก็ไร้ประโยชน์ วันนี้เฮียจะให้คนสวยได้ลิ้มลองฝีมือของเฮีย”

พูดจบ เขาก็พุ่งเข้าหาเป้ยฉ่ายเวย

น้ำตาเป้ยฉ่ายเวยไหลทะลักออกมา

สัมผัสอันน่าขยะแขยงโดนไปที่ผิวหนัง เหมือนกับงูซึ่งคลานออกจากถ้ำซึ่งเย็นและชื้น ตามมาด้วยกลิ่นเหม็นโฉ่วจนแทบทำให้หายใจไม่ออก ทำเอาคนช็อคไป

สายตาของเธอว่างเปล่า ณ ตอนนี้สมองเธอมีแต่ความว่างเปล่า

เสื้อผ้าบนตัวหล่นลงมาชิ้นหนึ่ง ไม่นานนักก็เหลือแค่เพียงเสื้อกล้ามบางๆ ขนอ่อนที่แขนลุกตั้งชัน

ใจเป้ยฉ่ายเวยรู้สึกสิ้นหวัง

เมื่อเฮียเกายื่นมือออกไปจับหน้าอกของเธอ เสียงเอะอะโวยวายก็ดังขึ้นมา

“มึงเป็นใคร” เจ้าฟันเหลืองตะโกนเสียงดังลั่น

ฉูเจ๋อหยางเต็มไปด้วยพลังของการฆ่า เขาก้าวไปอย่างดุเดือดเตรียมที่จะเตะเฮียเกา คนอื่นๆพากันมองไปอย่างระแวดระวัง

เกือบจะในทันใด พวกเขาก็เข้ามาล้อมรอบฉูเจ๋อหยางเอาไว้ตามที่ฝึกฝนกันมา

ฟันเหลืองหรี่ตาเล็กลง ฉูเจ๋อหยางครู่เดียวก็แสดงให้เห็นถึงพละกำลังอันแข็งแกร่ง

ครู่หนึ่ง “ขอถามหน่อยว่าท่านนี้โผล่มาทางไหน แล้วนี่คิดจะทำอะไร”

สายตาฉูเจ๋อหยางเห็นเป้ยฉ่ายเวยยืนตาลอยแน่นิ่งเหมือนกับท่อนไม้ ใจเขาเจ็บแปลบ

เขาไม่สนใจสิ่งที่เจ้าฟันเหลืองพูด และพุ่งตรงไปยังเป้ยฉ่ายเวย

ฟันเหลืองเหลืองส่งสายตา คนทั้งคู่ก็รีบมายืนอยู่ข้างกันตรงหน้าเขา

“ไสหัวไป!” คำสองคำนั้นเหมือนถูกบีบเคล้นออกมาจากซอกฟัน เป็นการประกาศให้ทราบว่าความอดทนของเขากำลังจะหมดลง

“โทษนะน้องชาย มึงกับแม่สาวนี่เกี่ยวข้องเป็นอะไรกัน มึงต้องยอมรับความจริงข้อหนึ่งก่อนนะว่ามึงมีแค่ตัวคนเดียว แต่ว่าพวกกูนี่…” ฟันเหลืองกล่าวอย่างได้ใจพร้อมเดินเข้าไป เขาวางฝ่ามือลงบนไหล่ของฉูเจ๋อหยางพร้อมตบเบาๆ

ฉูเจ๋อหยางขยับแขน ก่อนที่ใครจะเห็นการเคลื่อนไหวของเขาอย่างชัดเจน ฟันเหลืองก็ลงไปกองอยู่ที่พื้นเรียบร้อยแล้ว

ฟันเหลืองแยกเขี้ยวยิ้มกว้าง “สุดยอด พวกมึงยังมัวยืนทำอะไรกันอยู่ มาช่วยกู...สิ มีอะไรค่อยๆพูด ค่อยๆว่ากัน..”

ปากกระบอกสีดำพุ่งตรงไปยังหัวของฟันเหลือง ดวงตาคู่นั้นของฉูเจ๋อหยางเย็นราวน้ำแข็ง เหมือนกับดาบมรณะ ให้คนได้ยินสารและกลิ่นอายของความตาย

ขณะนี้ ที่ด้านนอกลานจอดรถที่ถูกทิ้งร้าง มีเสียงคำรามของเครื่องยนต์กำลังเคลื่อนเข้ามา

“พี่ใหญ่!” หลายคนลงมาจากรถ ปาดเหงื่อบนหน้าผากของเขาก่อนจะเดินไปหาฉูเจ๋อหยาง

ฝีมือการขับรถของพี่ใหญ่ยิ่งนานวันยิ่งร้ายกาจขึ้นเรื่อยๆ

ทิ้งท้ายพวกเขาซะลิบลับเลย

เมื่อฟันเหลืองเห็นเช่นนี้ มันรู้ตัวว่ามันซวยแล้ว แกว่งเท้าหาเสี้ยนแท้ๆ