หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 473

บทที่ 473 ไม่มีที่ไป

หลังจากทำการพิจารณาคดีเบื้องต้นเสร็จสิ้น สิ่งแรกที่ฉูเจ๋อหยางได้รับรู้ก็คือเรื่องจากทางบ้าน

เขามุนคิ้วขึ้นแล้วเอ่ยถามว่า “เธอได้บอกไหมว่าจะออกไปทำอะไร?”

“ไม่นะ แต่เหมือนจะมีคนนัดออกไปเจอ อาเจ๋อ ตอนนี้นายจะกลับมาที่นี่ หรือจะไปหาเฉียวเจิ้นหลีที่นั่น?” เจี่ยงเสี่ยวเล่อถามอย่างอยากรู้อยากเห็น

ฉูเจ๋อหยางปรายตามองภายในศาลที่วันนี้มีคนเยอะเป็นพิเศษ จากนั้นก็ส่งเอกสารที่ถือเอาไว้ให้หลินไห่ จากนั้นก็เอ่ยเสียงหนัก “ฉันว่าจะไปบริษัท ส่วนนายก็คอยกันเป้ยฉ่ายเวยเอาไว้ อย่าให้เธอออกนอกเขตคฤหาสน์เด็ดขาด ต่อให้ต้องใช้กำลังก็ตาม เข้าใจไหม?”

“โอเค”

เมื่อกดวางโทรศัพท์ หลินไห่ก็เดินเข้ามาหา “กลับบริษัทหรอครับ?”

“อืม ใช่ เตรียมรถเอาไว้ด้วยสองคัน” แววตาดำขลับอ่านยากของฉูเจ๋อหยางเหลือบมองเขา

หลินไห่ชะงักนิ่ง เกือบจะไม่มีปฏิกิริยาอะไรตอบกลับมา

จากนั้นเสียงเครื่องยนต์ก็ดังกระหึ่ม ขับมุ่งไปทางบริษัท

ณ บริเวณประตูหลังของศาล ก็มีรถยี่ห้อดังคันหนึ่งขับตามรถของเขาไปยังทิศทางเดียวกัน

เสิ่นลั่งกำลังนั่งเคลียร์เอกสารอยู่ในห้องทำงาน จากนั้นหลี่ซื่อก็เดินเข้ามาในห้องอย่างอารมณ์ดี “นายครับ เป็นอย่างที่นายคิดเอาไว้จริงๆด้วย มีคนไปปิดเส้นทางที่ท่าเรือหมายเลขหนึ่งกับหมายเลขสองไว้ก่อนหน้านี้แล้ว และตอนนี้ก็กำลังทำการตรวจสอบและซักถามรายละเอียดตัวอย่างสินค้าที่จะมาในวันนี้อยู่ครับ”

“อืม แล้วทางจางซานยังต้องใช้เวลาอีกนานเท่าไหร่” เสิ่นลั่งคลายหัวคิ้วที่ขมวดมุ่นอยู่ลง

หลี่ซื่อรีบตอบกลับ “เมื่อกี้เขาเพิ่งโทรมาบอกว่า ตอนนี้เขาถึงที่ท่าเรือแล้ว ส่วนการโอนถ่ายสินค้าคร่าวๆก็ประมาณสองชั่วโมงครับ”

“ทำเวลาให้ทัน เวลาสับเปลี่ยนสินค้าก็ระวังด้วย” น้ำเสียงทุ้มต่ำของเสิ่นลั่งเอ่ยขึ้นอย่างเข้มงวด

หลี่ซื่อรีบพยักหน้าตอบรับแล้วเร่งรีบเดินออกจากห้องไป

เมื่อเปิดประตูออก ร่างๆหนึ่งก็พุ่งพรวดเข้ามาข้างในทันที บนใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตา

“พี่คะ” เสิ่นชีชีสะอื้นวิ่งเข้ามาหา

เมื่อหลี่ซื่อเห็นดังนั้น ก็รีบถอยออกจากห้องไป

เสิ่นลั่งขมวดคิ้วเอ่ยเสียงหนัก “เกิดอะไรขึ้น?”

“พี่คะ ฉันเจอลิ่วเอ่อร์ แต่ว่าเขามีผู้หญิงคนอื่นไปแล้ว เขาไม่ชอบฉันแล้ว แถมเขายังไล่ฉันอีกด้วย....”เสิ่นชีชียืนร้องไห้ปานใจจะขาดอยู่ต่อหน้าเสิ่นลั่ง ด้วยท่าทางที่ต้องการคำปลอบโยน

เสิ่นลั่งเลิกคิ้ว “ฉันบอกตั้งแต่แรกแล้วว่าอย่าไปยุ่งกับมัน คนแบบนั้นไม่คู่ควรกับแกหรอก อีกอย่างคนเจ้าแผนการแบบนั้น แกมองมันไม่ออกหรอก ทำไมไม่รู้จักฟังไว้บ้าง?”

“แต่ฉันชอบเขาหนิ อีกอย่างคู่ควรหรือไม่คู่ควร ขอแค่รักกัน มันก็ไม่เป็นปัญหาแล้วไม่ใช่หรือไง เสิ่นชีชีทำหน้ามุ่ย เถียงกลับด้วยความชอบธรรม

เสิ่นลั่ง “.....”

เขามองเธอด้วยแววตาซับซ้อนอ่านยาก เขาไม่รู้ว่าควรภูมิใจที่เลี้ยงดูเธอมาจนกลายเป็นเจ้าหญิงที่มองโลกในแง่ดี หรือควรขำกับความคิดที่ไร้เดียงสาของเธอดี

สุดท้ายเสิ่นลั่งก็เลือกเอ่ยเสียงเย็นออกมา “แต่น่าเสียดายที่มันไม่ได้ชอบแก!”

“พี่ มันมากเกินไปแล้วนะ!” เมื่อเจ้าหญิงแห่งตระกูลเสิ่นถูกจี้จุด ก็กระทืบเท้าด้วยความโกรธ

เสิ่นลั่งส่งเสียงหึออกมา “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปฉันห้ามไม่ให้แกออกไปหาลิ่วเอ่อร์อีก ไม่อย่างนั้นฉันจะช่วยหาคนมาแต่งงานกับแกให้เร็วที่สุด! เพราะถ้ารอให้หาเองคงไม่มีใครทนนิสัยเด็กๆของแกได้หรอก!”

เสิ่นชีชีเบิกตาค้าง ดูท่าทางแล้วเหมือนเขาไม่ได้กำลังพูดเล่นด้วย เธอมองพี่ชายด้วยตาเบิกค้างอยู่อย่างนั้นนานพอสมควร ราวกับตกใจกับสิ่งที่ได้ยินอย่างไรอย่างนั้น

เมื่อเสิ่นลั่งเห็นแบบนั้น ก็คิดว่าเธอคงยอมเชื่อฟังแล้ว น้ำเสียงจึงอ่อนลง “ชีชี ตั้งเล็กจนโตมีตอนไหนที่พี่เคยใจร้ายกับแกไหม ลิ่วเอ่อร์ไม่เหมาะกับแกจริงๆ ตอนแรกที่มันเข้าหาแกก็เพราะมันมีจุดประสงค์บางอย่าง ลืมไปแล้วหรือไง”

เสิ่นชีชีผลักพี่ชายออกอย่างแรง ด้านเสิ่นลั่งยังไม่ทันได้ตั้งตัวเมื่อถูกผลักก็เซล้มลงบนโต๊ะ จนเอกสารที่วางอยู่บนโต๊ะหล่นกระจัดกระจาย

แววตาของเสิ่นลั่งเปลี่ยนไป เขาอยากตามออกไป แต่สุดท้ายก็เลือกที่จะอดทน

เรียกหลี่ซื่อให้เข้ามาหา แล้วออกคำสั่ง “สั่งคนไปติดตามเสิ่นชีชีอย่าให้คาดสายตา ห้ามให้มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับเธอเด็ดขาด”

“ครับ！” หลี่ซื่อลนลานรีบออกไปสั่งลูกน้อง

แต่ว่ามันก็สายเกินไป ตอนที่หลี่ซื่อออกคำสั่งให้คนออกไปติดตามคุณหนู เสิ่นชีชีก็ขับรถหายออกไปจนไม่เห็นแม้แต่เงาแล้ว

เวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมง ณ อพาร์ทเม้นไม่ใหญ่ไม่เล็กแห่งหนึ่ง เสิ่นชีชีถือชาอุ่นๆไว้ในมือ ด้วยท่าทางที่ค่อนข้างจะเหม่อลอย

เสิ่นย่าวเอนพิงชั้นวางขวดเหล้า แล้วเอ่ยพูดขึ้นว่า “ก็คือ เธอทะเลาะกับพี่ใหญ่ ตอนนี้เลยไม่มีที่ไป?”

“......อืม” เสิ่นชีชีก้มหน้า

นัยน์ตาของเสิ่นย่าวเป็นประกายวาวโรจน์

“ถ้าตอนนี้ยังไม่อยากกลับไป งั้นก็อยู่ที่นี่สักพักก็ได้ เขาคงไม่สืบสาวมาถึงที่นี่หรอก” เสิ่นย่าวเอ่ยพูดออกมา

เสิ่นชีชีไม่ได้สนิทกับเขา แต่ก็ไม่ได้ถึงกับเกลียดเขาจนอยากเผาผีเหมือนเสิ่นลั่ง

อีกอย่างเรื่องความสัมพันธ์ของลิ่วเอ่อร์กับอาลี่ ก็เป็นเพราะเสิ่นย่าวช่วยบอกเธอ และก็เพราะแบบนี้ เธอถึงได้เจอกับลิ่วเอ่อร์อีกครั้ง และก็เพราะเรื่องนี้ เสิ่นชีชีถึงได้รู้สึกว่าสนิทกับเขาขึ้นมาบ้างแล้ว

“เออใช่ แล้วลิ่วเอ่อร์ที่เธอพูดถึงน่ะ เจอหรือยัง? “เสิ่นลั่งดื่มน้ำไปอึกหนึ่ง

เสิ่นชีชีพยักหน้า แววตาดูหมองหม่น “น่าเสียดายเขามีคนที่ชอบแล้ว อีกอย่าง....”

“อะไรหรอ?” เสิ่นย่าวเลิกคิ้ว

เสิ่นชีชีลังเล ไม่รู้ว่าต้องนำเอาเรื่องที่ตัวเองรู้มาวันนี้พูดออกไปดีไหม

เสิ่นลั่งเห็นแบบนั้น ก็หัวเราะออกมา “ในเมื่อไม่อยากพูด ก็ช่างมันเถอะ ฉันก็แค่เห็นว่าเธอมีอะไรในใจ กลัวเธออัดอั้นจนจะป่วยเอา”