หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 496

บททีา 496 การออกเดินทางใหม่

วันถัดมา เป้ยฉ่ายเวยตื่นมาทำอาหารเช้าให้รุ่ยรุ่ยตั้งเเต่เช้า นี่คือสิ่งที่รุ่ยรุ่ยขอไว้เมื่อคืน

เป้ยฉ่ายเวยที่ตีไข่ทอดไจ่อย่างชำนาญ กลิ่นออกลอยออกจากห้องครัว ดึงดูดคนหิวตั้งเเต่เช้า

ล้างเลม่อนเเละปลไม้เสร็จ ก็หันกลับมาจะปั่นน้ำผลไม้ เป้ยฉ่ายเวยก็สตั้นไป

ตรงข้างตู้ชา มีชายวัยกลางคนหนึ่งใส่สูท เหมือนกับสุภาพบุรุษที่ดูสง่า กำลังยิ้มให้เธอ

เป้ยฉ่ายเวยก็รู้เลย ว่านี้น่าจะเป็นเเขกของฉูเจ๋อหยางที่มาเมื่อคืน

“สวัสดีค่ะ” เป้ยฉ่ายเวยคิดๆ คิดถึงอายุของคนที่มา ในสมองคิดอยู่ตลอด หรือว่าจะเป็นพ่อของฉูเจ๋อหยาง?

เเต่ก็นึกขึ้น พ่อของฉูเจ๋อหยางมียศ คงจะไม่อยู่ตรงนี้หรอก?

ลุงเห้อก็ยิ้มตอบ: “สวัสดี”

“เรียกลุงเห้อเหมือนอาหยางเถอะ” เหมือนรู้ว่าเป้ยฉ่ายเวยคิดอะไรอยู่ ลุงเห้อก็พูดขึ้น

เป้ยฉ่ายเวยยิ้มๆ พยักหน้า: “ค่ะ ลุงเห้อ หนูชื่อเป้ยฉ่ายเวย!”

ลุงเห้อพยักหน้า มองผ่านเธอไป ดูกาเเฟที่กำลังเดือดอยู่ข้างหลังของเธอ พูดขึ้น: “ขอกาเเฟเเก้วนึงได้ไหม?”

“ได้สิค่ะ รอสักครู่!” เป้ยฉ่ายเวยนิางไป เเล้วก็รีบพยักหน้า เอาเเก้วไปรองรับกาเเฟที่ต้มเสร็จเเล้วให้เขา

ลุงเห้อหรี่ตา ดมกาเเฟ กลิ่นหอมของกาเเฟโชยมา ทำให้รู้สึกดี

“กาเเฟของคุณรสชาติต้องดีเเน่ๆ!” เขาชม

เป้ยฉ่ายเวยยิ้ม: “ลุงเห้อชอบก็ดีเเล้วค่ะ!”

ลุงเห้อเห็นเธออยู่ในห้องครัวทำอย่างกระฉับกระเฉง ลิ่นหอมจากในห้องครัวโชยมาตลอด ทำให้บ้านที่กว้างขวางเเบบนี้เต็มไปด้วยกลิ่นของความอบอุ่น

คิดไม่ถึงจริงๆเลย

ลุงเห้อคิด

การเเต่งงานกับผู้หญิงเเบบนี้ อาจจะดีกว่าผู้หญิงที่เดินช๊อปปี้งพูดเรื่องของใส่ของเเพง

ลุงเห้อนั่งสบ่ยๆอยู่บนโต๊ะอาหารกับกาเเฟ รออาหารเช้าอย่างเงียบๆ

“เอ๋ สวัสดีครับคุณปู่” รุ่ยรุ่ยวิ่งมา ตามองที่ลุงเห้อ เหมือนจะจำได้ว่าเคยเจอคุณปู่คนนี้มาเเล้ว

ใบหน้าที่ดูใจดีของลุงเห้อ: “สวัสดีครับ ชื่อรุ่ยรุ่ยใช่ไหมครับ?”

“ใช่ครับ” รุ่ยรุ่ยพยักหน้าอย่างเด็กดี

เเล้วก็มองยังกาเเฟในมือของลุงเห้อ

หอมมาก เหมือนน่าดื่มมากเลย

ลุงเห้อเห็นท่าทาง ก็พูดออกมา: “อันนี้เด็กๆดื่มไม่ได้นะ”

รุ่ยรุ่ยพยักหน้า: “พ่อก็พูดเเบบนี้”

ท่าทางที่เป็นเด็กดีลุงเห้อชอบมาก

ทั้งสองคน1คนโต1คนเด็ก ก็เริ่มคุยกันขึ้นมา

รอจนถึงตอนที่ฉูเจ๋อหยางมา ใบหน้าที่จริงจังก็เปลี่ยนไป ดูจนฉูเจ๋อหยางหัวเราะ

“ลุงเห้อตื่นเช้นขนาดนี้” ฉูเจ๋อหยางยิ้ม

ลุงเห้อลุกขึ้น: “อายุเยอะเเล้ว เวลาหลับก็น้อยลง ทั้งคืนเเล้ว คิดได้ยังไงบ้าง?”

“ลุงเห้อ ต้องรีบร้อนขนาดนี้เลยหรอ?” ฉูเจ๋อหยางถามน้ำเสียงทำอะไรไม่ได้ เเละท่าทางที่ดูลังเล

ลุงเห้อเองก็เผยสีหน้าที่ทำอะไรไม่ได้ออกมา: “คุณท่านเร่งมา ตั้งเเต่รู้ว่าผมลงจากเครื่อง ก็โทรหาผมมาเเล้วหลายสาย ก็รอเเค่พวกคุณตอบ ท่านอยากจะเจอคุณชายน้อยมาก”

ฉูเจ๋อหยางคิดสักครู่ เเล้วก็บุกขึ้นเดินไปทางห้องครัว

อวี๋ซือซือที่ได้ยิน ก็ตกใจตาโ เเล้วก็พูดกับเป้ยฉ่ายเวยอย่างตื่นเต้น: “ที่จริงเเล้วฉูเจ๋อหยางยังมีด้านที่มีความรับผิดชอบเเบบนี้ด้วย ก่อนหน้านี้ฉันเข้าใจเขาผิด”

“เกี่ยวอะไรกับเขา เป็นเพราะผู้ใหญ่ทางบ้านอยากจะเจอรุ่ยรุ่ยเลยส่งคนมารับ” เป้ยฉ่ายเวยไม่เชื่อหรอกว่าฉูเจ๋อหยางจะมีความคิดเเบบนี้

อวี๋ซือซือยิ้ม: “ดูเเล้วเธอเองก็มีความหวังกับเขาอยู่!”

เป้ยฉ่ายเวยจ้องเธอ ไม่ได้พูดอะไร

อีกหนึ่งด้าน บางคนที่รู้ข่าว อาศัยอยู่ในบ้านเสียๆลับๆที่นึง ยิ้มด้วยความโหดร้าย

“ฉูเจ๋อหยางจะกลับเมืองหลวงเเล้ว ควรเป็นเวลาที่ควรลงมือเเล้ว!” ผู้ชายคนหนึ่งยิ้มร้ายใส่ผู้หญิงที่ไม่รู้เรื่องที่นั่งอยู่ข้างๆ

“เสิ่นลั่ง ฉันไม่ใช่ทาสของนาย นายไม่มีสิทธิ์ใส่ฉัน!”เสียงเเหลมของผู้หญิง ถ้าฉูเจ๋อหยางอยู่ที่นี่ ก็จะรู้ว่า คนคนนี้ก็คือหนานฉิงคนที่พาเเม่ของเธอเองออกจากเมืองจิ่งหนานไปไกลเเล้ว

เสิ่นลั่นตอบ: “ผู้หญิงที่อยู่ข้างๆของคุณชายเยอะเเยะไป เธอคิดว่าเธอขึ้นเตียงได้ ก็สามารถเหยียบบนหัวฉันได้หรอ? คุณจิ่ง เธอนี้ยังใสซื่อตลอดเลย!”

“เเก…..”

“เชื่อฟังคำของฉันดีๆ ไม่อย่างนั้น ฉันช่วยเธอออกมาได้ ฉันก็ลากเธอลงนรกได้เหมือนกัน!” เสิ่นลั่วใช้เสียงต่ำพูดเหมือนกับปีศาจที่เพิ่งโผล่ออกมา ทำให้เธอสั่นไปทั้งตัว

เธอนึกถึงตอนที่บ้านเกิดเรื่องขึ้น เรียกใครก็ไม่มีคนตอบอย่างนั้น

คนทั้งหมดที่เคยดีกับบ้านเธอ ก็ออกห่างไปไกล ทำเหมือนเธอเเละเเม่เป็นขอทานข้างถนน เเละก็เป็นตอนนั้น เธอก็รู้ถึงเหตุผลที่อาหยางคบกับเธอ

ที่เเท้ก็เพื่อที่จะทำให้ความผิดของพ่อตัวเองออกมา!

ถ้าไม่ใช่เพราะเสิ่นลั่งดึงเธอไว้ เธอก็คงจะจบเเล้ว

ตอนนี้ เธอจะไม่กลับไปตอนนั้นเด็ดขาด

สำหรับเมืองหลวงเเล้ว….

ทำลายความสุขของเป้ยฉ่ายเวย เธอดีใจมาก!