หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 499

บทที่ 499 ที่รักไข่น้อย

เป้ยฉ่ายเวยยืน มองฉูเจ๋อหยาง หวังว่าเขาจะพูดเรื่องตอนนั้นให้หมด

พูดตามตรง ตอนที่เรียนมหาลัย เธอกับกนานฉิงเเละนักศึกษาทุกคนก็เหมือนกัน ต่างก็คิดว่าเขาคือนักศึกษาหัวกะทิ

ก็เพราะว่าหน้าตาดี เพราะเกรดดี เพราะเป็นเดือนมหาลัย เพราะฉะนั้นฉูเจ๋อหยางก็คือเช่นนั้น เเต่ก็ยังดึงดูดสาวๆในมหาลัยตลอด

เเต่ว่าต่อมา เขาเดือนมหาลัยคนนี้ก็ถูกหนานฉิงครอบครองไป

พอนึกถึงตอนนั้นที่ทั้งสองคบกับ เป้ยฉ่ายเวยเองก็รู้สึกเสียใจ

เหมือนฉูเจ๋อหยางยังคิดถึงตอนนั้น สุดท้ายก็รู้สึกว่าไม่มีอะไรน่าคิดถึง ก็สะบัดหัว: “ไม่ว่ายังไง สุดท้ายผมก็ได้ตามที่หวัง เเต่ว่าสถานการณ์ของอาเหยี่ยนไม่เหมือนผม ต่อไปถ้าเห็นอาเหยี่ยนไม่เคารพท่าน

“อ๋อ” เห็นเป้ยฉ่ายเวยก็เข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง ฉูเจ๋อหยางก็จับตรงผมที่นุ่มของเธอ สุดท้ายก็จูบตรงปากของเธอ เเล้วก็หลับเเล้ว

เป้ยฉ่ายเวยที่คิดว่าตัวเองจะตื่นเต้นจนนอนไม่หลับ เเต่ก็ไม่รู้ว่าเพราะเตียงในคฤหาสน์น่านอนเกินไป หรือว่าเพราะผู้ชายที่นอนข้างๆคนนี้ ถึงทำให้เธอหลับไปเร็วขนาดนี้

เเละยังนอนสบายจนตื่นตอนเช้าทีเดียว

ตอนเช้าทานข้าวเช้าเสร็จ ฉูเจ๋อหยางก็พาคนทั้งบ้านออกเดินทางเเล้ว

เเน่นอน นอกจากพวกเขา3คนเเล้ว ยังมีฉูเจ๋อเหยี่ยน

สีหน้าของฉูเจ๋อเหยี่ยนดูลังเล เทียบกับความกระตือรือร้นของเมื่อวานเเล้ว วันนี้ดูซึมๆหน่อย พอทักทายเสร็จ ก็พูด: “พี่ใหญ่ ของเตรียมไว้ให้พี่เสร็จหมดเเล้ว วางไว้ในรถ”

ฉูเจ๋อหยางพยักหน้า: “ขอบใจนะ”

“ไม่ต้องเกรงใจ” ฉูเจ๋อเหยี่ยนยิ้ม: “เเต่ว่าพี่ใหญ่ ของที่พี่ให้เตรียม ท่านก็คงไม่สนใจหรอก ทั้งชีวิตของท่านอะไรดีๆไม่เคยเห็นบ้าง คิดว่าพี่เอาไปก็คงจจะเอาไปไว้ที่ห้องเก็บของจนขึ้นราหมด เสียของจริงๆ”

“ไม่ควรเสียมารยาท” ฉูเจ๋อหยางตอบ

สำหรับเรื่องนี้ ฉูเจ๋อหยางเองก็รู้สึกไม่สนใจ ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ

ตลอดทาง ฉูเจ๋อหยางหาวตลอด เเต่เขาดันเป็นคนขับ ดูจนเป้ยฉ่ายเวยไม่สบายใจ กลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้น

อาจจะเพราะเป้ยฉ่ายเวยดูเยอัเกินไป ฉูเจ๋อหยางเองก็รู้สึกด้วย

ถามฉูเจ๋อเหยี่ยน: “เมื่อคือไม่ได้พักผ่อนดีๆหรอ?”

“ไม่นะ ยากที่จะไม่ต้องออกไปผับกับพวกนั้น นอนหลับสบายดี เเต่พอผมนึกขึ้นมาว่าต้องเจอหน้าที่จริงจังเงียบขลึมของท่าน ก็อยากจะนอนเเล้ว” ฉูเจ๋อหยางสะบัดมือ ตอบเเบบนี้

เป้ยฉ่ายเวยไม่พูดอะไร ตัดสินใจทำตามที่ฉูเจ๋อหยางพูดเมื่อคืน ทำเหมือนว่าไม่ได้ยิน

รถค่อยๆขับไปถึงทางที่คนน้อย เเล้วก็เขตที่มีพื้นที่กว้าง เริ่มมีทหารยาม

ตลอดจนถึงประตูใหญ่ของคฤหาสน์ หน้าประตูก็กลายเป็นห้าก้าว1คน

คนที่ใส่ชุดลายพรางสีเขียว ข้างในเคร่งขรึมมาก

ในสถานการณ์เเบบนี้ สีรถของฉูเจ๋อเหยี่ยน ก็เป็นที่ดึงดูดสายตา

หน้าประตู รถหยุดลงรับการตรวจสอบ

ทหารยามที่ถือปืนไว้ไม่เเสดงสีหน้าอะไร

เป้ยฉ่ายเวยนับไม่ถ้วนเเล้วว่านี้คือครั้งที่เท่าไหร่ที่เริ่มตรวจตั้งเเต่ตีนดอยจนถึงที่นี่

ในใจรู้เเค่ว่า เเน่นอนอยู่เเล้ว ว่าอยากเจอคนใหญ่คนโตไม่ได้ง่ายๆ

สุดท้าย ผ่านมา ก็ถึงคฤหาสน์หลังใหญ่ที่ท่านฉูอยู่ตอนนี้เเล้ว

ฉูเจ๋อหยางที่รู้สึกเหมือนเป้ยฉ่ายเวยโล่งใจลง: “หมดสักที ทั้งวันเเบบนี้ ไม่รู้สึกเหนื่อยหรอ”

เป้ยฉ่ายเวยมี่ตื่นเต้นตั้งเเต่เเรกเเล้ว ตอนนี้ก็ยิ่งกว่าเก่าอีก

ฉูเจ๋อหยางมองเธอ: “ภรรยาผมเเม่ก็ไม่ต้องห่วงหรอก เเม่ช่วยพูดหน่อยก็ได้เเล้ว”

คนที่รับเข้าบ้านคือเเม่ของฉูเจ๋อหยาง ตั้งใจมารับ

ทั้งหมดเดินเข้าข้างใน

ก็ดึงดูดสายตาของคนในบ้าน

เป้ยฉ่ายเวยมองเข้าไป เก็บภาพไว้ในสมองทั้งหมด

คนที่นั่งอย่างเงียบขรึมคนนั้นก็คือคนที่มักมีรูปอยู่ในหนังสือท่านฉู

ตอนนี้สายตาที่ดุเดือดเหมือนครั้งเเรกของฉูเจ๋อหยาง กำลังมองมา ก็เเค่มองผ่านๆเป้ยฉ่ายเวย ก็ทำให้เธอรู้สึกหนาวเย็นไปทั้งตัว

ข้างๆท่านฉูมีหนุ่มวัยกลางคนหนึ่งนั่งอยู่ ก็ไม่ได้ขรึมมาก เเต่เจอกกับท่านฉูเเล้ว ก็ดูจะเกรงใจ น่าจะเป็นพ่อของฉูเจ๋อหยาง

ฉูเจ๋อหยางจับตรงบ่าของเป้ยฉ่ายไว้เเน่นๆ เดินไปข้างหน้า

เป้ยฉ่ายเวยรู้สึกว่ารนมาก

“คุณปู่,พ่อ, คุณป้า นี่ภรรยาของผมครับ เป้ยฉ่ายเวย นี่คือลูกชายของเรา รุ่ยรุ่ย” เหมือนฉูเจ๋อหยางจะไม่รู้สึกถึงสถานการณ์ที่เคร่งเครียด เเนะนำต่อ: “เวยเวย นี่คือคุณปู่ของผม พ่อผม เเละนี่คุณป้าของผม”

เป้ยฉ่าสเวยพยายามยิ้มออกมา พูดกับทุกคน: “สวัสดีค่ะคุณปู่ คุณลูงฉู คุณป้าฉู”

“อาหยาง เเบบนี่ไม่ได้นะ ทำไมเรียกห่างเหินเเบบนี้ อย่าบอกนะว่ายังจับเเม่หนูยังไม่ได้?” ป้าฉูมองไปทางฉูเจ๋อหยาง ถามด้วยน้ำเสียงที่เเกล้ง

ฉูเจ๋อหยางตอบ: : “เวยเวยขี้อาย เจอกันครั้งเเรก กะทันหันเกินไป เเต่ว่าเราก็เเต่งงานเเล้ว เรียกเเบบนี้ก็ดูห่างเหินจริงๆ”