หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 52

ตอนที่ 52 ขอแต่งงาน

ในยามค่ำคืนที่เต็มไปด้วยแสงไฟสวยๆ เมืองจิ่นอันที่หรูหราเปลี่ยนไปอีกด้าน

เป้ยฉ่ายเวยใส่ชุดธรรมดาแล้วตามหลี่จื่อเชียนจนถึงหน้าตึกใหญ่ เธอมีความรู้สึกอย่างแรงที่อยากจะหันหลังหนีไป

นอกจากตี้หาว ร้านอาหารโรงแรมที่แพงที่สุดในเมืองจิ่นอัน - ไหเฉียนวาน

แค่อาหารเรียกน้ำย่อยก็เปิดราคาอยู่ที่ศูนย์สี่หลัก อาหารหนึ่งมื้อก็เท่ากับเงินเดือนหนึ่งปีของเธอ โอ้ไม่ น่าจะเป็นเงินเดือนสามปีเลย

อย่าถามเธอว่าทำไมถึงรู้ราคาอาหารในนี้แพง แค่ในเวลาทำงาน เธอเผลอได้ยินเหล่าพนักงานที่อิจฉาพูดคุยกัน ทำให้คนอย่างเธอที่อับจนไม่กล้าที่จะคิด

เพราะว่าเธอไม่กล้าที่จะคิด ทำไมผักแค่นี้มันถึงแพงขนาดนี้

“จื่อเชียน ฉันว่าเราเปลี่ยนที่กันมั้ย” เธอแบกรับราคานี้ไม่ไหว และอีกอย่างเธอก็เพิ่งรู้ ว่าทำไมจื่อเชียนถึงใส่สูททางการแบบนี้

หลี่จื่อเชียนเห็นสีหน้าที่น่ารักของเป้ยฉ่ายเวย กลั้นหัวเราะไม่อยู่ “เวยเวย ฉันจองที่ไว้แล้ว ไม่เป็นไรฉันรู้จักเจ้าของร้าน ไม่จำเป็นต้องเลี้ยงฉัน”

เป้ยฉ่ายเวยก้มหน้ามองดูเสื้อแขนสั่นและกางเกงธรรมที่ตัวเองใส่ไว้ แล้วปฏิเสธไป “จื่อเชียน เราเปลี่ยนร้านเถอะ ฉันใส่แบบนี้เข้าไปเขาจะไล่เอา”

ที่หรูหราแบบนี้ ปกติแล้วเขาไม่ให้ “คนแต่งตัวที่ไม่เหมาะสม”อย่างฉันเข้าไป

หลี่จื่อเชียนจับมือเธอที่เล็กอย่างอ่อนโยน แล้วเดินเข้าไป “ไม่เป็นไร วันนี้มีแค่เราสองคน”

ใช่แล้วๆ ถ้าในร้านอาหารมีแค่เขาสองคน ก็ไม่จำเป็นต้องแคร์สายตาคนอื่น แต่ว่า ประเด็นไม่ใช่ตรงนี้ มีแค่สองคน มันก็แสดงว่าจองห้อง?!

ความคิดของเป้ยฉ่ายเวยแตกต่างจากคนอื่น แถมไม่ได้สังเกตถึงประเด็นอะไรเลย “จื่อเชียน ตอนนี้ยังสามารถยกเลิกได้มั้ย จองสถานที่แพงเกินไป เราฉลองที่ได้ออกจากโรงบาล”

ไม่ใช่ฉลองเจ้ง แม้ว่าจื่อเชียนเป็นคนจ่ายเงิน แต่เธอก็ใจไม่นิ่งอยู่ดี

หลี่จื่อเชียนยักคิ้วแล้วถาม “วางใจแค่ข้าวมื้อเดียว ผมมีปัญญาจ่ายอยู่ หรือว่าเวยเวยไม่เชื่อในความสามารถหาเงินของผม”

“ไม่ใช่แน่นอน ฉันแค่รู้สึก......”ไม่จำเป็นต้องยิ่งใหญ่ขนาดนั้น ทำสะเหมือนอะไรก็ไม่รู้

“ร้านอาหารผมจองแล้ว จะยกเลิกเป็นไปไม่ได้ เธอจะให้ฉันเสียเงินตลอด แล้วยังเสียดายกับข้าวอีกคงไม่ดีมั้ง ไปเถอะ “หลี่จื่อเชียนแกล้งทำเหมือนน่าสงสารแล้วพูด

ครั้งแรกที่เป้ยฉ่ายเวยสังเกตได้ ผู้ชายที่อ่อนโยนเวลาอ้อนขึ้นมาก็รับไม่ไหว อีกอย่างจื่อเชียนก็บอกแล้วว่าเสียเงินแล้ว ยกเลิกไม่ได้ ถ้าไม่ไป ก็คงจะผิดไปอีก

ฉะนั้นสุดท้ายแล้วเป้ยฉ่ายเวยก็ถูกหลี่จื่อเชียนพูดสำเร็จ

ไฉเฉียนวานแพงใช่ว่าจะไม่ถูก แถมอยู่กลางเมือง เป็นตึกการสร้างที่ดียอดเยี่ยม ทุกรอบมุมเป็นกระจกใส ทำให้มองแล้วกว้าง บรรยากาศสวยงามทั้งหมดของเมืองจิ่นอันอยู่ในตาหมด

ในห้องอาหารที่เงียบ แสงไฟสวยงาม โต๊ะที่ติดหน้าต่างมีเทียนจุดไว้ พร้อมทั้งกุหลาบ ไวน์แดง

และยังมีพนักงานยืนอยู่ข้างๆ ช่วยจัดวางอาหาร

เป้ยฉ่ายเวยยืนขึ้นเพิ่งรู้สึกตัว เธอออกมาจากโรงบาลสมองก็ขึ้นสนิมด้วยเลย กำลังของจื่อเชียนไม่ง่ายขนาดนี้แน่นอน มันเหมือน เหมือนขอแต่งงานนิดๆ!!

เธอตกใจการสมมุติในสมองตัวเธอเอง ไม่จริง ไม่น่าจะใช่

“คุณผู้ชายคุณผู้หญิง อาหารของพวกคุณครบแล้ว” พอพนักงานพูดจบก็จากไป เหลือความเงียบสงบเก็บไว้ให้เขาสองคน

หลี่จื่อเชียนเห็นว่าเป้ยฉ่ายเวยไม่จับตะเกียบสักที เลยถามอย่างเป็นห่วงว่า “เวยเวย ทำไมไม่กิน หรือว่าไม่ชอบอาหารเหล่านี้”