หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 492

บทที่ 492 กลับไปไม่ได้เเล้ว

ฉูเจ๋อหยางตัดสินใจรีบจัดการเรื่องทางนี้ให้เสร็จเเล้วพาเป้ยฉ่ายเวยเเละรุ่ยรุ่ยกลับบ้าน เช่นนั้นก็คงไม่ได้ง่ายอย่างที่พูด

เรื่องที่หนานเทียนกยางดึงม้าไว้ก็เป็นเรื่องใหญ่เรื่องนึง เป็นที่เลื่องลือกันในเมืองจิ่งอันหลายวัน

ฉูเจ๋อหยางอยากจะทำจับเสิ่นเย่าได้เร็วขึ้น เลยตัดสินใจร่วมงานกับเสิ่นเย่าอีกครั้ง อยากจะดึงให้เขามาติดกับ เเต่น่าเสียดาย ที่เสิ่นเย่าเหมือนหายสาญสูญในโลกนี้ ไม่ว่าจะยังไงก็ไม่ยอมออกมาให้เห็น

เสิ่นเย่ายืนตรงหน้าต่าง ความรู้สึกตอนนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อนเเล้ว

ครั้งก่อนที่ยืนอยู่ตรงนี้ มีความสุข เเละกังวล กังวลว่าที่นั่งของเขาจะนั่งไม่ได้นาน

เเต่ว่าตอนนี้ เขาที่ครอบครองตระกูลเสิ่นไว้ทั้งหมด ก็ไม่ดลัวใครอีกเเล้ว

เเต่ว่า…….

“เป้ยฉ่ายเวยคือภรรยาของนาย?” ในเเววตาของเสิ่นเย่ามีความไม่เข้าใจอยู่บ้าง

ฉูเจ๋อหยาง: “ไม่ได้หรอ?”

“เเค่คิดไม่ถึงเท่านั้นเอง” เขาพูดขึ้น

ฉูเจ๋อหยางมักรู้สึกว่าเห็นถึงความโศกเศร้า

โศกเศร้า?

หึ! เขาจะเศร้าอะไร?

เป้ยฉ่ายเวยเป็นผู้หญิงของเขามาโดยตลอด

เเต่ว่าการดึงดูดของผู้หญิงคนนี้ก็ทำให้รู้สึกหมดปัญญาจริงๆ

เเละตอนนี้ผู้หญิงที่ฉูเจ๋อกยางรู้สึกว่าสามารถดึงดูดคนมาก กำลังนั่งอยู่ในร้านอาหารที่ลึกลับ

ตรงข้าม คือผู้ขายที่เคยยุ่งเกี่ยวกับเธอ หลี่จื่อเชียน

“ทำไมถึงนึกนัดฉันออกมา ฉันจำได้ว่าเมื่อวานนายเพิ่มหมั้นไป” ใบหน้าของเธอมีรอยยิ้มเล็กๆ เเละสิ่งที่ดูเหมือนพยายามหลีกเลี่ยง ไม่หนักมาก กำลังทำให้เขารู้สึกเจ็บใจมาก

หลี่จื่อเชียนรู้สึกว่าในใจเจ็บเหมือนโดนเข็มเเทง

“เวยเวย พวกเราเปลี่ยนเป็นเเบบนี้ตั้งเเต่เมื่อไหร่” เขายิ้มเบาๆ มุมปากมีความขาวซีด

เป้ยฉ่ายเวยก็มองลง “เเบบนี้ไม่ดีหรอ? จริงๆเเล้วฉันกับนายก็ไม่ใช่คนโลกเดียวกันอยู่เเล้ว เเต่น่าเสียใจที่เรารู้ความจริงนี้ช้าไป”

“เเล้วเธอเป็นคนโลกเดียวกับฉูเจ๋อหยางหรอ? เธอคิดว่าพวกเธอก็จะอยู่ด้วยกัน?” หลี่จื่อเชียนพูดขึ้นอย่างเเทงใจ

นิ้วของเป้ยฉ่ายเวยสั่นๆ พูดขึ้น: “ไม่รู้”

คำพูด3คำที่ไร้ร่องรอย ทำให้คำที่หลี่จื่อเชียนอยากจะพูดออกมาต้องหยุดพูด

เขาหัวเราะ ค่อยๆพิงไปข้างหลังเล็กน้อย: “ฉูเจ๋อหยางนี้ช่างโชคดีจริงๆ ตอนนั้นก็หนานฉิงคนนึงที่รักเขาคนเดียวเท่านั้น ตอนนี้ถึงเเม้ว่าจะไม่มีตระกูลหนานเเล้ว ไม่มีเเล้ว ยังทำให้เธออยู่ข้างๆเขาได้ ตั้งเเต่เเรกถึงตอนนี้ เหมือนว่าทุกคนต่างก็ดิ้นรนอยู่ในกำมือของเขา”

“จื่อเชียน……” เป้ยฉ่ายเวยขมวดคิ้ว มีเสี้ยววินาทีนึง เหมือนว่าไม่รู้จักเขา

ในความทรงจำของเธอ เขาเป็นคนที่อบอุ่นมาโดยตลอด ทำให้รู้สึกสบาย เปลี่ยนไปตั้งเเต่เมื่อไหร่กัน?

เเววตาที่เย็นชาของเป้ยฉ่ายเวยทำให้หลี่จื่อเชียนใจหาย เเววตาเปลี่ยนไป รีบควบคุมจัดเก็บอารมณ์ของตัวเองอย่างรวดเร็ว

ถอนกายใจครั้งนึง เเล้วพูดขึ้น: “เธอก็ปกป้องเขาขนาดนี้เลยหรอ? ในนามของคนที่เเพ้เเม้เเต่ตอนนี้พูดอะไรเขาหน่อยไม่ได้เลยหรอ?”

ใจของเป้ยฉ่ายเวยสั่นไหว ส่ายหัวเเล้วพูด: “ขอโทษนะ จื่อเชียน”

“ไม่ต้องขอโทษผม คนที่ควรขอโทษคือ” หลี่จื่อเชียนจับตรงหน้า ทำน้ำเสียงเหมือนไม่เป็นเเล้วพูด: “เวยเวย จริงๆเเล้วผมยังต้องพูดคำขอโทษกับเธอ ถ้าไม่ใฃ่เพราะผม เรื่องครั้งก่อนก็จะไม่เกิดขึ้น อีกอย่าง ผมยังไม่สามารถคืนความยุติธรรมให้เธอได้ผม…ผมขอโทษจริงๆ”

เป้ยฉ่ายเวยส่ายหัว: “ฉันเข้าใจ เพราะเธอคือคู่หมั้นของนาย”

หลังจากที่เป้ยฉ่ายเวยกลับไปเเล้ว ในใจก็ยังมีความเศร้าอยู่

เพื่อนที่ดีเเบบนี้ สุดท้ายก็ไม่มีเเล้ว

ยังคนคนเราก็มีเรื่องที่สมหวังไม่หมดทุกเรื่อง จะให้สมหวังทุกเรื่องได้ยังไง

นึกถึงรุ่ยรุ่ย เธอเองก็มีเเรงเดินต่อไปทั้งตัว

ลี่จื่อเชียนกลับไปพร้อมกับความเศร้า

เเม่หลี่เองที่พอใจกับเรื่องงานหมั้นของหลี่จื่อเชียนเเละเสี่ยหย่ามาก ก็ดูมีความสุขมาก

เเละเสี่ยวหย่าเองก็เอาผลไม้ต่างมาตั้งเเต่เช้า

ไม่ใช่เพราะอะไร วันนี้คือวันที่เเม่หลี่จะไปห้องผ่าตัด

“เสี่ยหย่านี่ดีจริงๆเลย ดูสิมาอยู่กับฉันตั้งเเต่เข้าถึงตอนนี้เองก็ไม่เบื่อ” เเม่หลี่ชมเสี่ยวหย่าไม่หยุดปากให้พ่อหลี่ฟัง สีหน้าพอใจมาก ไม่เหมือนว่าเดี๋ยวต้องเข้าก้องผ่าตัดเลย

ใบหน้าของพ่อหลี่เองก็มีรอยยิ้ม

ทั้งสองชมจนเธอหน้าเเดง

หลี่จื่อเชียนเดินเข้ามา สีหน้าที่ดูซึมๆทำให้บรรยากาศเปลี่ยนไป

“จื่อเชียน นี่นายเป็นอะไร? อยู่ดีๆทำไมทำสีหน้าเเบบนี้?” พ่อหลี่เเละเเม่หลี่มองหน้ากัน ต่างก็รู้สึกว่สเหมือนมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นเเต่ไม่รู้

หลี่จื่อ้ชียนไม่ได้สนใจทั้งสอง เเต่กลับมองเสี่ยวหย่าด้วยสายตาที่เย็นชา

สายตานั้นก็บอกไม่ได้ว่าดีกรือไม่ ก็คือเหมือนอยากจจะกินคน

เสี่ยวหย่าตกใจ