หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 500

บทที่ 500 ดอกกุหลาบสีเเดงดอกกุหลาบสีขาว

สีหน้าของเป้ยฉ่าเวยเเน่นิ่ง รู้สึกเเปลกใจความกระตือรือร้นเเละความหวังดีของคุณป้าฉู่ เเต่ว่าคำพูดนี้….

เพราะเธอกับฉูเจ๋อหยางไม่ได้จดทะเบียนสมรสด้วยกัน เธอก็ยังรู้สึกกลัวหน่อย

สายตาที่ไม่ตกใจของท่านฉูมองไปที่ทั้งสอง ทั้งๆที่ไม่ได้มองอย่างไร้มารยาท เเต่กลับทำให้รู้สึกกดดันมาก

เป้ยฉ่ายเวยไม่กล้าตอบ ก้มหัวลงไม่ได้พูดอะไร

ฉูเจ๋อกยางจับมือเธอเเน่น มองด้วยสีหน้าอบอุ่น: “เวยเวย เรียกสิ”

ปากของเป้ยฉ่ายเวยขยับไปมา ยังมีความลังเลอยู่ มองกับสายตาที่หนักเเน่นของเขา สุดท้ายก็ต้องยอมเรียก: “คุณปู่ คุณพ่อ คุณป้า”

พ่อหลี่เเละป้าหลี่เองก็ตอบอย่างญาติดี ท่านฉูกลับทำเหมือนไม่เห็น หันหัวไป มองทางรุ่ยรุ่ย สีหน้าที่จริงจังหายไปหมดเลย

คนในบ้านที่มักจะเห็นใบหน้าที่ยิ้มเเย้มไม่บ่อย ในระหว่าที่ทุกคนกำลังตกใจ ท่านฉูเองก็ก้มลงหารุ่ยรุ่ย: “ชื่อรุ่ยรุ่ยหรอ? มาหาทวดมา”

รุ่ยรุ่ยมองๆที่พ่อ เเล้วก็มองเเม่ สุดท้ายก็เดินไแหาทวด

เจ้าร่างน้อยยืนนิ่งๆ สีหน้าที่จริงจังเหมือนฉูเจ๋อหยาง

เชื้อของตระกูลฉูเเรงมาก

ก็เหมือนตอนนี้ ไม่มีคนสงสัยว่ารุ่ยรุ่ยเป็นลูกของตระกูลฉูจริงรึเปล่า

“เรียกคุณทวด” ท่านฉูมองรุ่ยรุ่ยด้วยเเววตาที่เเปลกใจ ในเเววตาที่หวัง

นี่คือลูกคนเเรกของตระกูลฉูรุ่นที่4

ก็พลาดกันไป4ปี!

ไม่ควรเลย ไม่ควรเลยจริงๆ!

รุ่ยรุ่ยเหมือนจะไม่ยอม ก้มหัวลง

ไม่ใช่ว่าไม่มีมารยาท เเต่เพราะว่าตั้งเเต่เข้ามาก็รู้เลย ว่าคุณทวดท่านนี้ไม่สนใจเเม่

เมื่อก่อนก็เคยเเอบได้ยินคุณพ่อเเละคุณเเม่คุยกัน รู้ว่าคุณทวดท่านนี้ไม่เหมือนคนทั่วไป เป็นคนที่มีอิทธิพลอำนาจ

เเต่ไม่ว่าจะเป็นคนยังไง ในใจของเขาคนที่สำคัญที่สุดคือเเม่

คนที่ไม่ดีกับเเม่ เขาเองก็ไม่ชอบ!

สีหน้าเเละท่าทางของรุ่ยรุ่ยทำให้ความดีใจของท่านฉูน้อยลง

สุดท้ายก็ยอมมองเป้ยฉ่ายเวย

ทั้งตัวของเป้ยฉ่ายเวยก็ตกใจ กะพริบตา มองรุ่ยรุ่ย: “รุ่ยรุ่ย เรียกสิ”

รุ่นรุ่ยนี่ถึงเรียกท่านฉูอย่างไม่เต็มใจ: “ท่านทวด”

ตอนนี้ท่านทวดเองก็ดูตื่นเต้น ไม่สนใจท่าทางเมื่อสักครู่ของรุ่ยรุ่ย ยิ้มขึ้นพยายามทำดีกับเด็กตัวเล็กเเค่นี้ ทำให้คนรอบข้างที่เห็นมองหน้ากันเอง

ท่านฉูไม่สนใจอย่างอื่น พ่อฉูก็สนใจฉูเจ๋อหยางกับเป้ยฉ่ายเวยให้นั่งลง

พ่อฉูดูเหมือนจะญาติดีด้วย อาจจะเพราะเเม่ฉูช่วยพูดดีไว้

ถอนหายใจใส่เป้ยฉ่ายเวย: “หลายปีมานี้ดูเเลรุ่ยรุ่ยคนเดียว ลำบากเธอจริงๆ”

เป้ยฉ่ายเวยเม้มปาก

มองพ่อฉูอย่างขอบคุณ

ฉูเจ๋อหยางจับมือเธอเเน่น หันข้างๆหน่อย

เธอเห็นความรู้สึกผิดจากสายตาของเขา

ฉูเจ๋อหยางเม้มปาก ไม่เต็มใจเเน่นอน

ไม่รอให้เขาปฏิเสธ ก็ได้ยินเป้ยฉ่ายเวยพูด: “น้ำใจของคุณปู่เรารับเเล้ว เเต่ว่ารุ่ยรุ่ยยังเด็ก ห่างจากฉันก็งอเเงง่าย ฉันกลัวว่าถึงตอนนั้นจะรบดวนเวลาพักผ่อนของท่าน กลับกับพวกเราดีกว่า”

ท่านฉูมองเป้ยฉ่ายเวย อย่างไม่พอใจ

เป้ยฉ่ายเวยหายใจเข้าลึกๆ มองท่านด้วยสายตาที่มั่นคง ไม่ยอมเลยเเม้เเต่น้อย

ฉูเจ๋อหยางขมวดคิ้ว ในใจรู้สึกเเปลกๆ

เเต่ก็ช่วยเป้ยฉ่ายเวยพูด: “คุณปู่ ที่เวยเวยพูดจริง รุ่ยรุ่ยเจอท่านครั้งเเรก ก็ยังรู้สึกเเปบกหน้าบ้าง อีกอย่างก็ติดเวยเวยมาตั้งเเต่เด็ก กลัวว่าฝากไว้ตรงนี้จะไม่ควร”

คำพูดของเป้ยฉ่ายเวยเขาจะไม่สนใจก็ได้ เเต่ถ้าเป็นฉูเจ๋อหยางเเล้ว ก็มีน้ำหนักพอ

ท่านฉูก้มลงมองรุ่ยรุ่ย

เเล้วก็เห็นรุ่ยรุ่ยมองเป้ยฉ่ายเวย ดูเหมือนไม่น่าสงสารเลย

ท่านฉูก้มลง พยายามทำให้ดูใจดีที่สุด: “รุ่ยรุ่ยอยากอยู่ที่นี้ไหม? อยากได้อะไร คุณปู่จะให้หมดเลย”

เหยื่อนี้ไม่เลวนะ

รุ่ยรุ่ยกลับปิดปากเเน่น มองไปทางเป้ยฉ่ายเวยอย่างเเน่นิ่ง ไม่มองท่านฉูเลย

ท่านฉูโมโหจนถลึงตาเป่าหนวด

เเกะมือออก: “ไปเถอะ”

น้ำเสียงเเละท่าทีที่เเข็งเเกร่ง ไม่เหมือนกับคนที่เป็นนายพลใหญ่ กลับเหมือนคนเฒ่าเก่ามากกว่า

รุ่ยรุ่ยรีบกอดมือของเป้ยฉ่ายเวยไว้ อยู่จ้างๆเธอไว้