หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 54

ตอนที่ 54 อย่าบอกนะว่าเธอจะลงทะเลาะ

“แกหาที่ตายเอง ตอนนั้นให้แก่...... ไม่ว่ายังไงรุ่ยรุ่ยก็เป็นลูกชายของไอ้ห่วยแตกนั้นเขาควรที่จะรับผิดชอบในฐานะพ่อไม่ใช่หรอ?” อวี๋ซือซือพูดอย่างโมโหแต่ทำอะไรไม่ได้

แต่ไม่ใช่ว่าให้เพื่อนไม่เอาลูก แค่ว่าหัวใจรุ่ยรุ่ยตอนนี้มีปัญหา จากกำลังของเวยเวยแล้วจ่ายค่ารักษาที่แพงขนาดนี้ไม่ไหวหรอก หากยังไม่ให้ฉูเจ๋อหยางรู้อีก นี่ไม่ใช่ว่าลำบากตัวเองหรอ?

“ไม่เป็นไรซือซือ ฉันมีวิธี ฉันติดต่อมาต่างประเทศให้กับรุ่ยรุ่ยแล้ว” เป้ยฉ่ายเวยหยุดสักแปป แล้วพูดอย่างมั่นใจว่า “ ขอแค่ ค่าผ่านช่วงเวลานี้ไปก็สามารถพารุ่ยรุ่ยไปผ่าตัดได้แล้ว”

“ ไม่เป็นไรคืออะไร ค่ารักษาแกออกหรอ?” อวี๋ซือซือกลั่นใจไม่อยู่พูดเสียงดังขึ้นมา ทำให้ผู้คนต่างมองมา แล้วก็ถูกเธอจ้องกลับ หลังจากนั้นก็เก็บสายตากลับมา

“ ฉันจะพยายามคิดวิธี” ในใจเป้ยฉ่ายเวยมีทุกข์ แต่เธอมีทุกข์พูดไม่ได้

อวี๋ซือซือดึงเป้ยฉ่ายเวยเข้ามา ชักถามด้วยเสียงเบาๆ “ แกมีวิธีอะไร เวยเวยแกจะมีวิธีอะไร แกมีกำลังมากแค่ไหนฉันหรอจะไม่รู้ มาถึงจุดนี้แล้วแกยังไม่ให้เขารู้อีกหรอ?”

“ซือซืออย่าถามต่อเลย ฉันวิธีได้น่า”

เป้ยฉ่ายเวยหลบหน้า ไม่กล้าที่จะจ้องตาเธอ ทำให้อวี๋ซือซือคิดในใจ เธอคิดในใจ แล้วเข้าไปพูดใกล้ๆในหูขอเป้ยฉ่ายเวย พูดอย่างเจ็บปวดว่า “เวยเวย ไม่ใช่ว่าแก่จะขาย”

“หื้ม? แพงอะไร ซือซือแกพูดมั่วอะไรเนี้ย” เป้ยฉ่ายเวยไม่คิดเลยว่าเพื่อนของตนเองคิดตั้งนานแล้วผลสุดท้ายคิดอะไรบ้าบอทำให้คนหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ได้

อวี๋ซือซือมองหน้าแดงๆของเป้ยฉ่ายเวย คิดว่าเพื่อนจะเดาออก

อ้าปากชักชวนขึ้นมา “เวยเวย แกห้ามทำอะไรเรื่องโง่ๆนะ ถึงแม้ว่าแกจะไม่ยอมที่จะบอกเรื่องนี้ให้กับไอ้ห่วยแตกนั้นรู้ แต่แกก็สามารถบอกกับฉันได้ หลักร้อยล้านไม่มี แต่ซักหลายแสนก็พอได้

เป้ยฉ่ายเวยมองเจ้าแม่เล่นละครอย่างไม่อยากพูด เพื่อนที่จินตนาการสร้างสรรค์ได้อธิบายว่า “ซือซือ ฉันไม่ได้จะทำเหมือนที่แกว่า ฉันบอกมีวิธีก็ต้องมีวิธีจริงๆ เพียงแต่ฉันไม่สามารถบอกเหตุผลได้ หวังว่าแกจะเข้าใจ“

“ฉะนั้น แกไม่ได้จะขายเนื้อตัวจริงๆใช่มั้ย?” อวี๋ซือซือมองสายตาที่แน่วแน่ของเป้ยฉ่ายเวย คิดไปตัวเองก็เว่อร์ไปหน่อย เกาหัวยังเกรงใจ “ ฮาๆ ฉันแค่เป็นห่วงแกมากเกินไป“

เป้ยฉ่ายเวยยักคิ้วไม่รับโทรศัพท์

“เออนา ฉันก็เป็นห่วงจนคิดมากไง“ อวี๋ซือซือกระพริบตาหนึ่งชั้นไว้ แล้วปล่อยไฟใส่ตาเป้ยฉ่ายเวย

หากว่าเป็นผู้ชายที่ปกติแล้วคงจะถูกสายไฟเธอชาไปหมดไม่รู้จะทำยังไงแน่ แต่เป้ยฉ่ายเวยฉีดยาแล้ว หน้าที่บวมก็เริ่มหายแล้ว ก็เพราะว่าหน้าผีของเธอนั่นแหละ “พอแล้ว กลัวแกล่ะเนี้ย”

“ฮาๆ ฉันรู้อยู่แล้วว่าเวยเวยดีที่สุด เมื่อไหร่จะกลับไปดูลูกชายฉันอะ” พออวี๋ซือซือนึกถึงซาลาเปาที่น่ารักนั้น นิ้วมือก็อดรอไม่ไหว ความจริงคือซาลาเปานั้นคนน่ารัก แค่คิดก็ทำให้คนอยากจะบีบเล่น

ถึงแม้ว่าฉูเจ๋อหยางจะห่วยแตกมาก แต่ลูกชายที่ออกมาช่างน่ารักจริงๆ

“วันมะรืนแล้วกัน” เป้ยฉ่ายเวยถามต่อ “ใช่แล้วซือซือ กลับมาครั้งนี้แกว่าจะอยู่นานแค่ไหน“

“ไป? ไม่ไปแล้ว เล่นพอแล้ว คิดๆแล้วขอดเงินขอดทองก็ไม่ดีเท่าขอดหมาตัวเอง” อวี๋ซือซือหัวเราะออกมา ฮาๆ

เป้ยฉ่ายเวยมองซือซืออย่างสงสัย ซือซือยึดมั่นในตัวเองมากแค่ไหน เธอใช่ว่าไม่รู้ “พี่อวี๋ห้าวบังคับเธอกลับมาใช่มั้ย”

เธอจำได้ว่าอวี๋ซือซือที่ไม่กลัวฟ้ากลัวดิน เวรกรรมที่หนักที่สุดของเธอก็น่าจะเป็นพี่ชายคนนั้นล่ะ

“ฮาฮา เวยเวยแกพูดไรเนี้ย ฉันจะถูกบังคับกลับมาทำไม” อวี๋ซือซือพยายามเอามือทำท่าไม่ใช่ เธอไม่ยอมรับเด็ดขาดว่าตัวเองถูกไล่กลับ หน้าแตกตายพอดี