หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 473

บทที่ 473 ไม่มีที่ไป

หลังจากทำการพิจารณาคดีเบื้องต้นเสร็จสิ้น สิ่งแรกที่ฉูเจ๋อหยางได้รับรู้ก็คือเรื่องจากทางบ้าน

เขามุนคิ้วขึ้นแล้วเอ่ยถามว่า “เธอได้บอกไหมว่าจะออกไปทำอะไร?”

“ไม่นะ แต่เหมือนจะมีคนนัดออกไปเจอ อาเจ๋อ ตอนนี้นายจะกลับมาที่นี่ หรือจะไปหาเฉียวเจิ้นหลีที่นั่น?” เจี่ยงเสี่ยวเล่อถามอย่างอยากรู้อยากเห็น

ฉูเจ๋อหยางปรายตามองภายในศาลที่วันนี้มีคนเยอะเป็นพิเศษ จากนั้นก็ส่งเอกสารที่ถือเอาไว้ให้หลินไห่ จากนั้นก็เอ่ยเสียงหนัก “ฉันว่าจะไปบริษัท ส่วนนายก็คอยกันเป้ยฉ่ายเวยเอาไว้ อย่าให้เธอออกนอกเขตคฤหาสน์เด็ดขาด ต่อให้ต้องใช้กำลังก็ตาม เข้าใจไหม?”

“โอเค”

เมื่อกดวางโทรศัพท์ หลินไห่ก็เดินเข้ามาหา “กลับบริษัทหรอครับ?”

“อืม ใช่ เตรียมรถเอาไว้ด้วยสองคัน” แววตาดำขลับอ่านยากของฉูเจ๋อหยางเหลือบมองเขา

หลินไห่ชะงักนิ่ง เกือบจะไม่มีปฏิกิริยาอะไรตอบกลับมา

จากนั้นเสียงเครื่องยนต์ก็ดังกระหึ่ม ขับมุ่งไปทางบริษัท

ณ บริเวณประตูหลังของศาล ก็มีรถยี่ห้อดังคันหนึ่งขับตามรถของเขาไปยังทิศทางเดียวกัน

เสิ่นลั่งกำลังนั่งเคลียร์เอกสารอยู่ในห้องทำงาน จากนั้นหลี่ซื่อก็เดินเข้ามาในห้องอย่างอารมณ์ดี “นายครับ เป็นอย่างที่นายคิดเอาไว้จริงๆด้วย มีคนไปปิดเส้นทางที่ท่าเรือหมายเลขหนึ่งกับหมายเลขสองไว้ก่อนหน้านี้แล้ว และตอนนี้ก็กำลังทำการตรวจสอบและซักถามรายละเอียดตัวอย่างสินค้าที่จะมาในวันนี้อยู่ครับ”

“อืม แล้วทางจางซานยังต้องใช้เวลาอีกนานเท่าไหร่” เสิ่นลั่งคลายหัวคิ้วที่ขมวดมุ่นอยู่ลง

หลี่ซื่อรีบตอบกลับ “เมื่อกี้เขาเพิ่งโทรมาบอกว่า ตอนนี้เขาถึงที่ท่าเรือแล้ว ส่วนการโอนถ่ายสินค้าคร่าวๆก็ประมาณสองชั่วโมงครับ”

“ทำเวลาให้ทัน เวลาสับเปลี่ยนสินค้าก็ระวังด้วย” น้ำเสียงทุ้มต่ำของเสิ่นลั่งเอ่ยขึ้นอย่างเข้มงวด

หลี่ซื่อรีบพยักหน้าตอบรับแล้วเร่งรีบเดินออกจากห้องไป

เมื่อเปิดประตูออก ร่างๆหนึ่งก็พุ่งพรวดเข้ามาข้างในทันที บนใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตา

“พี่คะ” เสิ่นชีชีสะอื้นวิ่งเข้ามาหา

เมื่อหลี่ซื่อเห็นดังนั้น ก็รีบถอยออกจากห้องไป

เสิ่นลั่งขมวดคิ้วเอ่ยเสียงหนัก “เกิดอะไรขึ้น?”

“พี่คะ ฉันเจอลิ่วเอ่อร์ แต่ว่าเขามีผู้หญิงคนอื่นไปแล้ว เขาไม่ชอบฉันแล้ว แถมเขายังไล่ฉันอีกด้วย....”เสิ่นชีชียืนร้องไห้ปานใจจะขาดอยู่ต่อหน้าเสิ่นลั่ง ด้วยท่าทางที่ต้องการคำปลอบโยน

เสิ่นลั่งเลิกคิ้ว “ฉันบอกตั้งแต่แรกแล้วว่าอย่าไปยุ่งกับมัน คนแบบนั้นไม่คู่ควรกับแกหรอก อีกอย่างคนเจ้าแผนการแบบนั้น แกมองมันไม่ออกหรอก ทำไมไม่รู้จักฟังไว้บ้าง?”

“แต่ฉันชอบเขาหนิ อีกอย่างคู่ควรหรือไม่คู่ควร ขอแค่รักกัน มันก็ไม่เป็นปัญหาแล้วไม่ใช่หรือไง เสิ่นชีชีทำหน้ามุ่ย เถียงกลับด้วยความชอบธรรม

เสิ่นลั่ง “.....”

เขามองเธอด้วยแววตาซับซ้อนอ่านยาก เขาไม่รู้ว่าควรภูมิใจที่เลี้ยงดูเธอมาจนกลายเป็นเจ้าหญิงที่มองโลกในแง่ดี หรือควรขำกับความคิดที่ไร้เดียงสาของเธอดี

สุดท้ายเสิ่นลั่งก็เลือกเอ่ยเสียงเย็นออกมา “แต่น่าเสียดายที่มันไม่ได้ชอบแก!”

“พี่ มันมากเกินไปแล้วนะ!” เมื่อเจ้าหญิงแห่งตระกูลเสิ่นถูกจี้จุด ก็กระทืบเท้าด้วยความโกรธ

เสิ่นลั่งส่งเสียงหึออกมา “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปฉันห้ามไม่ให้แกออกไปหาลิ่วเอ่อร์อีก ไม่อย่างนั้นฉันจะช่วยหาคนมาแต่งงานกับแกให้เร็วที่สุด! เพราะถ้ารอให้หาเองคงไม่มีใครทนนิสัยเด็กๆของแกได้หรอก!”

เสิ่นชีชีเบิกตาค้าง ดูท่าทางแล้วเหมือนเขาไม่ได้กำลังพูดเล่นด้วย เธอมองพี่ชายด้วยตาเบิกค้างอยู่อย่างนั้นนานพอสมควร ราวกับตกใจกับสิ่งที่ได้ยินอย่างไรอย่างนั้น

เมื่อเสิ่นลั่งเห็นแบบนั้น ก็คิดว่าเธอคงยอมเชื่อฟังแล้ว น้ำเสียงจึงอ่อนลง “ชีชี ตั้งเล็กจนโตมีตอนไหนที่พี่เคยใจร้ายกับแกไหม ลิ่วเอ่อร์ไม่เหมาะกับแกจริงๆ ตอนแรกที่มันเข้าหาแกก็เพราะมันมีจุดประสงค์บางอย่าง ลืมไปแล้วหรือไง”

เสิ่นชีชีผลักพี่ชายออกอย่างแรง ด้านเสิ่นลั่งยังไม่ทันได้ตั้งตัวเมื่อถูกผลักก็เซล้มลงบนโต๊ะ จนเอกสารที่วางอยู่บนโต๊ะหล่นกระจัดกระจาย