หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 491

บทที่ 491 ไม่รักตัวเอง

คำพูดของเป้ยฉ่ายเวยคือคำพูดสุดท้ายก็ทับหญ้าต้นสุดท้ายของอูฐ หลี่จื่อเชียนก็ดูซึมลง ต้องทนดูให้ฉูเจ๋อหยางเอาตัวเธอไป เหมือนไฟในใจมันดับลง

ฉูเจ๋อหยางโอบเป้ยฉ่ายเวยออกไปเหมือนรอบข้างไม่มีคน คนที่ออกจากงานเลี้ยงทั้งที่งานยังไม่ได้เริ่มก็ทำให้ดึงดูดคนไม่น้อย

ในทันที ก็ยิ่งดึงดูดคนให้สนใจ ก็คือการเเสดงออกมาของคนที่เป็นเจ้าของงานในวันนี้อย่างหลี่จื่อเชียน

พอเห็นคนเริ่มคุยซุบซิบวิจารณ์กัน พ่อหลี่ก็รีบดึงหลี่จื่อเชียนออกจากห้องโถงใหญ่

เสี่ยวหย่ากำหมัดเเน่น ในเเววตาเต็มไปด้วยความโกรธ สุดท้ายก็ต้องเดินตามไปอย่างทำอะไรไม่ได้

หน้าประตู เป้ยฉ่ายเวยถอนหายใจอย่างเเรงครั้งนึง

“ทำไม? ในใจรู้สึกไม่ดี?” ในเสียงของฉูเจ๋อหยางเสียดๆ

เป้ยฉ่ายเวยมองเขาข้างๆ ไม่ได้พูดอะไร

ฉูเจ๋อหยางเดินไปข้างหน้า ยื่นมือไปจับคางเธอ “ตั้งเเต่วันนี้ หลี่จื่อเขียนคือคนที่มีภรรยาเเล้ว สิ่งที่ผู้หญิงต้องทำก็คือรักตัวเอง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรก็ไปรบกวนผู้ชายที่มีเจ้าของเเล้ว เข้าใจมั้ย?”

“ฉันก็คือคนที่ไม่รักตัวเอง นายเองก็ไม่ใช่ว่าเพิ่งรู้วันเเรก ไม่อย่างนั้นก็คงไม่ขึ้นเตียงนายตั้งเเต่ตอนที่นายเพิ่งเลิกกับหนานฉิง ไม่ใช่หรอ?” เป้ยฉ่ายเวยขยับคางเล็กน้อย ถลึงตาใส่เขา

ฉูเจ๋อหยางขยับสายตา สายตาที่คมกริบก็เหมือนเย็นชาขึ้น ธนูเหมือนไม่เสียเงินถูกยิงมา พูด: “เป้ยฉ่ายเวย เธอต้องพูดตัวเองเเบบนี้เลยหรอ?”

“พูดต่อคำที่นายพูดผิดด้วยหรอ? คุณชายใหญ่นี่ช่างดูเเลยากจริงๆ!” เป้ยฉ่ายเวยพูดเสร็จ ก็เดินไปทางรถที่จอดอยู่ตรงหน้าประตู

ใจของฉูเจ๋อหยางหดหู่

คำพูดเมื่อกี้ที่เขาพูดก็รู้สึกเสียใจที่พูดไป เเต่เห็นเธอเศร้าเพราะเรื่องของหลี่จื่อเชียน เป็นลูกผู้ชายในใจก็คงจะไม่สบายใจ?

ขึ้นรถ ฉูเจ๋อหยางอยากจะขอโทษ เเต่เห็นเธอทำตัวเย็นชาเเละหลับตาเหมือนไม่อยากคุย สุดท้ายฉูเจ๋อหยางเองก็ไม่บอก

สุดท้าย เป้ยฉ่ายเวยเป็นคนพูดก่อน

“ฉูเจ๋อหยาง ต่อไปเรื่องเเบบนี้ไม่ต้องเรียกฉันมา!” คำพูดที่เย็นชาของเป้ยฉ่ายเวยพูดออกมา

ความเงียบที่ฉูเจ๋อหยางเพิ่งเริ่มมีก็หายไปในพริบตา

หันกลับมาหาเป้ยฉ่ายเวยอย่างไม่พอใจ: “อย่าบอกนะว่าเธอจะบอกกับฉันว่าเธอยังคิดอะไรกับหลี่จื่อเชียนอยู่? พอเห็นเขาเเต่งงานเธอก็ไม่พอใจ?อิจฉาหรอ?”

“ใช่ ฉันไม่พอใจ!” เป้ยฉ่ายเวยลืมตาขึ้น รู้สึกเหมือนจะซับซ้อนเเละเหมือนจะเจ็บปวด

ใจของฉูเจ๋อหยางสั่นวูบ

ก็ได้ยินเธอพูด: “หลี่จื่อเชียนจะเเต่งงานหรือไม่ก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรมาก ฉันสามารถยิ้มเเล้วอวยพรได้ เเต่คนที่ไม่พูดเเสดงอะไรเเบบนายทำให้คนอื่นไม่ชอบ อีกอย่าง ฉันไม่ใช่นางฟ้า พอเห็นผู้หญิงคนที่รังเเกฉันได้ในสิ่งที่ต้องการเเต่งงานกับผู้ชายที่เธอรัก ฉันเองก็ไม่พอใจ!”

ในใจของเป้ยฉ่ายเวยกำลังโกรธ สีหน้าก็ดูไม่ดี

ใช่ สิ่งที่เธอโมโหไม่ใช่หลี่จื่อเชียนเเต่งงาน เเต่คนที่เขาเเต่งด้วยคือเสี่ยวหย่า เธอเองก็ไม่ใช่ว่าไม่อยากมางานเเต่งของเขา เเต่สิ่งที่เธอไม่ชอบคือความคิดที่อันตรายของฉูเจ๋อหยาง

ฉูเจ๋อหยางมองเธอไปนาน เเล้วก็ยิ้มขึ้นมา

เสียงที่เริ่มดังขึ้น สุดท้ายเหมือนจะกลายเป็นหัวเราะเสียงดัง

คิ้วของเหป้ยฉ่ายเวยชนกัน ไม่เข้าใจ: “นายหัวเราะอะไร?”

“ดีใจไม่ได้หรอ?” ฉูเจ๋อหยางพูด

เป้ยฉ่ายเวยถลึงตาใส่

ฉูเจ๋อกยางยื่นมือข้างนึงวางบนหัวลูก หันหัวทันที: “เพราะพ่อคือพ่อของลูก!”

“นี่คือการบังคับ มันไม่ถูกต้อง!” รุ่ยรุ่ยพูดเสียงดัง เเต่ก็หนีไม่พ้นโดนโยนขึ้นไป

พอจัดการรุ่ยรุ่ยเสร็จ เห็นลูกหลับ ฉูเจ๋อหยางค่อยลงมา

เเม่ฉูที่อยู่ข้างล่างเหมือนมารอนานเเล้ว

คิ้วของฉูเจ๋อหยางขมวดเข้าหากัน: “เเม่ มีอะไรรึเแล่า?”

“ทางพ่อเเกทางนั้นเร่งมา เมื่อไหร่เเกจะพาเวยเวยกับรุ่ยรุ่ยไปเมืองหลวงสักที ช่วงนี้พ่อเเกเหมือนจะรู้บ้างเเล้ว รอส่งคนมาเรื่องนี้ก็จะเป็นเรื่องใหญ่เเล้ว เเกไปเองดีกว่า จะได้เหลือกสิ่งประทับใจบ้างหน่อย”

ฉูเจ๋อหยางดูเหมือนจะรู้สึกหนักขึ้น พยักหน้า: “ผมรู้เเล้ว ขอบคุณครับเเม่ ปมจะกลับไปคิดดูดีๆ”

เเม่ฉูตอบ: “ใช่เเล้ว พรุ่งนี้เเม่จะกลับไปก่อน จองตั๋วเสร็จเเล้ว เเกบอกรุ่ยรุ่ยด้วย เเม่ไม่ขึ้นไปเเล้ว”

ฉูเจ๋อหยางตกใจ: “กลับพรุ่งนี้?”

“ยังไงล่ะ เเม่อยู่ที่นี่มานานเเล้ว ไม่อยากให้ช้าเเล้ว รอตอนที่เเกพาเวยเวยมา ก็จะทำให้มีบางคนไม่เห็นด้วย ในเมื่อเเกมั่นใจเเล้วว่าจะเเต่งงาน เเม่ก็ไม่อยากจะเห็นเเกโดนบังคับ!” เเม่ฉูถอนหายใจ มองที่ฉูเจ๋อหยางอย่างเศร้าใจ

ลูกชายคนนี้ดีทุกอย่าง เเต่ว่าบางครั้งก็ดื้นเกินไปไม่เชื่อฟัง

ตอนนี้ก็เลือกภรรยาที่คนในบ้านไม่เห็นด้วย

เธอสามารถคิดถึงเหตุการณ์ที่พ่อฉูเจอเป้ยฉ่ายเวยเเล้วจะโมโหขนาดไหนออกเลย

เเน่นอน ยังดีที่ยังมีรุ่ยรุ่ยอยู่ด้วย ไม่รู้ว่าจะเห็นเเก่รุ่ยรุ่ย เขาจะใจร้ายน้อยลงไหม