หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 493

บทที่ท493 ความเหมาะสมเดียว

“พี่จื่อเชียน? พี่เป็นอะไร เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า?” ใจของเสี่ยวหย่าสั่น สายตาของเขาทำให้เธอสั่นเเบบไม่รู้ตัว

สายตาที่เเเหลมคมของกลี่จื่อเชียนมองมา เสียงที่ต่ำ: “ตามฉันมา”

“จื่อเชียนเเกจะทำอะไร? ที่นี่คือโรงพยาบาล เสี่ยวหย่ายังต้องดูเเลฉัน” รู้สึกถึงเเววตาที่เเปลกไปของหลี่จื่อเชียน เเม่หลี่เลยพูดขึ้น

หลี่จื่อเชียนมองทางเเม่หลี่: “เดี๋ยวผมให้ทางโรงพยาบาลช่วยหาพยาบาลให้อีก2คน”

“เเก……”

“ไป!” จับมือของเธอไว้ ดึงเธอออกไปด้านนอก

เเม่หลี่กังวลเลยเรียก พอเขาไม่สนใจ ก็จะลงจากเตียง

พ่อหลี่ดึงมือเธอไว้: “พอเถอะ เรื่องของวัยรุ่นให้จัดการกันเอง เธอจะช่วยอะไรได้? ถ้าพวกเขาสองคนต้องใช้ชีวิตด้วยกันทั้งชีวิต ก็ต้องคอยติดต่อช่วยเหลือกัน หรือว่าเธออยากให้พวกเขาทะเลาะกันทุกวัน?”

เเม่หลี่: “เเต่ว่า จื่อเชียนเป็นเเบบนี้ ฉันเป็นห่วง……”

“ไม่ต้องห่วงหรอก เธอคิดว่าเสี่ยวหย่าจะใสซื่อจริงๆหรอ ที่จะเป็นเหมือนเด็กน้อยที่คอยมาร้องไห้ให้เธอฟัง?” พ่อหลี่พูด: “ผู้หญิงสมัยนี้ไม่ธรรมดา สิ่งที่เธอคิดไม่ถึงยังมีอีกเยอะ”

เจ้าเล่ห์หน่อยก็เป็นเรื่องดี ถึงเธอจะเข้าใจว่าเรื่องของครั้งก่อนเธอเป็นเเพะรับบาป เเต่ถ้าเเลกกับการกลับตัวของลูกชาย ก็เป็นเรื่องดี

ต้องมีสักวันที่เขาจะเข้าใจ ว่าพ่อเเละเเม่หวังดีกับเขา

ถึงเเม้เเม่หลี่จะฟังคำที่เขาพูด เเต่ก็รู้สึกกังวลอยู่ดี

พ่อหลี่เองก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ ก็ทำได้เเค่เปลี่ยนเรื่องให้เธอสนใจอย่างอื่น

เสี่ยวหย่าถูกหลี่จื่อเชียนลากมาที่ที่เงียบ เเละก็สบัดมือเธอออกอย่างรุนเเรง

เธอเจ็บมาก น้ำตาคลอ มองดูตรงข้อมือก็เห็นรอยเเดง

“พี่จื่อเชียน ตกลงพี่จะคุยอะไรกับฉันกันเเน่ ฉัน….” เสี่ยวหย่าเม้มปาก ก้มหัวลง พูดอย่างน่าสงสาร

สายตาที่เเหลมคมของหลี่จื่อเชียนมองมาที่เธอ: “เธอเป็นคนทำใช่ไหม”

คำพูดที่เย็นชา เเต่เหมือนกับประทับลงในใจเธอ ที่มากับความเย็น

เเขนอีกข้างของเธอที่กำลังขยับอยู่หยุดไปหลายวิ ค่อยขยับปาก: “พี่…พี่จื่อเชียน เรื่องอะไรที่ฉันทำ?”

หลี่จื่อเชียนยื่นมือจับคางเธอ ให้เธอมองตรงกน้าเขา

ปะทะกับสายตาที่เย็นชาของเขา ตัวเธอสั่น: “พี่จื่อเชียน…..”

“ฉันบอกว่า เรื่องของเป้ยฉ่ายเวย เธอทำรึเปล่า? ฟังไม่รู้เรื่องหรอ?” คำพูดของกลี่จื่อเชียนทำลายความรู้สึกที่โชคดีของเธอ

เสี่ยวหย่าหายใจเข้าลึกๆ

“ใช่ ที่เป้ยฉ่ายเวยเกิดเรื่องฉันมีส่วนด้วย เเต่นั้นก็มีสาเหตุ ฉันชอบพี่มาตั้งหลายปี ทำไมผู้หญิงที่มาจากที่อื่นจะมาเเย่งพี่ไป ฉันก็เเค่ไม่พอใจ ฉันเเค่กลัวว่าพี่จะถูกเเย่งไป เลยโมโหจนทำเรื่องนี้เท่านั้นเอง”

“พี่จื่อเชียนฉันผิดไปเเล้ว พี่ยกโทษให้ฉันได้ไหม ฉันสัญญาว่าจะไม่มีเรื่องเเบบนี้เกิดขึ้นอีกเเน่นอน ถ้ามีอะไรพี่ก็บอกมาฉันจะฟังพี่ทุกอย่างเลย ฉันก็จะไม่ทำอะไรเป้ยฉ่ายเวยเเล้ว อีกอย่างตอนนี้เธอก็ยังอยู่ดีอยู่ ไม่ได้เป็นอะไร พี่จื่อเชียน ฉัน…..”

หลี่จื่อเชียนสบัดเเขนเสื้อเขาทิ่ง: “พอเเล้ว!”

“พี่จื่อเชียน….”

ในเเววตาที่รอคอบเธอ หลี่บื่อเชียนพูดขึ้น: “พอเเม่ฉันผ่าฉันเสร็จ ฉันจะบอกให้พวกเขาถอนหมั้น ฉันให้เวลาเธอ1คืน สามารถบอกกับคนนอกได้ นี่คือสิ่งเดียวที่เหมาะสมกับที่เธอเรียนฉันว่าพี่มาตลอดหลายปีนี้! ต่อไปอย่าเจอกันอีกเลย ทำเหมือนว่าไม่รู้จักฉัน!”

“พี่จื่อเชียน พี่ไม่เอาฉันเเล้วหรอ?” น้ำตาของเสี่ยวหย่าไหลลงมา ใบหน้าที่เล็ก เต็มไปด้วยน้ำตา เเต่ไม่สามารถทำให้เขาใจอ่อนลง

หลี่จื่อเชียนมองผ่านใบหน้าของเธอ พูดอย่างหนักเเน่น: “ก็คิดว่าอย่างนั้นก็เเล้วกัน!”

ต่อมา ก็หันหลังเดินจากไปเลย

เสี่ยวหย่าหัวเราะเยาะ:“พี่จื่อเชียน จริงๆเเล้วพี่ก็คือไอ้ขี้ขาล ผู้หญิงที่พี่ไม่ได้มา ก็เป็นเพราะพี่ไม่หนักเเน่นพอ เพราะพี่สู้ฉูเจ๋อหยางไม่ได้ พี่ไม่สามารถมองดูเขาสองคนมีความสุข เพราะฉะนั้นฉันเลยกลายเป็นที่ระบายอารมณ์ของพี่ เอาทุกอย่างมาโทษให้ผู้หญิงคนนึง พี่ทำให้ฉันเจ็บปวด เเต่ก็ไม่ยอมรับความจริงที่พี่พ่ายเเพ้!”

หลี่จื่อเชียนหันกลับมา ดวงตาที่เเดงก่ำ นั้นคือความโกรธที่คนอื่นรู้ความในใจของตัวเอง

เเละเสี่ยวหย่าในตอนนี้ก็เหมือนว่าไม่กลัวอะไรเลย ดวงตาที่เเดงมีน้ำตาไหลลงมา หัวเราะเยาะ: “ยอมรับเถอะ ว่าพี่สู้ฉูเจ๋อหยางไม่ได้ ไม่ว่าจะเป็นฐานะ หน้าตา ความเจ้าเหล่ห์ พี่ก็สู้เขาไม่ได้ พี่คิดว่าทุกครั้งที่พี่มีปัญหากับทางบ้าน ทุกครั้งที่โดนบังคับ เป็นเพราะพวกเราหรอ? ผิด ยังมีฉูเจ๋อหยาง เขาได้ผู้หญิงตั้งเเต่เริ่มเเรกืมีเเค่พี่ที่ไม่รู้อะไรเลย โกรธคนที่รักพี่”

“ถึงเเม้ว่าฉันจะรักพี่ เเต่ฉันก็อยากจะบอกว่า พี่สู้เขาไม่ได้ ทั้งชีวิตนี้พี่ก็สู้เขาไม่ได้!”