หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 494

บทที่ 494 ร่างกายที่ดูไม่ได้เลยทั้งตัว

“หุบปาก!” ใบหน้าที่ดูไม่ได้เลยของหลี่จื่อเชียน

ตอนนี้สิ่งที่ทำให้เขาทำใจยากที่สุด ก็คือเรื่องที่ไม่อยากยอมรับมากที่สุด ก็คือเรื่องที่สู้ฉูเจ๋อหยางไม่ได้

เสี่ยวหย่าไม่เปิดเผยออกมา เขาก็ยังปลอบตัวเองได้ เเพ้เขาก็เพราะว่าฟ้าไม่เป็นใจ ปลอบใจตัวเองว่าไม่ดีพอ ไม่ใช่เพราะเขาที่คิดอย่างไม่จบสิ้น

เเต่เหมือนคำของเธอนั้นเป็นเหมือนคำสาปที่วนอยู่ในหัวของเขา ที่มากับเเรงที่ทำให้คนรู้สึกหายใจไม่ออก กดทับอยู่ในหัวของเขา ทำให้เขาเเพ้อย่างราบคาบ

เสี่ยวหย่าหุบปาก เเต่ว่าสายตาก็ยังเเสดงถึงการเยาะเย้ยเขา

หลี่จื่อเชียนรีบหันหลัง เดินจากไปอย่างรวดเร็ว อยากจะหนีไปจากที่นี่

เสี่ยวหย่ามองดูเงาที่จากไปของเขา ก็รู้สึกขึ้นมาว่าตัวเองน่าสงสาร

ความรักที่เธอขอมาตั้งหลายปีนี้ ทำอย่างทุกวิถีทาง ไม่เสียดายทุกอย่าง สุดท้ายก็จบด้วยการเเพ้!

จบเเล้ว สุดท้ายก็จบหมดเเล้ว

ปิดตาลง เอาความเหนื่อยล้าทั้งตัว ออกจากโรงพยาบาล

สุดท้ายทั้งสองก็ถอนหมั้น ด้วยความเร็ว

งานหมั้นที่ผ่านไปยังไม่ถึง2วัน ก็ประกาศถอนหมั้น ก็ทำให้คนอื่นต่างพูดเรื่องงานหมั้นนี้ต่างๆนาๆ

เเต่ว่าทั้งสองเองก็ไม่มีใครโผล่หน้าออกมา สุดท้ายเวลาก็ทำให้ทุกอย่างหายไป

พอเป้ยฉ่ายเวยรู้ ก็เเค่รู้สึกเเปลกใจ ในใจก็ยังรู้สึกอยู่ เเต่ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร

ฉูเจ๋อหยางไม่พอใจ กลัวว่าผู้ชายคนที่รู้ความจริงเเล้วจะกลับมาเเย่งเป้ยฉ่ายเวยกับเขาอีกครั้ง ทำให้เขาเองหลายวันมานี้ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย

เเม่ฉูเดินอย่างไม่มีเสียงอะไร เห็นเป้ยฉ่ายเวยที่ดูหงอย

ถ้าเทียบกับเเม่หลี่เเล้ว เเม่ฉูก็ดีกับเธอมากเเล้ว

เเน่นอน ก็รวมถึงความรู้เเละนิสัยมารยาทอยู่

เเต่สำหรับผู้ใหญ่ที่ดีกับเธอเเล้ว เธอเองก็รู้สึกเสียดาย

เพราะฉะนั้นตอนที่ฉูเจ๋อหยางพูดขึ้น เธอก็ถามขึ้นหลายคำ

ฉูเจ๋อหยางพูดทั้งที่ยังไม่ได้ยกหัวขึ้น: “ที่บ้านมีเรื่องเยอะ เเม่เอาเวลาเยอะขนาดนี้มาอยู่ที่นี่ก็ยากมากเเล้ว ถ้ายังไม่กลับคาดว่าพ่อคงจะตามมาเเล้ว”

“ก็จริง” เป้ยฉ่ายเวยนึกถึงฐานะของฉูเจ๋อหยาง ถ้าเป็นจริง ฐานะของเเม่ฉู ก็เป็นคุณนายท่านหนึ่ง

“ฉูเจ๋อหยาง นายจะอยู่ที่นี่ตลอดเลยหรอ?” กัดตะเกียบไว้ เป้ยฉ่ายเวยถาม

ฉูเจ๋อหยางขมวดคิ้ว มองหน้าเธอ: “เธอไม่ชอบหรอ? หรือว่าเธออยากกลับไปอยู่ที่เมื่อก่อน?”

คิดดูดีๆ ที่ครงนี้ถึงเเม้จะเงียบ เเละใหญ่มาก เเต่ก็ดูห่างไกลเกินไป คนที่เจอทุกวันก็มีจำกัด อายุของเธอในตอนนี้ก็เหมือนกับถูกจังอยู่ในกรง ไม่ชอบก็ปกติ

เเต่ว่า…..

“ช่วงนี้ก็อยู่ที่นี้ก่อน หลังจากที่เรากลับมาจากเมืองหลวงเเล้ว อยากจะอยู่ที่ไหน เธอก็เลือกเองตามสบายเลย”ฉูเจ๋อหยางคิดเสร็จ ก็พูดความคิดของตัวเองออกมา

เป้ยฉ่ายเวยตกใจ: “เมืองหลวง? ทำไมต้องไปเมืองหลวง?”

“ในเมื่อเราจะเเต่งงานกันเเล้ว ก็ควรหาเวลาไปเยี่ยมผู้ใหญ่ทางบ้านผมสิ?” ฉูเจ๋อหยางทำเหมือนเป็นเรื่องปกติ พอเห็นสีหน้าของเป้ยฉ่ายเวย ก็ถาม: “หรือว่าเธอคิดว่าควรไปเยี่ยมคนในบ้านเธอก่อน? เเบบนี้ก็ได้นะ”

เธอจะบ้าเเล้ว

เขาคนนี้ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรอ?

“ฉูเจ๋อหยาง ฉันหมายความว่า เราคุยกันว่าจะเเต่งงานตอนไหน? ใครจะเเต่งงานกับนาย?”

ฉูเจ๋อหยางวางตะเกียบลง สีหน้าที่จริงจังขึ้น

“เธอไม่อยากให้บ้านที่สมบูรณ์กับรุ่ยรุ่ยหรอ?”

“ใช่ เเต่ว่า……”

“เธอไม่อยากให้ชีวิตของรุ่ยรุ่ยเเข็งเเรงมีความสุข?”