หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 495

บทที่ 495 คนจากเมืองหลวงมา

รุ่ยรุ่ยที่ทำหน้าจาน่าสงสารมองไปทางฉูเจ๋อหยาง: “พ่อครับ ……”

เป้ยฉ่ายเวยใช้หางตามอง จ้องฉูเจ๋อหยางไว้ ดูว่าเขาจะพูดอย่างไร

ฉูเจ๋อหยางก็รู้สึกขึ้นมาทันทีว่าเเรงกดดันเยอะมาก

สุดท้ายก็หันไป อุ้มรุ่ยรุ่ยขึ้น: “รุ่ยรุ่ย ลูกดูสิเเม่ใจไม่กล้า ไม่กล้าเล่นเรือโจรสลัดกับรถไฟเหาะหรอก เราเป็นลูกผู้ชาย อย่าเห็นเเต่ตัวเอง เพราะฉะนั้น ทั้งสองอย่างนี้วันนี้เราไม่เล่นเนอะ ดีมั้ย?”

เป้ยฉ่าเวยถลึงตาโต ใช้สายตาเเสดงโดยไม่พูดออกเสียง ใครใจไม่กล้า? ใครไม่กล้าเล่น?

เเต่เพราะว่ารุ่ยรุ่ยอยู่ข้างๆ เธอก็ไม่กล้าพูดเถียงออกมา

กว่าจะพูดให้เจ้าตัวน้อยยอมได้

ได้เเค่จ้องฉูเจ๋อหยางไว้ ทำท่าทางโมโหใส่

รุ่ยรุ่ยปิดปากเเอบหัวเราะ ยื่นมือไปกอดเเขนเป้ยฉ่ายเวยไว้: “รุ่ยรุ่ยรู้ ว่าร่างกายตอนนี้ของรุ่ยรุ่ยยังเล่นไม่ได้ ไม่ใช่เพราะว่าเเม่ไม่กล้า”

เป้ยฉ่ายเวยทำสีหน้างง หัวเราะออกมา นวนๆตรงหน้าเจ้าตัวน้อย

จริงๆเเล้วเขารู้ทุกอย่าง

พอถึงสวยสนุก รุ่ยรุ่ยเเสดงออกมาดีใจมาก ถึงเเม้ว่ามีหลายรายการที่เล่นไม่ได้ เเต่ก็ยังเรียกไม่ยอมหยุด เหมือนว่าเเค่เห็นก็พอใจเเล้วอย่างนั้น

เป้ยฉ่ายเวยเองก็รู้สึกสงสาร

ฉูเจ๋อหยางตบตรงบ่าของเธอ : “หมอบอกว่าอาการช่วงนี้ของรุ่ยรุ่ยฟื้นฟูได้ดีมาก ตามสถานการณ์ตอนนี้เเล้ว มากสุดเเค่1เดือน ก็สามารถวางเเผนผ่าตัดได้เเล้ว”

“หลังจากผ่าตัดเสร็จ รุ่ยรุ่ยก็จะเหมือนกับเด็กทั่วไป ใช่ไหม?” เป้ยฉ่ายเวยมองฉูเจ๋อหยางด้วยสายตาที่คาดหวัง

ฉูเจ๋อหยางเงียบไปสักพัก สุดท้ายก็กอดเธอไว้: “ต้องเป็นเเบบนั้น ต้องเป็นเเบบนั้นเเน่! ไม่ ลูกชายของผมต้องเก่งกว่าเด็กคนอื่นเเน่นอน!”

เป้ยฉ่ายเวยก็ยิ้มขึ้นมา

นี่ก็คงเป็นท่าทางที่ดีทุ่สุดของเด็กในบ้านตัวเองสิ?

วันนี้ถูกกำหนดไว้เเล้วว่ามีความสุข รุ่ยรุ่ยก็เล่นเครื่องเล่นทั้งหมดที่ตัวเองเล่นได้ไปหลายรอบ ทั้งสองคนหรืออยู่ด้วย หรือว่ายืนดูข้างนอก ไม่ห่างไปไหน ทำให้รุ่ยรุ่ยมีความสุขมาก

เหมือนพลังของเจ้าเด็กน้อยไม่ใช้เงินอย่างงั้นเลย มีเยอะจนน่ากลัว

เป้ยฉ่ายเวยเดินจนขาลากเเล้ว เเต่เขายังวิ่งอย่างกระตือรือร้นอยู่

“พอเเล้ว รุ่ยรุ่ย ตอนนี้เวลาก็ไม่เช้าเเล้ว ดูสิเเม่หนูเหนื่อยจนเดินไม่ไหวเเล้ว หิวรึยัง? เราไปหาที่กินข้าวก่อน?” ฉูเจ๋อหยางอุ้มรุ่ยรุ่ยขึ้น เเล้วพูด

รุ่นรุ่ยเห็นท่าทางที่เหนื่อยของเป้ยฉ่ายเวย ก็เก็บความอยากเล่นไว้ พยักหน้า: “งั้นไปกินข้าวกันเถอะ”

เจ้าตัวน้อยยังทำหน้าเล่นไม่พอ ทำให้เป้ยฉ่ายเวยไม่รู้จะทำยังไงดี

เหมือนฉูเจ๋อหยางเตรียมไว้ ร้านอาหารที่เลือกทานก็มีบรรยากาศที่โรเเมนติกเเละอบอุ่น พอทั้งครอบครัวกินอิ่มกันเเล้ว ค่อยกลับบ้านกัน

เเต่ว่า ในคฤหาสน์ดูไม่เหมือนเดิม

“คุณชาย คุณเห้อมา” ฉูเจ๋อหยางเพิ่งเดินเข้าบ้าน พ่อบ้านในคฤหาสน์ก็มารายงานอย่างไม่เข้าใจ

ฉูเจ๋อหยางนิ่งไป มือที่อุ้มรุ่ยรุ่ยไว้ก็เน่นขึ้น

เป้ยฉ่ายเวยยังไม่รู้อะไร รุ่ยรุ่ยที่นอนหลับเเล้วหน้าก็ยุ่งขึ้นมาทั้งหน้า

ฉูเจ๋อหยางตกใจจนรีบปล่อยมือลง

“มีเเขกมาหรอ?” เป้ยฉ่ายเวยไม่เข้าเลยมองเข้าไป

ใช่สิ สำหรับท่านฉูเเล้ว ทีมเเพทย์ต่างๆ ก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไร

เเต่ว่าไปหาท่านฉูตอนนี้ ดีเเล้วหรอ?

ฉูเจ๋อหยางลังเลตัดสินใจไม่ได้

ในเมื่อเขาคิดดีเเล้วที่จะพาเป้ยฉ่ายเวยกลับไปด้วย เเต่นั้นคือตอนที่ท่านฉูยังไม่รู้สถานการณ์ในตอนนี้ ก็สามารถไปทำให้ท่านชอบประทับใจได้

เเต่ว่าตอนนี้ท่านฉูรู้เเล้ว ก็เเสดงว่าการเจอรู้จักครั้งเเรกก็ไม่ดีเเล้ว กลับไปตอนนี้ ไม่มั่นใจว่าจะเกิดอะไรขึ้น

“คุณกำลังเป็นห่วงเเม่หนูคนนั้น?” ลุงเห้อหัวเราะ เเล้วพูดออกมา

ฉูเจ๋อหยางขมิบตา: “ลุงเห้ออยู่ข้างๆคุณปู่มาตลอด เชื่อว่าน่าจะรู้อะไรหลายอย่าง ผมอยากรู้ท่าทีของคุณปู่”

“อาหยาง อย่าคิดรู้ท่าทีของท่าฉู ยังมีเรื่องของคุณชายอาเหยี่ยนก่อน เเต่ว่าตอนนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อน เเละยังไงยังมีคุณชายน้อยอยู่ นี่เป็นลูกคนเเรกของรุ่นที่4ของตระกูลฉู เด็กคนนี้ไม่ได้มีค่ามากกว่าที่คุณคิดไว้” ลุงเห้อพูดอย่างลึกๆลับๆ

ความหมายที่พูด ก็เป็นไปได้ทั้งนั้น!

ฉูเจ๋อหยางที่ได้ยินชื่ออาเหยี่ยน สีหน้าก็ดูมืดขลึมลง

เเต่ว่าพอได้ฟังที่ลุงเห้อพูด ก็พอวางใจลงบ้าง

ลุงเห้อพูดเเบบนี้ได้ ก็เเสดงว่าสถานการณ์นี่กว่าที่เขาคิดไว้มาก

“ได้ เรื่องนี้ผมจะคิดดู ไม่ได้กลับเมืองหลวงมาหลายปี ผมเองก็อยากจะกลับไปดูหน่อย”

ลุงเก้อดื่มน้ำชา ในใจก็มีความคิดมากหน่อย

คุณชายอาหยางกับคุณชายอาเหยี่ยนไม่เหมือนกัน ดูท่าเเล้วผู้หญิงคนนี้คงสำคัญสำหรับเขามาก