หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 495

บทที่ 495 คนจากเมืองหลวงมา

รุ่ยรุ่ยที่ทำหน้าจาน่าสงสารมองไปทางฉูเจ๋อหยาง: “พ่อครับ ……”

เป้ยฉ่ายเวยใช้หางตามอง จ้องฉูเจ๋อหยางไว้ ดูว่าเขาจะพูดอย่างไร

ฉูเจ๋อหยางก็รู้สึกขึ้นมาทันทีว่าเเรงกดดันเยอะมาก

สุดท้ายก็หันไป อุ้มรุ่ยรุ่ยขึ้น: “รุ่ยรุ่ย ลูกดูสิเเม่ใจไม่กล้า ไม่กล้าเล่นเรือโจรสลัดกับรถไฟเหาะหรอก เราเป็นลูกผู้ชาย อย่าเห็นเเต่ตัวเอง เพราะฉะนั้น ทั้งสองอย่างนี้วันนี้เราไม่เล่นเนอะ ดีมั้ย?”

เป้ยฉ่าเวยถลึงตาโต ใช้สายตาเเสดงโดยไม่พูดออกเสียง ใครใจไม่กล้า? ใครไม่กล้าเล่น?

เเต่เพราะว่ารุ่ยรุ่ยอยู่ข้างๆ เธอก็ไม่กล้าพูดเถียงออกมา

กว่าจะพูดให้เจ้าตัวน้อยยอมได้

ได้เเค่จ้องฉูเจ๋อหยางไว้ ทำท่าทางโมโหใส่

รุ่ยรุ่ยปิดปากเเอบหัวเราะ ยื่นมือไปกอดเเขนเป้ยฉ่ายเวยไว้: “รุ่ยรุ่ยรู้ ว่าร่างกายตอนนี้ของรุ่ยรุ่ยยังเล่นไม่ได้ ไม่ใช่เพราะว่าเเม่ไม่กล้า”

เป้ยฉ่ายเวยทำสีหน้างง หัวเราะออกมา นวนๆตรงหน้าเจ้าตัวน้อย

จริงๆเเล้วเขารู้ทุกอย่าง

พอถึงสวยสนุก รุ่ยรุ่ยเเสดงออกมาดีใจมาก ถึงเเม้ว่ามีหลายรายการที่เล่นไม่ได้ เเต่ก็ยังเรียกไม่ยอมหยุด เหมือนว่าเเค่เห็นก็พอใจเเล้วอย่างนั้น

เป้ยฉ่ายเวยเองก็รู้สึกสงสาร

ฉูเจ๋อหยางตบตรงบ่าของเธอ : “หมอบอกว่าอาการช่วงนี้ของรุ่ยรุ่ยฟื้นฟูได้ดีมาก ตามสถานการณ์ตอนนี้เเล้ว มากสุดเเค่1เดือน ก็สามารถวางเเผนผ่าตัดได้เเล้ว”

“หลังจากผ่าตัดเสร็จ รุ่ยรุ่ยก็จะเหมือนกับเด็กทั่วไป ใช่ไหม?” เป้ยฉ่ายเวยมองฉูเจ๋อหยางด้วยสายตาที่คาดหวัง

ฉูเจ๋อหยางเงียบไปสักพัก สุดท้ายก็กอดเธอไว้: “ต้องเป็นเเบบนั้น ต้องเป็นเเบบนั้นเเน่! ไม่ ลูกชายของผมต้องเก่งกว่าเด็กคนอื่นเเน่นอน!”

เป้ยฉ่ายเวยก็ยิ้มขึ้นมา

นี่ก็คงเป็นท่าทางที่ดีทุ่สุดของเด็กในบ้านตัวเองสิ?

วันนี้ถูกกำหนดไว้เเล้วว่ามีความสุข รุ่ยรุ่ยก็เล่นเครื่องเล่นทั้งหมดที่ตัวเองเล่นได้ไปหลายรอบ ทั้งสองคนหรืออยู่ด้วย หรือว่ายืนดูข้างนอก ไม่ห่างไปไหน ทำให้รุ่ยรุ่ยมีความสุขมาก

เหมือนพลังของเจ้าเด็กน้อยไม่ใช้เงินอย่างงั้นเลย มีเยอะจนน่ากลัว

เป้ยฉ่ายเวยเดินจนขาลากเเล้ว เเต่เขายังวิ่งอย่างกระตือรือร้นอยู่

“พอเเล้ว รุ่ยรุ่ย ตอนนี้เวลาก็ไม่เช้าเเล้ว ดูสิเเม่หนูเหนื่อยจนเดินไม่ไหวเเล้ว หิวรึยัง? เราไปหาที่กินข้าวก่อน?” ฉูเจ๋อหยางอุ้มรุ่ยรุ่ยขึ้น เเล้วพูด

รุ่นรุ่ยเห็นท่าทางที่เหนื่อยของเป้ยฉ่ายเวย ก็เก็บความอยากเล่นไว้ พยักหน้า: “งั้นไปกินข้าวกันเถอะ”

เจ้าตัวน้อยยังทำหน้าเล่นไม่พอ ทำให้เป้ยฉ่ายเวยไม่รู้จะทำยังไงดี

เหมือนฉูเจ๋อหยางเตรียมไว้ ร้านอาหารที่เลือกทานก็มีบรรยากาศที่โรเเมนติกเเละอบอุ่น พอทั้งครอบครัวกินอิ่มกันเเล้ว ค่อยกลับบ้านกัน

เเต่ว่า ในคฤหาสน์ดูไม่เหมือนเดิม

“คุณชาย คุณเห้อมา” ฉูเจ๋อหยางเพิ่งเดินเข้าบ้าน พ่อบ้านในคฤหาสน์ก็มารายงานอย่างไม่เข้าใจ

ฉูเจ๋อหยางนิ่งไป มือที่อุ้มรุ่ยรุ่ยไว้ก็เน่นขึ้น

เป้ยฉ่ายเวยยังไม่รู้อะไร รุ่ยรุ่ยที่นอนหลับเเล้วหน้าก็ยุ่งขึ้นมาทั้งหน้า

ฉูเจ๋อหยางตกใจจนรีบปล่อยมือลง

“มีเเขกมาหรอ?” เป้ยฉ่ายเวยไม่เข้าเลยมองเข้าไป