หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 497

บทที่ 497 ลูกพี่ลูกน้องฉูเจ๋อเหยี่ยน

เมืองหลวง ศูนย์วัฒนธรรมการเมือง สำหรับความเจริญเเล้วก็ดีกว่าหลายเมืองอย่างมาก ไม่ว่าจะเป็นเมืองจิ่งอันที่ดังเรื่องเศรษฐกิจ

เป้ยฉ่ายเวยมาเมืองหลวงเป็นครั้งเเรก เเต่ก็ไม่สามารถปิดบังความอยากอยู่ในเมืองนี้ได้

เเต่ว่ส พอนึกได้ว่าครั้งนี้มาเเบบเเปลกๆ ยิ่งเป็นเพราะว่ามาเยี่ยมผู้ใหญ่ เธอเองก็รู้สึกเเปลกๆ เเละตื่นเต้น

เเละโดยเฉพาะผู้ใหญ่ท่านนี้ยังเป็นคนที่เคยผ่านหน้าค่าตาในโทรทัศน์อีก

“ฉูเจ๋อหยาง” หลังจากที่ลงจากเครื่องเเล้ว เป้ยฉ่ายเวยดึงเเขนเสื้อของฉูเจ๋อหยางไว้

ฉูเจ๋อหยางหันกลับไป รู้สึกถึงเเรงกดดันของเธอ ก็ขมวดคิ้วขึ้น

เเค่เห็นในใจก็รู้เเล้ว

เปลี่ยนท่าอุ้มรุ่ยรุ่ย ยื่นมืออีกข้างออกมากอดตรงไหล่ของเป้ยฉ่ายเวยไว้: “คุณปู่อายุเยอะเเล้ว คนที่อายุน้อยกว่าอีกรุ่นต่างก็มีที่อยู่ของตัวเอง วันนี้เราไม่ไปหาท่านหรอก”

เป้ยฉ่ายเวยค่อยสบายใจขึ้นหน่อย

ยังดีที่ไม่ใช่ลงจากเครื่องก็เจอเลย นี่ก็เลยทำให้เธอสบายใจขึ้นเยอะมาก

“นายก็มีบ้านที่เมืองหลวงหรอ?”

“ไม่มี ตอนที่ผมออกมาผมจนไม่มีอะไรเลย บ้านที่มีก็ถูกยึดกลับไปหมดเเล้ว” ฉูเจ๋อหยางพูด เหมือนว่าความดื้อในวัยรุ่นคือสิ่งที่ทำให้เขารู้สึกผิดเท่านั้น

ถึงเเม้ต้องเริ่มใหม่ตั้งเเต่ต้น เขาก็ยังจะเลือกเเบบนี้?

ช่วงนี้เป้ยฉ่ายเวยเคยได้ยินเเม่ฉูพูดขึ้นบ้าง บวกกับการเดาต่างๆ ก็สามารถคิดได้หลายๆอย่าง

เธอยิ้ม: “ไม่เป็นไร ตอนนี้นายเองก็มีฐานะที่ดีหนิ”

“อืม” ฉูเจ๋อหยางไม่ยอมยอมรับว่าเขาได้ใจ: “ผมก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร เเต่ถ้าทำให้ภรรยาของผมโดนหัวเราะเยาะด้วยก็ไม่ดีเเล้ว นี่ ยังต้องหาเงินอีก กดดันจังเลย!”

ฉูเจ๋อหยางทำเป็นเหมือนปวดหัว อุ้มรุ่ยรุ่ยเเล้วเดินผ่านเป้ยฉ่ายเวยไป เป้ยฉ่ายเวยโมโหจนอยากจะตีเขา

ถึงเเม้ว่าลุงเห้อจะเดินข้างหน้าคนเดียว เเต่ว่าก็ยังสนใจทีาทั้ง3คน

ตอนนี้พอเห็นทั้ง3คนยิ้มอย่างสบายใจ ในใจก็รู้สึกดีใจ

นึกถึงคุณชายอาเหยี่ยนในตอนนี้เเล้ว หวังว่าคุณท่านจะเห็นเเก่เด็ก ไม่ทำเรื่องที่ตะทำให้ตัวเองรู้สึกผิดอีก

ตลอดทางเดินมาถึงหน้าสนามบิน ลุงเห้อก็รับโทรศัพท์สายนึงเเล้วก็พูด: “อาหยาง ท่านส่งคนมารับเเล้ว เเต่ว่ารถติด ต้องรออีกหลายนาที”

“ลุงเห้อกลับไปก่อนเถอะ วันนี้พวกเราจะไปคฤหาสน์ซีเย่น พรุ่งนี้จะหาเวลาไปเยี่ยมท่านก็ไม่สาย” ฉูเจ๋อหยางคิดไม่ถึงว่าท่านจะใจร้อนขนาดนี้

สายตาของลุงเห้อมองผ่านรุ่ยรุ่ยไปพูดขึ้น: “อาหยาง คุณท่านคิดถึงคุณชายน้อยมาก ถ้า….”

“พี่ใหญ่!” เสียงเรียกดังๆเสียงนึงขัดลุงเห้อที่กำลังพูดอยู่ ทำให้ดึงดูดคนกลุ่มนึง

เป้ยฉ่ายเวยมองไปทางต้นเสียง เห็นเเค่ผู้ชายคนหนึ่งที่ย้อมผมสีน้ำตาลทองเดินมา บนตัวใส่เสื้อผ้าฮิพฮอพไว้ ถึงเเม้จะดูไม่เหมือนหนุ่มวัย17 เเต่กลับให้ความรู้สึกเด็กๆ ที่กลับเหมือนดูมีนิสัยที่เปิดเผย

สิ่งที่ควรพูดถึงก็คือ คนนี้หน้าตาดีมาก ถ้าลากเข้าวงการบันเทิงก็สามารถฆ่านักเเสดงชายหนุ่มๆตายได้เลย

เป้ยฉ่ายเวยที่กะจะตอบ ก็ก้มหัวลงไม่กล้าพูดอะไร

ฉูเจ๋อเหยี่ยนที่มองมม มืออีกข้างนึงไว้ใต้คางกระเเอมขึ้นมา: “นั้นอะไร หลานตัวน้อยนั่งเครื่องมาทั้งวันเหนื่อยเเล้ว เรากลับกันเถอะ”

“คุณชายอาเหยี่ยนเองก็ไม่ได้กลับมานานเเล้ว ถ้าท่านฉูเจอก็คงจะดีใจมากเเน่ๆ” ลุงเห้อพูด

รอยยิ้มบนหน้าของฉูเจ๋อเหยี่ยนห่ยไป สำหรับลุงเห้อเเล้ว เขาไม่ได้เคารพเหมือนฉูเจ๋อหยาง

ยังพูดด้วยน้ำเสียงที่เย้ย: “ไม่ได้กลับมาเเล้วช่วงนึง อารมณ์ของท่านก็เเรงขึ้น ครอบครัวพี่ใหญ่เพิ่งลงจากเครื่องบินยังไม่ได้กลับเวลามา ก็ต้องทนรับต่อการทบทวนของท่าน ท่านไม่เหนื่อยเเต่ก็คิดว่าคนอื่นจะเหนื่อยไหม?”

เป้ยฉ่ายเวยค่อยๆเปิดปาก ยังมีคนที่กล้าขนาดนี้กับท่านฉูอีกหรอ?

ลุงเห้อเองก็ชินกับท่าทางของฉูเจ๋อเหยี่ยนเเล้ว พูดขึ้นอย่างทำอะไรไม่ได้: “คุณชายอาเหยี่ยน ท่านฉูก็ทำกับคุณชายน้อย…..”

“พอเเล้ว ถ้าท่านทำเพื่อเด็กคนนี้จริงๆ งั้นก็รอให้พักผ่อนหน่อย ไม่เห็นหรอว่าจะลืมตาไม่ขึ้นเเล้ว? เเค่นี้เถอะ ลุงกลับไปก่อน อีก2-3วันผมค่อยพาพี่ใหญ่ไปหาท่าน” ไม่อยากฟังเขาพูด ฉูเจ๋อหยางสะบัดมือ รีบพาฉูเจ๋อหยางเเละเป้ยฉ่าสเวยขึ้นรถเลย

รถที่ฉูเจ๋อเหยี่ยนขับคือรถเฟอร์รารี่สีเเดง สวยเเละหรูหรามาก ไม่รอให้ลุงเห้อตอบ ก็พาคนจากไปไกลเเล้ว เหลือเพียงเเค่หางที่งดงาม

ลุงเห้อถอนหายใจ เเล้วก็รีบโทรหาท่านฉูโดยเร็ว

ท่านฉูที่รับสายโมโหจนด่าว่าอกตัญญูหลายคำ ทำโทรศัพท์ไม่พูดถึงเลย ฉูเจ๋อเหยี่ยนที่ทำให้ท่านโมโห ก็อารมณ์ดีจนร้องเพลงบนทาง

ในใจของเป้ยฉ่ายเวยมีคำถาม มองฉูเจ๋อเหยี่ยนที่อยู่ข้างหน้า เเล้วมองฉูเจ๋อหยางที่อยู่ข้างๆ สายตาที่มีคำถาม

ฉูเจ๋อหยางส่ายหัวให้เธอ หมายความว่าเธอไม่ต้องถาม