หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 490

บทที่ 490 สุขสันต์วันหมั้น

จากการเงียบของเขาเป้ยฉ่ายเวยฉลาดพอจะดูออกว่าเขากำลังภูมิใจ！

คุณท่านหลี่ออกมาต้อนรับแขกด้วยใบหน้าระรื่น

แม้ว่าครั้งนี้จะเป็นเพราะคำพูดของหลี่จื่อเชียน งานหมั้นเลยไม่ได้จัดแบบเอิกเกริก ซึ่งต้องจัดงานภายในโรงแรมตามใจหลี่จื่อเชียน แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังสั่งให้คนเตรียมพร้อมไว้หลายอย่าง คนที่มาร่วมงานส่วนใหญ่จะเป็นกลุ่มเพื่อนในแวดวงธุรกิจซะมากกว่า

แต่พอเขาเห็นเป้ยฉ่ายเวย คุณท่านหลี่ก็ชะงักนิ่ง

เขายิ้มให้คนที่เดินผ่าน จนกระทั่งเดินมาอยู่ข้างๆเป้ยฉ่ายเวย คุณท่านหลี่ถึงได้ทำหน้ามึนตึง จากนั้นก็จับแขนเธอเอาไว้

“คุณเป้ย มาที่นี้ได้ยังไง?” คุณท่านหลี่หรี่ตาลงอย่างเย็นชา

เป้ยฉ่ายเวยเลิกคิ้ว “แล้วทำไมหนูจะมาที่นี่ไม่ได้ล่ะคะ?”

คุณท่านหลี่เริ่มฉุน กว่าจะทำให้จื่อเชียนยอมตกปากรับคำเรื่องงานหมั้นได้ก็ไม่ใช่ง่ายๆ ถ้าปล่อยให้เจอผู้หญิงคนนี้ มันจะไม่วุ่นวายหรือไง?

แค่เขาพูดว่าไม่ได้ยินข่าวคราวของผู้หญิงคนนี้มาหลายวัน หลี่จื่อเชียนก็ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว ก็นึกว่าพวกเขาเลิกลาต่อกันแล้วซะอีก

ไม่คาดคิดเลยว่าผู้หญิงคนนี้จะยังคงไม่หายไปไหน ทั้งยังมาโผล่ที่นี่อีก!

คุณท่านหลี่ทำหน้าบึ้งตึง “คุณเป้ย คุณกับจื่อเชียนเลิกกันแล้ว ตอนนี้เขาก็ตั้งใจที่จะเดินกลับมายังทางที่ถูกที่ควร และกำลังจะได้แต่งงาน การปรากฏตัวของคุณจะทำให้เขาลำบากใจ งานวันนี้ไม่ต้อนรับคุณ เพราะฉะนั้นเชิญคุณกลับไปเถอะ”

เป้ยฉ่ายเวยจ้องมองคุณท่านหลี่ทั้งยังพยายามข่มความโกรธเอาไว้ ในใจก็คิดแค่ว่า ยังดีที่คุณท่านหลี่ยังพอมีความเป็นผู้ดีอยู่บ้าง ลองถ้าเปลี่ยนเป็นคนที่ใจร้ายกว่านี้ ไม่แน่ตอนนี้คงหลุดปากด่าเธอเสียงดังแล้ว

เป้ยฉ่ายเวยสูดลมหายใจเข้าลึกๆ “คุณท่านหลี่คะ ฉันไม่ได้ตั้งใจมาทำลายงานหมั้นของพวกเขา เอาจริงๆแล้ว ฉันเองก็เพิ่งรู้ตอนมาถึงนี่แหละค่ะว่าเป็นงานหมั้นของจื่อเชียน ไม่ว่าคุณจะเชื่อหรือไม่ก็ตาม แต่ฉันก็แค่มาตามคำเชิญก็เท่านั้น ในเมื่อถ้าการที่ฉันยังอยู่ที่นี่มันทำให้คุณท่านหลี่ไม่พอใจ งั้นฉันก็คงต้องขอตัวลาก่อน”

เป้ยฉ่ายเวยไม่อยากพูดมากความ

。

ตอนนี้ในระหว่างที่เธอยังอยู่สถานะที่ไม่ชัดเจน เธอยอมปล่อยให้จื่อเชียนเชื่อฟังคำสั่งจากครอบครัวเพื่อหาผู้หญิงดีๆสักคนมาใช้ชีวิตร่วมกันกับเขาอย่างมีความสุขยังจะดีกว่า

แม้เสี่ยวหยาจะดูไม่ใช่คนดีอะไรขนาดนั้นก็ตาม ซึ่งถ้าตัดเรื่องครั้งก่อนที่เสี่ยวหย่าจ้างคนให้มาทำร้ายกันออกไป แล้วมองแค่ความรักที่เธอมีต่อหลี่จื่อเชียน มันก็น่านับถือจริงๆ

คุณท่านหลี่มองเป้ยฉ่ายเวยอย่างเคลือบแคลง เห็นได้ชัดว่าคงไม่เชื่อที่เธอพูด

เป้ยฉ่ายเวยเองก็จนปัญญา

“ในเมื่อพูดมาแบบนี้ งั้นเชิญคุณกลับไปได้เลยต้องขออภัยด้วยถ้าไม่ได้ส่งแขก เพราะคุณเองก็น่าจะรู้ ว่าในงานมันค่อนข้างยุ่ง ถ้าเกิดอุบัติเหตุอะไรขึ้นมาเดี๋ยวคุณเป้ยจะตกใจเอา” ความหมายในคำพูดสื่อออกมาอย่างชัดเจน

อารมณ์ของเป้ยฉ่ายเวยเริ่มจะไม่ดี

ไม่ว่าใครต่างก็ต้องรู้สึกแย่ทั้งนั้น ถ้าถูกเจ้าของงานมาไล่ออกจากงานแบบนี้

เป้ยฉ่ายเวยถอนหายใจอย่างจนใจ พยักหน้าให้คุณท่านหลี่ เตรียมตัวที่จะเดินออกไป

แต่ทันใดนั้นเอง ที่ข้อมือถูกคว้าเอาไว้

“เวยเวย!” เสียงประหลาดใจผสมปนเปไปด้วยความดีใจของหลี่จื่อเชียนดังขึ้นมา จนทำให้คุณท่านหลี่ต้องเบิกตาโพลง

เป้ยฉ่ายเวยบิดข้อมือออกอย่างอึดอัด คิดที่จะชักมือกลับมา

หลี่จื่อเชียนมองเป้ยฉ่ายเวยด้วยดวงตาเป็นประกาย “เวยเวย เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง? เธอมาเพราะฉันใช่ไหม? ฉัน.....”

“เอ่อคือ จื่อเชียน สุขสันต์วันหมั้นนะ” เป้ยฉ่ายเวยยิ้มเจื่อนๆ หางตาเหลือบเห็นเสี่ยวหย่าที่สวมใส่ชุดราตรีสีขาวสะอาดกำลังเดินมาทางนี้อย่างช้าๆ

เจ้าหญิงที่ยังคงเหมือนเด็กไม่มีวันโต ในวันนี้มีความอ่อนโยนนุ่มนวลบริสุทธิ์ผุดผ่อง ดูงดงามเป็นพิเศษ

สำหรับผู้หญิงคนหนึ่งแล้ว ที่เขาทำมันดูไม่เหมาะสมจริงๆนั่นแหละ แต่เขาเองก็ไม่อยากให้เป้ยฉ่ายเวยเข้าใจผิด

เป้ยฉ่ายเวยเริ่มรู้สึกผิด จนพูดออกมาอย่างอดไม่ได้ “จื่อเชียน นายอย่าทำอย่างนี้สิ วันนี้เป็นงานหมั้นของนายกับเสี่ยวหย่านะ ฉันอยากบอกนายด้วยใจจริง จริงๆนะ!”

“

“เวยเวย เธอกำลังโกรธฉันอยู่ใช่ไหม? ฉันรู้ว่าเรื่องนี้คงทำให้เธอรู้สึกน้อยใจ แต่ว่าฉัน....”หลี่จื่อเชียนยังคงคิดว่าเธอยังโกรธเขาอยู่

พักนี้เขาไม่สามารถติดต่อเธอได้เลย ยิ่งรวมเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ด้วย เขาสงสัยว่าเป็นฝีมือคุณพ่อมาตลอด ดังนั้นเขาเลยรู้สึกผิดกับเป้ยฉ่ายเวย

แต่เขาก็ไม่คิดเลยว่าคุณแม่จะไม่ยอมทำการผ่าตัด เพราะการผ่าตัดมันเสี่ยง และก็เสี่ยงมากด้วย

คุณแม่มักจะพูดตลอดว่าตัวเองอาจจะตายอยู่บนเตียงผ่าตัด ดังนั้นเลยบอกว่าอยากเห็นเขาเป็นฝั่งเป็นฝาสักครั้ง

และก็เพราะเรื่องนี้ ถึงได้ชุลมุนอยู่นาน ยิ่งคุณหมอพูดว่ายิ่งยืดเวลาในการรักษา เนื้องอกก็อาจจะเปลี่ยนเป็นเนื้อร้าย หลี่จื่อเชียนจึงไร้ทางเลือก สุดท้ายถึงได้ตกปากรับคำจะหมั้นกับเสี่ยวหย่า

“คุณหลี่ครับ วันนี้เป็นวันมงคลของคุณนะ ทำไมมายุ่งกับผู้หญิงของผมแบบนี้ ไม่คิดว่ามันไม่เหมาะสมหน่อยหรอครับ ถึงคุณจะไม่คำนึงถึงชื่อเสียงของตระกูล แต่อย่างน้อยก็ควรคำนึงถึงความรู้สึกของผู้หญิงทั้งสองคนด้วยนะครับว่าไหม?” เสียงเย็นยะเยือกของฉูเจ๋อหยางดังขึ้นมา ทั้งตั้งใจและไม่ตั้งใจมองมาทางเป้ยฉ่ายเวย

เป้ยฉ่ายเวยเองก็เหมือนจะเข้าใจความหมายในประโยคของเขา

ช่างเป็นคนรู้ทันว่าจะมีเรื่องจริงๆ เมื่อกี้เขาเพิ่งจะผละออกไปได้แค่แป๊บเดียวเองนะ

“ฉูเจ๋อหยาง!” หลี่จื่อเชียนกัดฟัน จ้องหน้าฉูเจ๋อหยางอย่างถมึงทึง

ฉูเจ๋อหยางเดินเข้ามาใกล้ จากนั้นก็โอบเป้ยฉ่ายเวยเข้ามาในอ้อมกอด “มาตากลมอะไรอยู่ตรงนี้ หนาวไหม? ลูกโทรมาบอกว่าคิดถึงคุณ อยากให้ผมรีบพากลับบ้านเร็วๆ”

คุณท่านหลี่ขมวดคิ้ว มองฉูเจ๋อหยางด้วยแววตาสงสัย

ด้านหลี่จื่อเชียนยิ่งหน้าดำค้ำเครียดกว่าเดิม

เป้ยฉ่ายเวยเม้มปาก ตบมือของเขาอย่างเขินๆด้วยความแนบเนียน จากนั้นก็มองไปทางหลี่จื่อเชียน “ยินดีด้วยนะ รุ่ยรุ่ยเรียกหาฉันแล้ว พวกเราคงต้องขอตัวก่อน”