หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 470

บทที่470 บราสีชมพู

ฉูเจ๋อหยางหน้าดำทะมึน ริมฝีปากบางเหยียดตรงด้วยความโมโห “เป้ยฉ่ายเวย ช่วยเคารพความจริงใจของผมด้วย”

เป้ยฉ่ายเวยถูหน้า รีบสลัดความแปลกใจเมื่อครู่นี้ออกไปจากหัว สายตาจ้องเขาอย่างจริงจัง “อย่างนั้นก็ดี ถ้าอย่างนั้นเรามาคุยกันด้วยเหตุผลซะหน่อย”

“คืออะไร” เขาขมวดคิ้วเบาๆ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาสงสัยในไอคิวของตัวเอง ทำไมถึงได้ตามเธอไม่ทัน

ไม่สิ เธอต้องคิดอะไรล้ำเส้นไปมากแน่ๆ

เป้ยฉ่ายเวยเม้มปาก สายตาสั่นไหว ตัวสั่นนิดๆ “ทำไมอยู่ๆถึงคิดจะแต่งงานกับฉัน”

“ฉูเจ๋อหยาง คุณลืมหนานฉิงของคุณไปแล้วหรือยังไง ลืมรักครั้งแรกของคุณได้แล้วหรือยังไง ให้ฉันเข้าใจแบบนี้ได้ใช่ไหม ว่าคุณเห็นรุ่ยรุ่ยสำคัญกว่าหล่อน เพราะอย่างนั้นคุณก็เลยคิดจะแต่งงานกับฉัน”

เธอไม่ได้ปิดกั้นความคิดที่ว่าทั้งสองจะสามารถลงเอยกันด้วยดี แต่ว่าก็ต่อเมื่อหนานฉิงจะไม่หวนกลับมาอีกแล้ว

ถ้าหากว่าคราวหน้าคราวหลังเธอหวนกลับมาอีก ถ้าหากว่าถึงตอนนั้นเขากล้าออกปากปฏิเสธเป็นมั่นเป็นเหมาะ ถ้าหากว่าเขาจะไม่กลับไปสุงสิงด้วยอีก ถ้าอย่างนั้นเธอก็พอจะมีความหวัง

น่าเสียดาย ที่เธอเคยฝากความหวังเอาไว้หมดทั้งใจแล้ว แต่สุดท้ายมันก็ถูกพังทลายลงหมดสิ้นด้วยทัศนคติอันเย็นชาของเขา

ฉูเจ๋อหยางเลิกคิ้ว มีประกายแห่งความสุขปรากฏขึ้นในดวงตา

เธอยังมีความรู้สึกต่อเขาอยู่

“เป้ยฉ่ายเวย ผมจำได้ว่าตอนที่อยู่มหาลัยคุณก็ฮ๊อตอยู่ไม่เบานะ” อยู่ๆเธอก็ได้ยินเขาพูดประโยคอันน่าขบขันขัดๆหูขึ้นมา

เป้ยฉ่ายเวยเงยหน้ามอง เธอสับสน มันมีอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้หรือไง

ดูเหมือนว่าเขาจะเห็นว่าเธอทำหน้างงๆเหมือนจะไม่เข้าใจ เขาจึงพูดขึ้น “ทำไมคุณต้องคอยดูถูกตัวเองอยู่นั่น เพราะว่าผมชอบคุณ หลงรักคุณ เพราะอย่างนี้ผมถึงอยากแต่งงานกับคุณ”

“คุณ...เป็นไปได้ยังไง…” เป้ยฉ่ายเวยตกตะลึงจนพึมพำกับตัวเอง

ชายคนนั้นเอนตัวลง ทั้งสองประกบชิดติดกัน ประทับริมฝีปากของเธอ เขาเห็นสายตาเธอยังคงอึ้งงันไม่ได้สติ เขาอดไม่ได้ที่จะกอดจูบลูบไล้

สายตาค่อยๆเปลี่ยนเป็นสับสน ความเร่าร้อนบนร่างกายดูเหมือนจะค่อยๆหลอมรวมเป็นหนึ่ง ฉูเจ๋อหยางแอบถอดถอนใจ เขาไม่ได้สัมผัสเธอมาเป็นเวลานานเท่าไหร่แล้ว

แต่ว่า…

ความเร่าร้อนภายในก็ต้องถูกระงับเอาไว้ ก่อนที่เธอจะปฏิเสธ เขาก็ค่อยๆห่างออกทีละน้อย แต่กลับปีนขึ้นไปที่ข้างหูเธอ ก่อนจะกระซิบเสียงเซ็กซี่ “เป้ยฉ่ายเวย คุณไม่รู้ตัวหรอกว่าคุณน่ะมีของดีขนาดไหน”

จากนั้น เขาก็ลุกยืดตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว และพูดกับผู้หญิงที่ยังคงสับสนงุนงงอยู่ว่า “ตอนนี้มันขึ้นอยู่กับคุณแล้ว นี่เป็นโอกาสเดียวที่คุณจะได้อยู่ใกล้ชิดกับรุ่ยรุ่ย ถ้าหากว่ายังคิดไม่ได้อีกล่ะก็ คืนนี้จะมาหาผมที่ห้อง ผมก็ยินดีต้อนรับนะ!”

เป้ยฉ่ายเวยตะลึงงัน ฉูเจ๋อหยางเดินไปตั้งแต่เมื่อไหร่เธอก็ไม่รู้ตัว

หน้าเธอแดงเข้ม อยู่สองนานก็ยังไม่จางหายไป

ฉูเจ๋อหยางนี่มันหมายความว่ายังไง

ขอแต่งงานเพราะว่าชอบเธออย่างนั้นรึ

แต่ว่า…

ประโยคสุดท้ายนั่นหมายความว่ายังไง

เธอมีของดีอย่างนั้นรึ

เป้ยฉ่ายเวยทรุดฮวบลงกับเตียง กอดหมอนและกัดมุมปลอกหมอนเอาไว้

ดวงตาเป็นประกาย สายตาไปหยุดอยู่ที่บราสีชมพูด้านบน จากนั้นหน้าเธอก็ดำทะมึนขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

ไอ้ลามกเอ้ย นึกว่าเธอมีของดีตรงไหน เขาหมายถึงไอ้นี่เองล่ะสิ!

ผู้ชายก็คิดแต่เรื่องเดียวเท่านั้นแหละ คิดแต่เรื่องอย่างว่า!

บ้าจริง!