หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 466

บทที่466 โจรร้องจับโจร

ความโกรธของคุณพ่อหลี่ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อหลี่จื่อเชียนแต่อย่างใด

สายตาหลี่จื่อเชียนแอบเหลียวไปยังเสี่ยวหย่าเล็กน้อย ไปตามสิ่งที่คุณพ่อหลี่พูด “ถ้าหากว่าพ่อไม่สนใจล่ะก็ ผมก็จะพูดออกมาอย่างไม่เกรงใจแล้วเหมือนกัน”

คุณพ่อหลี่ขมวดคิ้ว สายใจจ้องเขม็งไปยังเขา ใจนี่แทบจะระเบิด

ความบาดหมางในครอบครัวไม่ควรเผยให้คนอื่นเห็น ถึงเขาจะพอใจต่อเสี่ยวหย่ามาก แต่ว่ายังไงเสียหล่อนก็ยังไม่ได้แต่งงานเข้าบ้านมา

เมื่อคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็รู้สึกว่าตัวเองหุนหันพลันแล่นเกินไปหน่อย

คุณพ่อหลี่หันมองไปยังเสี่ยวหย่าครู่หนึ่ง

เสี่ยวหย่านิ่งไป ไม่รอให้คุณลุงต้องออกปาก เธอก็ยืนขึ้นพร้อมพูดว่า “คุณอาหลี่หนูมีธุระต้องไปทำคุยกันไปก่อนนะคะ ไว้หนูจะซื้ออะไรมาให้ทาน”

เธอล่าถอยไปอย่างรู้กาลเทศะ แม้ว่าก่อนหน้านี้จะมีนิสัยเด็กๆอยู่ แต่จริงๆแล้วเธอก็ยังเด็กอยู่ไม่ใช่เรอะ

คุณพ่อหลี่เห็นอย่างนั้นก็รู้สึกพอใจ

เสี่ยวหย่าเดินออกไป สีหน้าคุณพ่อหลี่ก็เคร่งขรึมขึ้นอีกครั้ง

เขาหันไปมองหลี่จื่อเชียน “ว่ามา มันเรื่องอะไรกันแน่”

“เวยเวยถูกคนลักพาตัวไป พ่อกับแม่รู้เรื่องนี้รึเปล่า” หลี่จื่อเชียนลังเล แต่ในที่สุดก็โพล่งออกมาตรงๆ

คุณพ่อหลี่เลิกคิ้ว “แฟนแกเกิดเรื่องก็จะมาโทษพ่อกับแม่รึ หลี่จื่อเชียน พ่อยังเป็นพ่อแกอยู่รึเปล่า”

“ใช่แน่นอน” หลี่จื่อเชียนพูดอย่างจริงจัง เมื่อนึกถึงเรื่องบนหน้าหนังสือพิมพ์ สีหน้าก็ค่อยๆเปลี่ยนไป ก่อนจะพูดอธิบายต่อว่า “แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนี้พ่อจะยังนับผมเป็นลูกพ่ออยู่รึเปล่า”

คำพูดของหลี่จื่อเชียนประโยคนี้ทำให้คุณพ่อหลี่ถึงกับตบโต๊ะ “หลี่จื่อเชียน!”

หลี่จื่อเชียนหลับตาลง “พ่อครับ ผมแค่อยากจะรู้คำตอบที่ผมถาม”

“คำตอบที่ถามน่ะรึ แกคิดว่าฉันเป็นเด็กประถมกำลังทำการบ้านเลขหรือยังไง จะมีคำตอบอะไรอีก” คุณพ่อหลี่ยิ้มด้วยความโมโห “แล้วแกว่า ถ้าเรื่องพวกนี้พ่อเป็นคนทำแล้วแกคิดจะทำยังไงล่ะ คิดจะลากพ่อไปยอมรับผิดต่อหน้าเป้ยฉ่ายเวยแล้วให้ขอโทษหล่อนอย่างนั้นรึ หรือว่าจะส่งตัวพ่อไปสถานีตำรวจ”

คุณพ่อหลี่พูดไปด้วยความโกรธ แต่เมื่อคำพูดเหล่านั้นเข้าถึงหูหลี่จื่อเชียน มันกลับกลายเป็นเหมือนกับการยอมรับ

หลี่จื่อเชียนเงยหน้าขึ้น เขาเจ็บปวดไปถึงจิตวิญญาณ

แน่นอนว่าเขาไม่สามารถเอาตัวพ่อไปสถานีตำรวจได้ และก็ไม่สามารถจะลากตัวพ่อให้ไปขอโทษต่อหน้าเป้ยฉ่ายเวยได้

แต่เมื่อเรื่องเป็นแบบนี้ มันยิ่งทำให้เขาสับสน

คุณแม่หลี่เห็นเช่นนั้น เธอก็ขมวดคิ้วดึงคุณพ่อหลี่ไว้ให้พูดน้อยลงหน่อย พร้อมกันนั้นก็หันไปมองหลี่จื่อเชียน “จื่อเชียนเอ๋ย พ่อพูดไปเพราะว่าโมโห มันไม่ใช่เรื่องจริง เกิดเรื่องกับเป้ยฉ่ายเวยใช่มั๊ย เรื่องนี้พวกเราไม่รู้ไม่เห็นด้วย ไม่มีทางที่พ่อของลูกจะทำเรื่องเช่นนั้น”

หลี่จื่อเชียนเงยหน้าขึ้นมองคุณแม่หลี่

คุณแม่หลี่จิตใจร้อนรุ่ม “หลายวันนี้พ่อของลูกก็อยู่เฝ้าแม่ที่โรงพยาบาลอยู่ตลอด ลูกเองก็รู้ ขนาดที่บริษัทยังไม่ค่อยได้ไปเลย พ่อจะไปทำเรื่องเหล่านี้ได้ยังไง จื่อเชียนเอ๋ย ลูกอย่าปล่อยให้คนอื่นมาครอบงำความคิดของลูกได้ ใช่แล้ว คุณเป้ยตอนนี้เป็นยังไงบ้างล่ะ”

หลี่จื่อเชียนไม่พูดอะไร เขาก้มหน้า ราวกับคิดว่าสิ่งที่คุณแม่หลี่พูดนั้นก็เป็นความจริง

คุณแม่หลี่กรอกตาก่อนจะเอนหลังไป สีหน้าอ่อนระโหยโรยแรง “ลูกเป็นลูกชายคนเดียวของพ่อกับแม่ ใช่ เราไม่ชอบแม่เป้ยฉ่ายเวยนั่น แต่ว่าก็เพราะว่าเราหวังดีกับลูก เป้ยฉ่ายเวยนั่นมีอะไรคู่ควรกับลูกบ้าง สู้ลูกมองหาคนอื่นที่คู่ควรกันดีกว่า แม่เป็นแม่ สุดท้ายแล้วก็ต้องตายจากไป แต่ว่าลูกดูผู้หญิงคนนี้สิ ไม่เพียงแต่มีลูกติด หลายครั้งที่เจอแม่กับพ่อของลูก เธอก็ไม่รู้จักอ่อนน้อม สะใภ้แบบนี้ใช้ได้ที่ไหน”

น้ำเสียงหลี่จื่อเชียนไม่สู้ดี “แม่ เวยเวยไม่ใช่คนแบบนั้น แล้วเรื่องรุ่ยรุ่ยก็เป็นเรื่องไม่ได้ตั้งใจ”

“สมัยนี้มีเรื่องแบบนี้ที่ไหนกัน แกรีบวิ่งหน้าตั้งมาหาพ่อแก มาถามเอากับคนแก่สองคนนี่ ถ้าอย่างนั้นแม่ถามแกหน่อย ตอนนี้เป้ยฉ่ายเวยเป็นยังไงบ้าง เป็นอะไรมากรึเปล่า ถ้าแกเชื่อเรื่องที่หล่อนแต่งขึ้นมา แล้วแกไม่เชื่อพ่อแม่อย่างนั้นหรือ หลี่จื่อเชียน อายุแกก็ไม่น้อยแล้วนะ โจรชี้ให้ไปจับโจร คำพวกนี้ แกก็น่าจะรู้ว่ามันหมายถึงอะไร” คุณแม่หลี่เน้นเสียง

ช่วงนี้ป่วยอยู่ด้วย หลี่จื่อเชียนย่อมจะเชื่อฟังเธอ เธอเชื่อว่าลูกชายตัวเองกตัญญู ดังนั้นเมื่อพูดเรื่องพวกนี้ เธอจึงอดไม่ได้ที่จะเสียงเข้มขึ้น

เธอรู้สึกว่าถ้าหลี่จื่อเชียนฟังเข้าหูบ้างก็น่าจะดี ที่ไหนได้เขากลับยิ้มแหยๆ

คุณแม่หลี่ใจเต้นรัว พอเธอเห็นลูกมองมา เธอก็ยิ่งรู้สึกไม่ค่อยแน่ใจ

หลี่จื่อเชียนพูดด้วยเสียงเหวี่ยงๆ “แม่ เวยเวยไม่ได้โกหก เธอยิ่งไม่ได้กุเรื่องพวกนี้ขึ้นมาเพื่อที่จะให้ร้ายพ่อกับแม่ เรื่องนี้ผมจะเช็คให้แน่ชัดอีกที ถ้าหากว่าเป็นพ่อกับแม่ทำเรื่องนี้ ผมคงต้องรับผิดชอบเอง แต่ว่าขอให้พ่อกับแม่จำไว้ด้วย ว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้าย!”

คุณแม่หลี่จ้องเขาตาเขม็ง “หลี่จื่อเชียน แกจะให้แม่โมโหจนตายเลยหรือไง แม่ก็บอกแกแล้วไง ว่าแม่กับพ่อไม่ได้ทำ!”

“แม่ แม่อาจจะรับรองได้ว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับแม่ แต่แม่จะไปรับรองแทนคนอื่นได้ยังไง” หลี่จื่อเชียนพูดพลางหันไปทางคุณพ่อหลี่อย่างมีนัยยะ

คุณพ่อหลี่กำลังควันออกหูจ้องเขาตาโต น้ำเสียงเย็นชา “ถ้าแกแน่ใจอยู่แล้ว จะวิ่งมาร้องถามทำไม ตาแก่คนนี้คงจะฆ่าคนไปแล้ว คนถึงได้มาประณามเขาขนาดนี้ แกหลี่จื่อเชียน แกไม่ต้องมาอยู่ตรงนี้แล้ว ออกไปซะ! แกออกไปอยู่กับผู้หญิงคนนั้นซะ ถือว่าฉันไม่มีลูกชายอย่างแก!”

หลี่จื่อเชียนเจ็บปวดใจ เขาจ้องมองคุณพ่อหลี่และคุณแม่หลี่อยู่นานก่อนที่จะหันหลังกลับและจากไป

คุณแม่หลี่ร้องเรียกอยู่ด้านหลังอยู่หลายเสียง แต่ก็ไม่สามารถหยุดเขาไว้ได้

คุณพ่อหลี่โมโหจนแทบหายใจไม่ออก

คุณแม่หลี่ก็พลอยโมโหคุณพ่อหลี่ไปด้วย และยังกล่าวโทษเขาอีก “มีอะไรทำไมไม่ค่อยๆพูด นิสัยจื่อเชียนก็เหมือนกับคุณนั่นแหละ ดื้อรั้นเป็นที่สุด แทนที่คุณจะพูดจากับเขาดีดีหน่อย คุณยังจะไปพูดอีกว่าให้ไปซะ!”

คุณพ่อหลี่พ่นลมอยู่สองเสียงก่อนจะเปิดปาก “ลูกชายคนนี้มันเลี้ยงเสียข้าวสุก!”

“พูดจาบ้าบออะไร เขาเป็นลูกชายคนเดียวของคุณนะ” คุณแม่หลี่กรอกตาก่อนจะพูดต่อ “ใช่แล้ว เรื่องเป้ยฉ่ายเวยนี่มันยังไงกัน ทำไมคุณไม่เห็นบอกฉันเลย ตอนนี้หล่อนเป็นยังไงบ้าง”

คุณพ่อหลี่ก็กรอกตาและมองไปอย่างหัวเสีย เขาพูดช้าๆชัดๆทุกถ้อยทุกคำ “ผมไม่ได้ทำ!”

“ห๊ะ...ไม่ใช่คุณรึ” คุณแม่หลี่ยิ่งรู้สึกสงสัยเข้าไปใหญ่

จะว่าเธอที่คิดไปเองก็ไม่ได้ คุณพ่อหลี่เดินมาจนถึงทุกวันนี้ เรื่องค้าขายทำได้โดยราบรื่น จะไม่มีเรื่องสกปรกเข้ามาเกี่ยวข้องได้อย่างไรกัน เธอถามตัวเองเพราะว่ารู้จักเขาดี ดังนั้นตั้งแต่ตอนที่หลี่จื่อเชียนเริ่มจะถามคำถาม ในใจลึกๆเธอก็คิดเอาไว้แล้วว่าเรื่องนี้ต้องเป็นฝีมือคุณพ่อหลี่ทำแน่

คุณแม่หลี่ขมวดคิ้ว “ถ้าไม่ใช่คุณทำ แล้วใครกันที่ลักพาตัวหล่อนล่ะ”

ผู้หญิงที่ไม่มีเงินไม่มีชื่อเสียงแถมยังมีลูกติดอีกด้วยนี่นะ เพราะแค้นเพราะเกลียดชังอย่างนั้นรึ

คุณพ่อหลี่หรี่ตาลง ในสมองแวบคิดถึงคนคนหนึ่งขึ้นมา

ทันใดนั้นเขาก็หันไปสบตาคุณแม่หลี่ เหมือนกับว่าเข้าใจเป็นลางๆ พร้อมมีคำถามด้วยความสับสนเบาๆ

ในที่สุด เขาก็ยังไม่สามารถทำให้คนที่เขาสงสัยพูดออกมาได้

หลี่จื่อเชียนผลักประตูออก แผ่นหลังค่อยๆหายลับไปกับมุมหนึ่ง อีกทาง เงาร่างหนึ่งค่อยๆปรากฏขึ้นและเดินออกมาจากทางเดิน

เสี่ยวหย่ากำกำปั้น มีเหงื่อเย็นวาบปรากฏขึ้นบนหน้าผาก

ไม่ได้การแล้ว! จะให้พี่จื่อเชียนรู้ไม่ได้ว่าเธอเป็นคนทำ