หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 471

บทที่ 471 ศึกชิงรักหักสวาท

หลังจากที่วางโทรศัพท์ ลิ่วเอ่อร์ก็ทำท่าครุ่นคิด จากนั้นก็ตามหนานฉิงไป

เมื่อขึ้นมาบนรถ หนานฉิงก็บ่นยกใหญ่ “ช้าจะตายชัก คุยโทรศัพท์อะไรนานขนาดนั้น เสียเวลาฉันไหม”

“ผมผิดเองๆ!” ลิ่วเอ่อร์ยิ้มบางๆ จากนั้นก็พูดเอาใจขึ้นว่า “เพื่อแสดงความขอโทษ งั้นเดี๋ยวผมจะพาคุณหนูไปที่ที่สนุกที่หนึ่ง เป็นไงครับ?”

“ที่ที่สนุก?” หนานฉิงเบนสายตามองอย่างว่าสนใจ

เธอมักจะคุยโวมาตลอดว่าตัวเองเป็นคนเที่ยวเก่ง ถึงเธอจะเพิ่งกลับจากต่างประเทศได้ไม่นาน แต่ก็เคยไปสถานที่ที่สนุกๆในเมืองจิ่นอันมาหมดแล้ว แต่สถานที่ที่ลิ่วเอ่อร์เคยพาเธอไปในช่วงนี้ กลับสนุกกว่าทั้งยังเปิดโลกเธอกว้างกว่าตั้งเยอะ อีกอย่างสถานที่เหล่านั้นต่างซ่อนอยู่ในที่ลับตาคนเป็นที่ๆคนทั่วไปคงนึกไม่ถึงแน่

บนใบหน้าของลิ่วเอ่อร์ปรากฏแววขำขัน “ถ้าถึงแล้วเดี๋ยวคุณก็รู้เอง”

จนสุดท้าย ทั้งสองจึงมาหยุดอยู่บริเวณหนึ่งซึ่งการพัฒนาไม่ค่อยจะดีซักเท่าไหร่

บริเวณโดยรอบมีตึกสองตึกที่ยังอยู่ในระหว่างการก่อสร้าง ดูสกปรกและรกรุงรัง อีกอย่างในบริเวณนี้นอกจากจะมีแค่คนงานก่อสร้างแล้ว ก็ไม่มีใครคนอื่นอีกเลย

เมื่อหนานฉิงลงจากรถก็ขมวดคิ้วมุ่น “ที่บ้าอะไรเนี่ย แกคงไม่ได้พาฉันมาผิดหรอกใช่ไหม?”

“ไม่ผิดแน่นอนครับ เรื่องสนุกๆมันมักจะซ่อนอยู่ในที่แบบนี้ล่ะครับ เพราะฉะนั้นคุณหนูตามผมมาน่ะถูกแล้วครับ” ลิ่วเอ่อร์ยิ้มพร้อมกับก้าวเท้าไปข้างหน้าเร็วๆ

หนานฉิงจนใจ จึงทำได้แค่เดินตามเขาไป

ชุดกระโปรงสวยๆที่เธอใส่มา ทั้งผิวพรรณเนียนละเอียดของเธอ ช่างไม่เข้ากับบรรยากาศเอาซะเลย รอบๆมีแต่คนงานชายฉกรรจ์ห้าหกคนที่ดูป่าเถื่อนเอามากๆ แต่ละคนต่างก็เหลียวมองเธอ อย่างกับไม่เคยเห็นผู้หญิงสวยๆอย่างเธอมาก่อน

หนานฉิงขนลุก สายตาของผู้ชายพวกนี้ทำให้เธอสะอิดเอียนจนเทียบอวก

หนานฉิงเดินเข้าไปจับลิ่วเอ่อร์ไว้ ทำแบบนี้ค่อยอุ่นใจขึ้นมาบ้าง

มุมปากของลิ่วเอ่อร์ยกยิ้ม รอยมีดบาดบนใบหน้าก็ดูเหมือนจะยิ่งเจิดจ้าชัดเจนยิ่งกว่าเดิม

เดินเลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวา จากนั้นก็ต้องเดินผ่านบริเวณที่คล้ายๆกับสลัม เห็นแบบนี้หนานฉิงก็ไม่อยากจะไปต่อแล้ว

เธอจึงหยุดนิ่งอยู่กับที่ “ลิ่วจื่อ ที่นี่มันที่ไหนกันแน่? ฉันไม่อยากเดินต่อแล้ว! เรากลับกันเถอะ”

“อีกไม่ไกล ก็จะถึงแล้วนะครับ” ลิ่วเอ่อร์พูดให้คลายกังวล

แต่หนานฉิงกลับมองเขาด้วยสายตาดื้อด้าน บ่งบอกว่าไม่อยากจะเดินต่อไปแม้แต่ก้าวเดียว

ทันใดนั้นเอง ก็มีหญิงสาวคนหนึ่งปรากฏตัวออกมาจากซอยเล็กๆอีกซอย แต่งตัวด้วยชุดเดรสสีเหลืองอำพัน สวยงามดึงดูดสายตา และการแต่งตัวของเธอก็ไม่เข้ากับบรรยากาศของที่นี่เหมือนหนานฉิงเป๊ะ

ไม่เหมือนกันที่หนานฉิงกำลังโกรธลิ่วเอ่อร์ ส่วนผู้หญิงคนนั้นกลับตาเป็นประกายเหมื่อนเห็นลิ่วเอ่อร์

ผู้หญิงคนนั้นวิ่งช้าๆเข้ามาหา ในตาแดงก่ำไปหมด “ลิ่วเอ่อร์ ในที่สุดฉันก็หานายเจอ ทำไมนายจะไปไหนก็ไม่บอกกันสักคำเลยล่ะ ฉัน....ฉันคิดถึงนายนะ”

หนานฉิงหรี่ตามอง ยืนกอดอกมองหญิงสาวตรงหน้า

ลิ่วเอ่อร์ขมวดคิ้ว “คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”

เมื่อถูกถามแบบนี้ เสิ่นชีชีก็ตบอกตัวเองปุ๊ๆอย่างภูมิใจ “ฉันมาที่นี่เองแหละ พี่ห้ามไม่ให้ฉันเจอนาย ยังบอกอีกว่านายมีธุระต้องรีบไปทำ แต่ไม่เป็นไร ฉันมีวิธีของฉัน ฉันรู้ว่านายมีเพื่อนสนิทอยู่ที่นี่ ตอนแรกก็กะว่าจะมาถามว่าเขารู้หรือเปล่าว่านายอยู่ที่ไหน แต่ก็คิดไม่ถึงเลยว่าจะเจอนายเอง ดีสุดๆไปเลย!”

ลิ่วเอ่อร์ไม่รู้ว่าควรพูดอะไรออกไปดี

ตอนแรกที่ตีสนิทกับเสิ่นชีชีก็เพราะว่าอยากจะใช้เธอเป็นสะพานเพื่อข้ามไปหาเสิ่นลั่ง

คิดไม่ถึงว่าผู้หญิงคนนี้จะเป็นคนซื่อตรงขนาดนี้

“คิดไม่ถึงเลยนะเนี่ยว่าคุณหนูที่เปรียบเสมือนเจ้าหญิงแห่งตระกูลเสิ่นที่ยิ่งใหญ่จะถึงกับต้องลดตัวลงมาตามหาบอดี้การ์ดไกลถึงขนาดนี้ ลิ่วจื่อ แกไม่ซาบซึ้งบ้างหรือไง?”

หนานฉิงกอดอก พูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน