หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 502

บทที่ 502 ข้อแลกเปลี่ยน

“คุณท่านไม่...ไม่ให้ฉันออกหน้าไม่ใช่เหรอ?” เป้ยฉายเวยกัดฟันสั่นคลอนเล็กน้อย

เธอไตร่ตรองชัดเจนแล้วว่าคุณท่านหมายถึงอะไร

ต้องการลูก แต่ไม่ต้องการให้รุ่ยรุ่ยยอมรับเธอเป็นแม่

หรือพูดได้ว่า ทัศนคติที่ไม่อยากยอมรับเธอเป็นลูกสะใภ้ของตระกูลฉูแต่แรกอยู่แล้ว

ดังนั้นงานเลี้ยงนี้สำหรับเธอแล้ว ต้องเป็นงานเลี้ยงหงเหมินแน่นอน

ฉูเจ๋อหยางยิ้มเยาะ: “ดังนั้นเธอจึงยอมแพ้แล้ว? เธอคิดอยากจะมองดูฉันแต่งงานกับผู้หญิงที่เขาได้จัดเตรียมไว้ แล้วให้รุ่ยรุ่ยเรียกผู้หญิงคนนั้นว่าแม่? หลังจากนั้นความสุขและความทุกข์ของรุ่ยรุ่ยเธอก็ไม่มีสิทธิ์ถาม?”

เป้ยฉายเวยก้มหน้าลง แล้วรับชุดจากมือของฉูเจ๋อหยาง

การที่เธอไป

เธอไม่เพียงแค่ต้องไป เธอต้องได้รับความสนใจจากผู้ชมด้วย

หลังจากครั้งนั้นที่ได้คุยกับฉูเจ๋อหยางเป็นครั้งสุดท้าย เธอก็ได้เข้าใจแล้ว

ตอนนี้เธอเป็นคนเดียวที่ไม่สามารถช่วยตัวเองได้ และในสถานที่ที่มีอำนาจนี้ เธอสามารถฟังแค่เธอเท่านั้น

มิฉะนั้น อาจถึงจุดต่ำสุดที่สุดท้ายแล้วไม่มีอะไรเลย

มีคนที่ต้องการได้รับความสนใจจากผู้ชมเช่นเดียวกัน ไม่เพียงแค่เธอเท่านั้น

ในโรงแรมแห่งหนึ่ง ร่างกายของผู้หญิงที่ถูกห่อด้วยชุดราตรีลากยาวสีแดงรัดรูป เผยให้เห็นสัดส่วนชัดเจน ถูกแต่งแต้มด้วยสโมคกี้เมคอัพพร้อมด้วยสิ่งดึงดูดที่ทำให้หายใจลำบาก ราวกับดอกกุหลาบแดงที่มีหนามก็ไม่ปาน ทำให้คนอดไม่ไหวยอมสยบแทบเท้าเธอ

“พร้อมรึยัง?” ใบหน้าของชายผู้นั้นอมยิ้มอย่างมีเลศนัย

หนานฉิงยกคางขึ้นมา เล็บมือสีเลือดแดงยกนิ้วขึ้นมา เชยคางของเขาขึ้นมา โปรยเสน่ห์: “คุณว่ายังไงล่ะ?”

เสิ่นลั่งหัวเราะเสียงดัง: “แบบนี้แหล่ะ ใช้ความงามของเธอไปพิชิตฉูเจ๋อหยาง หวังว่าเธอจะมีความสุขในยามค่ำคืน”

หนานฉิงยิ้มเยาะเย้ยเบาๆ

ท่าทางเชิดๆ แล้วเดินออกไปข้างนอกอย่างสง่างาม

ประตูปิดลง เสิ่นลั่งยิ้มเยาะเย้ย

มีเสียงมือถือดังขึ้น

เขาเลื่อนออกแล้วดูรูปภาพด้านบน

ผู้หญิงได้สวมชุดกระโปรงยาวตามเช่นเคย ผมม้วนขึ้น ต่างหูโค้งเป็นเส้นๆ ใบหน้าแต่งแต้มอย่างประณีต ได้กลายเป็นนางฟ้าในชั่วพริบตา ที่ทั้งสง่างามและมีเสน่ห์เหมือนคุณหญิงคุณนาย

ดอกกุหลาบสีแดงและดอกกุหลาบสีขาว และรักครั้งเก่ากับรักครั้งใหม่

ฉูเจ๋อหยาง คุณจะเลือกอะไรกันแน่?

เขาคาดหวังอย่างมาก!

สถานะของตระกูลฉูนั้นไม่จำเป็นต้องพูดถึง เพื่อแสดงความสำคัญของรุ่ยรุ่ย ได้เลือกสถานที่ในเมืองจิงร้านอาหารเรียบหรูที่มีแค่แวดวงในเท่านั้นที่รู้จัก

นี่เป็นงานเลี้ยงแวดวงสำหรับผู้ร่ำรวยและมีอำนาจ

สถานที่ไม่ใหญ่ แต่มีคนมาจำนวนไม่น้อย ไม่ว่าจะชายหรือหญิง ล้วนดูแล้วมีราศี บนตัวมีมูลค่าเป็นแสนเป็นล้าน ละเอียดอ่อนและสวยงาม

เป้ยฉายเวยประหม่าเล็กน้อย

แต่เมื่อนึกถึงรุ่ยรุ่ย นึกถึงคำพูดของฉูเจ๋อหยาง สุดท้ายก็กัดฟัน เพื่อการแสดงออกจะได้ไม่มีผิดพลาด

เธอเคยทิ้งความประทับใจที่ไม่ดีให้กับคุณท่าน ครั้งนี้เธอต้องไม่มีผิดพลาดเด็ดขาด

โชคดีที่ฉูเจ๋อหยางดูแลเธอมาก คอยอยู่ข้างเธอตลอด

เธอสวมชุดราตรีกระโปรงยาวสีขาว มีผ้าไหมเป็นเส้นห้อยประดับลงมาอย่างเป็นธรรมชาติ เผยสัดส่วนของรูปร่าง ใบหน้าที่แต้มไปด้วยรอยยิ้ม รูปลักษณ์เหมือนผู้หญิงที่เพอร์เฟ็ก และไม่ได้น้อยไปกว่าผู้หญิงคนอื่นๆในงานเลย

ข้างกายมีฉูเจ๋อหยางโอบอยู่ ในชุดดำล้วนเผยรูปร่างที่สูงยาวเข่าดี ชุดและลักษณะที่โดดเด่นของทั้งสอง ได้ดึงดูดความสนใจของทุกคนที่อยู่ในงาน

ฉูเจ๋อหยางดึงเป้ยฉายเวย ท่ามฝูงชนที่ล้อมรอบ ชนแก้วเป็นครั้งคราว ไม่สนใจกับสายตารอบๆ

“อาเจ๋อ ไม่เจอกันนาน ในที่สุดนายก็กลับมาแล้ว!” ไม่รู้ว่าชายหนุ่มคนที่เท่าไหร่แล้วที่เข้าทำสนิทสนมด้วย

ผู้คนเหล่านี้ล้วนเป็นคนชนชั้นสูง วันนี้เพื่อเป็นการยืนยันรุ่ยรุ่ย และไม่ใช่เพื่อเธอหลานสะใภ้คนโตของตระกูลฉู

พวกเขายังไม่จำเป็นต้องมีเพศสัมพันธ์กันตอนนี้

สำหรับวันข้างหลังเธอยังไม่รู้จะได้อยู่ในตำแหน่งนั้นไหม นั่นมันเป็นเรื่องของภายหลัง

เป้ยฉายเวยว่าง

นั่งที่มุมอย่างจริงจัง

หลบสายตา นึกถึงฉูเจ๋อหมิงเรียกฉูเจ๋อหยางไปเพราะตัวเองมีเรื่องจริงๆ หรือเป็นการสั่งสอนชั่วคราวของคุณท่าน?

เธอไม่เคยลืมในสิ่งที่คุณท่านไม่พึงพอใจเธอ

เยาะเย้ยตัวเองที่ปลายมุมปาก เป้ยฉายเวยคิด บางทีคุณท่านอาจกำลังจัดเตรียมสาวสวยให้รอฉูเจ๋อหยางอยู่ที่นั่นก็เป็นได้

ซึ่งฉูเจ๋อหยางก็สงสัยเช่นนี้เหมือนกัน

ดังนั้นหลังจากตามฉูเจ๋อหมิงไปที่มุมแล้ว จึงได้หยุดฝีเท้า: “มีธุระก็คุยกันที่นี่ พี่สะใภ้แกอยู่ข้างนอกคนเดียวฉันไม่วางใจ”

ฉูเจ๋อหมิงมีสีหน้าแปลกๆ และไอไปหนึ่งครั้ง: “พี่ใหญ่ ไม่ใช่ผมหาพี่ แต่คุณปู่หาพี่มีธุระ เพียงแต่...”

ฉูเจ๋อหยางหันหลังเดินจากไป

“พี่ใหญ่!” ฉูเจ๋อหมองตกใจ เอื้อมมือคว้าฉูเจ๋อหยางไว้

“บางทีคุณปู่อาจจะมีธุระไม่ที่อยากพูดต่อหน้าพี่สะใภ้ พี่ใหญ่อย่าเข้าใจผิด” ฉูเจ๋อหมินอธิบาย

แต่ของบางอย่างยิ่งอธิบายกลัยิ่งยุ่งยาก

ยิ่งพูดยิ่งรั่วไหล

ฉูเจ๋อหยางหันหน้าไป มองด้วยสายตาเย็นชา: “นายรู้อะไรมาใช่ไหม? เขาต้องการทำอะไรกันแน่?”

“ฉัน...ฉันไม่รู้” ฉูเจ๋อหมิงไม่กล้าสู้สายตาของเขา กลัวเล็กน้อย