หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 498

บทที่ 498 เรื่องเก่าๆที่ผ่านมาเเล้ว

“พี่ใหญ่ ที่ตรงนี้เป็นยังไงบ้าง? ที่นี่เป็นยังไงบ้าง? เพื่อนผมต่างก็บอกว่าที่นี่เป็นที่ที่ดีที่สุดในเมืองหลวง ใช้ความสัมพันธ์ที่เพื่อนคนหนึ่งมีกับผู้พัฒนาที่นี่ เก็บไว้ให้ผม” ฉูเจ๋อหยางพา3คนมายังที่พักของตัวเอง

อย่าพูดนะ ว่าอยู่ในเมืองหลวงที่เจริญเช่นนี้ ยังมีที่ที่บรรยากาศดีเเบบนี้ เเละยังดูส่วนตัว รอบข้างคฤหาสน์ที่มีเครื่องมือครบครันเเบบนี้ ก็สุดยอดจริงๆ

ที่ตั้งของคฤหาสน์ของฉูเจ๋อเหยี่ยนคือพื้นที่ที่ดีที่สุดในเขตนี้

ถึงเเม้จะเทียบกับคฤหาสน์ในเมืองจี่หนานไม่ได้ ที่ดินก็น้อยกว่าเยอะมาก เเต่ว่าการตกเเต่งสวยงาม ถึงเเม้จะไม่ได้ดูว่าระยิบระยับไปหมด เเต่มำให้คนที่ดูครั้งเเรกต่างก็รู้สึกว่า เเพง!

เป้ยฉ่ายเวยเห็นของตกเเต่งเล็กๆที่ละเอียดอ่อนเหมือนของศิลปะอย่างนั้น ก็รู้เลยว่าน้องชายของฉูเจ๋อหยางคนนี้ ต้องเป็นคนที่รวยมากเเน่ๆเลย

พอเอามาเทียบกันเเล้ว เหมือนว่าเเบบฉูเจ๋อเหยี่ยนเเบบนี้ ถึงจะเป็นลูกคนรวยมีฐานะที่เเท้จริง

“ไม่เลว” สีหน้าของฉูเจ๋อหยางไม่เปลี่ยน พยักหน้านิดๆ

ฉูเจ๋อเหยี่ยนดีใจเเล้ว เหมือนกับว่าคำชื่นชมของเขาดูน่ายินดีมาก

“พี่ใหญ่ ถ้าพี่ชอบเดี๋ยวผมหาคนมาสร้างให้พี่หลังนึง ต่อไปเราจะเป็นเพื่อนบ้านกัน ดีจะตาย!” ฉูเจ๋อเหยี่ยนพูดอย่างดีใจ

ฉูเจ๋อหยางส่ายหน้า: “ฉันไม่ได้คิดไว้ว่าจะมาอยู่ที่นี่ กลับมาครั้งนี้ก็เเค่พาพี่สะใภ้กับหลานเเกกลับมาทำความรู้จักเท่านั้นเอง”

ฉูเจ๋อเหยี่ยนก็รู้สึกเเปลกใจ สีหน้าดูลังเลไม่เเน่ใจ

สุดท้ายเพราะมีเป้ยฉ่ายเวยอยู่ข้างๆ ก็ไม่ได้พูดอะไร

ดูเเลทุกคนได้กินอาหารเย็นที่ดีอย่างกระตือรือร้น รุ่ยรุ่ยที่วันนี้นั่งเครื่องบินนานเหนื่อยเกินไป ก็รู้สึกง่วงตั้งนานเเล้ว

เป้ยฉ่ายเวยพารุ่ยรุ่ยไปพักผ่อน ฉูเจ๋อเหยี่ยนก็เทเหล้าให้ฉูเจ๋อหยางเเกนึง

“พี่ใหญ่ นี่พี่คิดยังไง ไม่กลับเมืองหลวงจริงๆหรอ?” สีหน้าของฉูเจ๋อ้หยี่ยนมีความจริงจัง

ฉูเจ๋อหยางตอบเสียงเบาหนึ่งคำ

“เเต่ว่า คุณปู่เองก็ไม่เคยปล่อยให้พี่ไม่กลับมา ถึงเเม้คุณลุงไม่ได้พูดอะไร เเต่ว่าทุกคนก็ดูออก เขาก็สนิทกับทางกรมทหาร เเค่พี่กลับมา ปูทางให้ก็เป็นเรื่องง่ายๆเรื่องหนึ่ง” ฉูเจ๋อเหยี่ยนจับเเก้วหล้าในมือ ไม่เข้าใจ

ฉูเจ๋อหยางพูด: “ถ้าฉันจะเลือกทางนั้น ก็เลือกตั้งนานเเล้ว เเต่ไม่ใช่รอจนถึงตอนนี้ อาเหยี่ยน ตระกูลฉูสามารถเเบกรับคนได้เยอะ เเต่ฉันก็อาจจะไม่ต้องเดินไปถึงตำเเหน่งนั้น”

“พูดจริงหรอ?”

“ครึ่งๆ” เหมือนเขาคิดอะไรออกมา เลยหัวเราะออกมา

ฉูเจ๋อเหยี่ยนขมิบตา: “พี่ใหญ่ กับผมพี่ยังพูดความจริงไม่ได้หรอ?”

“เเกทายถูกเเล้วนี้?” ฉูเจ๋อหยางยิ้ม

ฉูเจ๋อเหยี่ยนนิ่งไป: “เพื่อพี่สะใภ้?”

“ฉันบอกเเล้ว ครึ่งๆ” สีหน้าของฉูเจ๋อหยางจริงจังขึ้นมา: “ถึงเเม้ว่าจะไม่มีพี่สะใภ้ของเเก ฉันเองก็คงจะไม่อยู่เมืองหลวง ฉันไม่ใฃ่คนที่ชอบการโดนจำกัดบังคับ เเน่นอน ตอนนี้ก็มีอีกเหตุผลนึง เมืองจิ่งอันก็มีเหตุผลนึงที่ทำให้ฉันใส่ใจ”

ฉูเจ๋อหยางทำหน้าไม่เข้าใจ เหมือนกำลังคิดที่เขาพูดอยู่ ในเเววตาเเสดงถึงความเข้าใจบ้าง เเละความมึนงงไม่เข้าใจ

สุดท้าย ก่อนที่ความอดทนของฉูเจ๋อหยางจะหมดไป ค่อยได้ยินเขาพูดขึ้น