หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 463

บทที่463 อุ้มใครอยู่

ฉูเจ๋อหยางคนนี้ ชื่อเสียงไม่ได้หยุดอยู่แค่โลกของทนายความเท่านั้น ก่อนหน้านี้เนื่องด้วยความสัมพันธ์ที่ออกมากับหนานฉิง เลยทำให้เขาเป็นที่รู้จักในหมู่สังคมชนชั้นสูง เสี่ยวหย่าเองก็เคยเห็นเขาในงานเลี้ยงไหนสักงานหนึ่ง

ก่อนนี้แค่อยากรู้ว่าใครกันมากันเป็นขบวนซะใหญ่โต ไม่คาดคิดเลยว่าจะเป็นฉูเจ๋อหยาง

แต่วินาทีต่อมา สายตาเธอก็ถูกดึงดูดไปที่คนที่ฉูเจ๋อหยางอุ้มเข้ามา

ผู้หญิงสามเสื้อเบลเซอร์สีดำนั่น แม้ว่าเธอจะไม่ได้เห็นหน้าของหล่อนอย่างชัดเจน แต่ว่าเธอช่างรู้สึกว่าหล่อนดูคุ้นตาอย่างบอกไม่ถูก

“เธอมองอะไร” หลี่จื่อเชียนเห็นว่าเธอใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว จึงได้มองตาสายตาเธอไป

นั่นมัน...ฉูเจ๋อหยาง

คนที่เขาอุ้มอยู่นั่นคือ---

สีหน้าหลี่จื่อเชียนเปลี่ยนไปในทันที เขาพุ่งตัวไปข้างหน้าหลายก้าว

“พี่จื่อเชียน!” เสี่ยวหย่าตกใจกับการกระทำของเขา จึงดึงแขนของเขาเอาไว้โดยไม่ทันรู้ตัว

หลี่จื่อเชียนสะบัดแขนออกในทันที โดยไม่สนใจว่าเกือบจะทำคนล้มลงไปบนพื้น เขาเดินตรงไปทิศทางที่ฉูเจ๋อหยางเดินไป

เสี่ยวหยาโซเซก่อนจะตั้งหลักได้ เธอหันไปมอง ที่หางตาเธอเห็นฉูเจ๋อหยางอุ้มผู้หญิงคนหนึ่งไว้ในอ้อมแขนอย่างทะนุถนอม จากมุมที่เธอมองทำให้สามารถเห็นใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นได้เล็กน้อย

เธอเบิกตาโตในทันใด

เป้ยฉ่ายเวยรึ

หล่อนมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง น่าจะกำลัง…

เสี่ยวหย่าเริ่มจะแขนขาอ่อน เหงื่อเย็นผุดขึ้นเต็มหน้าผาก

เป็นไปไม่ได้ ต้องไม่ใช้เป้ยฉ่ายเวยแน่ ตอนนี้หล่อนน่าจะอยู่ในอีกที่หนึ่ง เห็นชัดๆว่าน่าจะหายตัวไปได้แล้ว

ก็รู้ๆอยู่ว่าเป็นผู้หญิงที่ไม่มีเงินไม่มีอำนาจ จะไปรู้จักฉูเจ๋อหยางได้ยังไงล่ะ

ตาฝาดไปแน่ๆ!

เธอคิดมากไปแน่ๆ

เสี่ยวหย่ามองไปอย่างตื่นตระหนก เธอสวดภาวนาไม่ให้เป็นอย่างที่ใจเธอคิด

แต่ดูเหมือนว่าเธอจะต้องผิดหวังเสียแล้ว

สีหน้าหลี่จื่อเชียนถอดสี เขาเดินกึ่งวิ่งไปยังเบื้องหน้าฉูเจ๋อหยาง มาพร้อมกลิ่นอายที่ไม่ค่อยดีนัก

คนรอบตัวฉูเจ๋อหยางขยับตัวพร้อมกัน ขวางไว้ตรงหน้าเขา ไม่ให้เข้าใกล้ประชิดตัวได้

หลี่จื่อเชียนบีบคางเอาไว้ พยายามอดกลั้นความโกรธที่มีอยู่ ดวงตาเขาจับจ้องไปที่หญิงสาวชุดสูทสีดำซึ่งเขาเองก็มองไม่เห็นใบหน้าของเธอ เขาได้แต่ถามเสียงแข็ง “ฉูเจ๋อหยาง คุณอุ้มใครอยู่”

ฉูเจ๋อหยางนัยน์ตาเป็นประกาย เหมือนน้ำหมึกอันดุเดือด แผ่ซ่านไปด้วยความยียวน “ไม่ใช่เรื่องของคุณ”

“คุณ...เวยเวยเป็นยังไงบ้าง ผมถามว่าเวยเวยเป็นยังไงบ้าง” หลี่จื่อเชียนก้าวไปข้างหน้า วินาทีต่อมาก็ถูกคนสกัดกั้นไว้

คนอื่นอาจจะดูไม่ออก แต่ว่าเขาจะไม่รู้ได้ยังไง คนตรงหน้าไม่มีอะไรผิดเพี้ยนไปจากเธอเลยแม้แต่น้อย เขาต้องดูออกอย่างแน่นอน

นี่คือเป้ยฉ่ายเวย

หลี่จื่อเชียนใจคอไม่ดี เรื่องที่เขาไม่รู้ยิ่งทำให้เขารู้สึกตื่นตระหนก ยิ่งทำให้ใจเสีย

“พี่จื่อเชียน พี่เป็นยังไงบ้าง พี่รู้จักทนายฉูด้วยหรอ” เสี่ยวหย่าหน้าซีด เธอเดินไปดึงแขนหลี่จื่อเชียนเอาไว้

แต่สายตาเธอก็ยังเหลือบมองไปยังร่างของเป้ยฉ่ายเวย

ต้องไม่ใช่แน่! ต้องไม่ใช่แน่!

หลี่จื่อเชียนไม่ได้ตอบว่าอะไร เขายังดึงดันจ้องไปที่ฉูเจ๋อหยาง หวังว่าเขาจะได้รับคำตอบ

สายตาของฉูเจ๋อหยางเบนไปที่เสี่ยวหย่า นั่นทำให้เธอถึงกับตัวสั่นโดยไม่รู้ตัว

“ฉูเจ๋อหยาง บอกผมมา เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับเวยเวยกันแน่ คุณเป็นคนทำใช่มั๊ย” ทั้งสองตาของหลี่จื่อเชียนแดงก่ำ

ฉูเจ๋อหยางหันไปมองเขาด้วยสายตาดูถูกก่อนจะหันเดินไปทางลิฟต์ ก่อนนั้นก็ทิ้งคำพูดไว้ให้เขาหนึ่งประโยค “คุณหลี่ คุณหมดโอกาสแล้ว!”

“ฉูเจ๋อหยาง!” หลี่จื่อเชียนเงยหน้ามอง พร้อมกับจะก้าวไปข้างหน้า