หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 466

บทที่466 โจรร้องจับโจร

ความโกรธของคุณพ่อหลี่ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อหลี่จื่อเชียนแต่อย่างใด

สายตาหลี่จื่อเชียนแอบเหลียวไปยังเสี่ยวหย่าเล็กน้อย ไปตามสิ่งที่คุณพ่อหลี่พูด “ถ้าหากว่าพ่อไม่สนใจล่ะก็ ผมก็จะพูดออกมาอย่างไม่เกรงใจแล้วเหมือนกัน”

คุณพ่อหลี่ขมวดคิ้ว สายใจจ้องเขม็งไปยังเขา ใจนี่แทบจะระเบิด

ความบาดหมางในครอบครัวไม่ควรเผยให้คนอื่นเห็น ถึงเขาจะพอใจต่อเสี่ยวหย่ามาก แต่ว่ายังไงเสียหล่อนก็ยังไม่ได้แต่งงานเข้าบ้านมา

เมื่อคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็รู้สึกว่าตัวเองหุนหันพลันแล่นเกินไปหน่อย

คุณพ่อหลี่หันมองไปยังเสี่ยวหย่าครู่หนึ่ง

เสี่ยวหย่านิ่งไป ไม่รอให้คุณลุงต้องออกปาก เธอก็ยืนขึ้นพร้อมพูดว่า “คุณอาหลี่หนูมีธุระต้องไปทำคุยกันไปก่อนนะคะ ไว้หนูจะซื้ออะไรมาให้ทาน”

เธอล่าถอยไปอย่างรู้กาลเทศะ แม้ว่าก่อนหน้านี้จะมีนิสัยเด็กๆอยู่ แต่จริงๆแล้วเธอก็ยังเด็กอยู่ไม่ใช่เรอะ

คุณพ่อหลี่เห็นอย่างนั้นก็รู้สึกพอใจ

เสี่ยวหย่าเดินออกไป สีหน้าคุณพ่อหลี่ก็เคร่งขรึมขึ้นอีกครั้ง

เขาหันไปมองหลี่จื่อเชียน “ว่ามา มันเรื่องอะไรกันแน่”

“เวยเวยถูกคนลักพาตัวไป พ่อกับแม่รู้เรื่องนี้รึเปล่า” หลี่จื่อเชียนลังเล แต่ในที่สุดก็โพล่งออกมาตรงๆ

คุณพ่อหลี่เลิกคิ้ว “แฟนแกเกิดเรื่องก็จะมาโทษพ่อกับแม่รึ หลี่จื่อเชียน พ่อยังเป็นพ่อแกอยู่รึเปล่า”

“ใช่แน่นอน” หลี่จื่อเชียนพูดอย่างจริงจัง เมื่อนึกถึงเรื่องบนหน้าหนังสือพิมพ์ สีหน้าก็ค่อยๆเปลี่ยนไป ก่อนจะพูดอธิบายต่อว่า “แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนี้พ่อจะยังนับผมเป็นลูกพ่ออยู่รึเปล่า”

คำพูดของหลี่จื่อเชียนประโยคนี้ทำให้คุณพ่อหลี่ถึงกับตบโต๊ะ “หลี่จื่อเชียน!”

หลี่จื่อเชียนหลับตาลง “พ่อครับ ผมแค่อยากจะรู้คำตอบที่ผมถาม”

“คำตอบที่ถามน่ะรึ แกคิดว่าฉันเป็นเด็กประถมกำลังทำการบ้านเลขหรือยังไง จะมีคำตอบอะไรอีก” คุณพ่อหลี่ยิ้มด้วยความโมโห “แล้วแกว่า ถ้าเรื่องพวกนี้พ่อเป็นคนทำแล้วแกคิดจะทำยังไงล่ะ คิดจะลากพ่อไปยอมรับผิดต่อหน้าเป้ยฉ่ายเวยแล้วให้ขอโทษหล่อนอย่างนั้นรึ หรือว่าจะส่งตัวพ่อไปสถานีตำรวจ”

คุณพ่อหลี่พูดไปด้วยความโกรธ แต่เมื่อคำพูดเหล่านั้นเข้าถึงหูหลี่จื่อเชียน มันกลับกลายเป็นเหมือนกับการยอมรับ

หลี่จื่อเชียนเงยหน้าขึ้น เขาเจ็บปวดไปถึงจิตวิญญาณ

แน่นอนว่าเขาไม่สามารถเอาตัวพ่อไปสถานีตำรวจได้ และก็ไม่สามารถจะลากตัวพ่อให้ไปขอโทษต่อหน้าเป้ยฉ่ายเวยได้

แต่เมื่อเรื่องเป็นแบบนี้ มันยิ่งทำให้เขาสับสน

คุณแม่หลี่เห็นเช่นนั้น เธอก็ขมวดคิ้วดึงคุณพ่อหลี่ไว้ให้พูดน้อยลงหน่อย พร้อมกันนั้นก็หันไปมองหลี่จื่อเชียน “จื่อเชียนเอ๋ย พ่อพูดไปเพราะว่าโมโห มันไม่ใช่เรื่องจริง เกิดเรื่องกับเป้ยฉ่ายเวยใช่มั๊ย เรื่องนี้พวกเราไม่รู้ไม่เห็นด้วย ไม่มีทางที่พ่อของลูกจะทำเรื่องเช่นนั้น”

หลี่จื่อเชียนเงยหน้าขึ้นมองคุณแม่หลี่

คุณแม่หลี่จิตใจร้อนรุ่ม “หลายวันนี้พ่อของลูกก็อยู่เฝ้าแม่ที่โรงพยาบาลอยู่ตลอด ลูกเองก็รู้ ขนาดที่บริษัทยังไม่ค่อยได้ไปเลย พ่อจะไปทำเรื่องเหล่านี้ได้ยังไง จื่อเชียนเอ๋ย ลูกอย่าปล่อยให้คนอื่นมาครอบงำความคิดของลูกได้ ใช่แล้ว คุณเป้ยตอนนี้เป็นยังไงบ้างล่ะ”

หลี่จื่อเชียนไม่พูดอะไร เขาก้มหน้า ราวกับคิดว่าสิ่งที่คุณแม่หลี่พูดนั้นก็เป็นความจริง