หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 465

บทที่465 ฝีมือใคร

หลี่จื่อเชียนรู้สึกใจไม่ดี รู้สึกเหมือนว่าคนตรงหน้าเป็นหมาป่าเจ้าเล่ห์กำลังกระดิกหางระริก ล่อเพื่อให้คนตกหลุมพรางของเขาโดยไม่ตั้งใจ

หลี่จื่อเชียนหรี่ตาลง “เกี่ยวกับเป้ยฉ่ายเวยรึ”

“แน่นอน!” ฉูเจ๋อหยางพยักหน้า

หัวสมองหลี่จื่อเชียนหมุนติ้ว ราวกับจะหายใจไม่ทั่วท้อง เมื่อคิดถึงบางอย่าง

สายตาเขาเปลี่ยนเป็นประหลาดใจมองไปยังฉูเจ๋อหยาง

ดูเหมือนไม่อยากจะเชื่อ แต่โดยมากแล้วก็อยากจะถามเสียมากกว่า

ฉูเจ๋อหยางยิ้ม พูดด้วยเสียงเกทับ “ผมเดาไว้ไม่ผิด คนที่ผมอุ้มไว้วันนั้นความจริงก็คือเป้ยฉ่ายเวย แต่คุณไม่อยากรู้หรอว่าทำไมผมถึงได้พาเธอมาที่โรงพยาบาล ไม่อยากรู้หรอว่าเธอต้องเจออะไรกับอะไรมาบ้าง ไม่อยากรู้เรอะว่าใครเป็นคนทำ”

หลี่จื่อเชียนหน้าซีดขาว ทุกคำถามเหมือนกับทุ่มกับภูเขาใส่เขาทั้งลูก เขายืนนิ่งเป็นบื้อใบ้

จู่ๆ เขาก็ไม่คิดอยากจะได้ยินคำตอบของคำถามที่เขาว่ามา

เขากลืนน้ำลาย หลี่จื่อเชียนหลบสายตา หลับตาลง ปล่อยให้ความคิดต่างๆพรั่งพรูเข้ามา

“ฉูเจ๋อหยาง เรื่องพวกนี้ผมรู้หมดแล้ว ผมไม่ต้องการให้คุณมาย้ำอีกรอบ สำหรับว่าใครอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ ผมจะทำการตรวจสอบด้วยตัวเอง ไม่ต้องพยายามเข้ามาแทรกแซง!” หลี่จื่อเชียนบีบนิ้วแน่น กล้ามเนื้อที่ปลายแขนกระตุก

ฉูเจ๋อหยางมองเขาอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดก็หัวเราะขึ้นมาเบาๆ ในขณะที่บรรยากาศนิ่งเงียบอยู่นั้น เขาก็ประชดประชันขึ้นมา

“คุณมันก็แค่ไอ้ขี้ขลาดไม่กล้ายอมรับความจริง เธอตามคุณมาโรงพยาบาลแต่หลังจากนั้นก็เกิดเรื่องกับเธอ และรถคันนั้นถ้าผมจำไม่ผิด ก็เป็นของคุณใช่มั๊ยล่ะ บนโลกนี้มีแค่ไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้เรื่องของคุณ แต่ว่าช่างบังเอิญ ที่คนเหล่านั้นกลับรู้ว่า ณ ตอนนั้นเป้ยฉ่ายเวยกำลังขับรถของคุณออกไป…” ฉูเจ๋อหยางพูดชี้เป้า

“พอได้แล้ว! ผมบอกแล้วไงว่าเรื่องนี้ผมจะตรวจสอบเอง ไม่ต้องรบกวนทนายฉูมาช่วยหรอก อีกอย่าง กุเรื่องพูดจาใส่ร้ายป้ายสีก็เป็นเรื่องผิดกฎหมาย ผมเชื่อว่าทนายฉูเองก็คงจะไม่ทำอะไรฝ่าฝืนกฎหมายหรอกใช่มั๊ย” หลี่จื่อเชียนกัดฟัน เขาเงยหน้าขึ้นมอง พร้อมตะคอกเสียงดัง

เพื่อทำให้ตัวเองมีความมั่นใจยิ่งขึ้น ทั้งที่ใจจริงก็ละอายใจ ไม่อาจทำเป็นไม่รู้ได้

แต่ว่าฉูเจ๋อหยางรู้อยู่แก่ใจ เขาต้องสงสัยบ้างอยู่แล้วล่ะ

ฉูเจ๋อหยางกล่าว “คุณกลัวว่าถ้าเป้ยฉ่ายเวยรู้เรื่องแล้วจะไม่ใยดีคุณอีก น่าเสียดายนะ ที่ดูเหมือนเธอคงพอเดาเรื่องได้อยู่แล้ว”

“ผมไม่เชื่อ! เวยเวยไม่ใช่คนแบบนั้น ไม่อย่างนั้นเธอจะถูกหนานฉิงทำร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่าได้ยังไง เธอไม่มีวันยังสนใจคุณอยู่แน่นอน” หลี่จื่อเชียนลูบหน้าตัวเอง พยายามทำให้ตัวเองสงบจิตสงบใจลง “ยิ่งไปกว่านั้น ทุกอย่างตอนนี้ก็ล้วนแต่เป็นคำพูดของคุณ ไม่มีหลักฐานอะไรทั้งนั้น แม่ผมป่วยอยู่ พ่อผมก็ไม่มีกะจิตกะใจไปสนใจเรื่องพวกนี้ ผมเชื่อว่าพวกท่านเป็นพลเมืองที่ปฏิบัติตามกฎหมาย ไม่มีทางทำเรื่องเช่นนี้แน่นอน”

“หลักฐานเรอะ ทนายจะพูดอะไรก็ต้องอ้างอิงจากหลักฐานอยู่แล้ว คุณอยากดูมั๊ยล่ะ” ฉูเจ๋อหยางยิ้มมุมปาก รู้สึกใจชื้นขึ้นมา

หลี่เจื่อเชียนใจเต้นรัว เขาหรี่ตาลง “ผมบอกแล้ว ฉูเจ๋อหยางผมจะตรวจสอบเรื่องนี้ด้วยตัวเอง ผมจะไม่วันเชื่อฝั่งคุณอยู่ฝ่ายเดียว!”

ฉูเจ๋อหยางไม่พูดอะไร เขายืดตัวสูงขึ้น ทำให้รู้สึกว่าช่างน่าเสียดาย

หลี่จื่อเชียนเกรี้ยวกราด เขาชูคอชันขึ้น “คุณคอยดูเถอะ ผมจะตรวจสอบเรื่องนี้ให้กระจ่างต่อหน้าเวยเวย บอกเธอด้วยว่ามันไม่ใช่อย่างที่คุณพูด!”

และแล้ว เขาก็ไม่รอให้คนตอบอะไร พูดจบก็ทะยานหายไปอย่างรวดเร็ว

ฉูเจ๋อหยางหุบยิ้ม

กลัวจนหัวหดเลยรึ

เหอะ!

“ตาจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ คุณนี่มันร้ายจริงๆ พูดสองสามคำก็ทำให้ศัตรูยืนไม่ติดได้!” เจี่ยงเสี่ยวเล่อตาค้างยืนอึ้ง